Een
sfeerimpressie, just before breakfast. Gisteren mocht mijn Roomy naar huis en
zat om 9:00 uur al in z’n startblokpyjama. Wachten wachten wachten. Busje komt
zo (in dit geval de ambulance) Uiteindelijk is hij na 20:00 uur pas opgehaald. “Zooo,
daar zijn we al!” zei het ambulancepersoneel met een big smile. Of je wil of
niet, dan schiet je toch even in de lach hoewel ik het echt met naar-huis-hunkerende-Roomy
had te doen. Zijn bed werd afgevoerd en
zo kreeg ik meer lucht. Jammer dat dat alleen voor de ruimte geldt, en niet
voor die suffe longen van mij. Vanmiddag ga ik verhuizen, ik ga toch maar bij
het raam liggen zoals mij was aangeboden, nu zit ik zo opgepropt bij het
kotsbakkenkastje. Verder is en blijft het rustig dit weekend. Er komt niemand
bij op zaal, er zijn zelfs zes lege bedden op de afdeling en ook via de SEH komt er niet zomaar iemand hier
binnen.
Gisteren is
de vaste zaalarts langs geweest om te vertellen dat de longfoto´s niets
bijzonders uitwezen. Ik meen dat ze zei dat in het bloed ook niets afwijkends
te vinden is. Ergens hadden ze nog gedacht aan een schimmel of iets dergelijks.
Nu is hun vermoeden dat het toch om kanker gaat ergens in mijn buikholte, want
er is niets te zien aan/in de longen wat duidt op uitzaaiingen aldaar. Het
lijkt er eerder op alsof het een reactie is op een medisch probleem elders in
mijn lijf. Op de een of andere manier staat alles immers in verbinding met
elkaar –al snap ik soms technisch en logistiek niet precies hoe.
Het vervelende
is dat er nu aan mijn situatie niet veel gedaan kan worden, behalve dan om met
medicatie te proberen om al het slijm op te lossen zodat meer lucht ontstaat.
Voor verdere behandeling verwijzen ze me door naar de Daniel. Wat zijn ze daar
met u van plan, was de vraag. Ja, wist ik dat maar. Eerst moet iets zichtbaar
zijn om behandeld te kunnen worden, zolang dat niet het geval is ‘hang ik
ergens in een vacuüm’.
Ik heb het maar even laten bezinken. Aan de ene kant
begrijp ik het wel en ook het beleid dat ik word behandeld voor mijn longproblemen.
Alleen zo jammer dat daar weinig aan te doen is en dat het dan hier, in dit
ziekenhuis, ophoudt. Aan de andere kant
rijzen er ineens allerlei vragen. Moet ik dan op deze manier verder, wachtend
tot “iets” ergens is gegroeid in mijn
lijf? Stel dat dat jaren gaat duren? Hoe ga ik dit dan volhouden? Niet! Welke
extra medicatie krijg ik straks mee naar huis? Is het dan niet zo dat juist al
die medicatiezooi die ik voor mijn astma krijg de boosdoener is voor de
kanker? Mijn longarts wilde niet voor
niets per se weten welke vorm, de naam, data en de hoeveelheid chemo ik heb
gehad, dit omdat sommige chemo beschadigingen aan de longen veroorzaken. Dan is
het toch niet gek om te bedenken dat mijn huidige medicatiegebruik ook iets
veroorzaakt –behalve stippen en jeuk? Gaat deze afdeling nu contact opnemen met
mijn chirurg in de Daniel voor overleg? Hoe? Wat? Wie?
Jammer dat de
arts pas na het weekend weer komt. Maar goed, dat geeft me de gelegenheid om
alles wat ik wil weten te verzamelen en op te schrijven. Voorlopig ga ik nog
niet naar huis, de planning is dinsdag onder voorbehoud -zo lees ik op het bord
bij mijn bed. De weekendzaalarts die vanmorgen kwam wist niet veel nieuws te
brengen, het leek me meer een routine rondje. Hallo, Hoe gaat het, Fijne
dag verder, handjes ontsmetten en foetsie. Hij zei alleen dat de behandeling
net is opgestart en dat we er nog even mee door moesten gaan. We? Ik dus. En
dat houdt in: het innemen van mijn reguliere medicatie met als extraatje wat vernevelingetjes
zo nodig en prednison. Gelukkig mocht het infuus eruit en krijg ik nu een
tabletje in plaats van via het infuus, dat geeft ook meer lucht. Zie je…als je
goed kijkt is het er wel ;-)
Ik doe heus mijn
best, maar kan niet veel. Als ik stil rechtop blijf zitten ben ik kortademig,
maar niet echt benauwd. Zodra ik vijf meter loop, ga ik hijgen en als ik mijn
haren heb gekamd, hap ik naar lucht. Zo had ik net mijn armen ingesmeerd met
bodylotion en kreeg daarna een hoestbui waardoor mijn saturatie daalt naar
onder de 90 en mijn hartslag stijgt naar 100. Ik moet dan eerst herstellen om
een volgende beweging te kunnen maken. Dit zijn zomaar even wat hele simpele
dingetjes om een indruk te geven wat douchen of aankleden dan wel voor effect
hebben (daarna voelt het alsof je ophoudt te bestaan) Knap lastig, maar zoals gezegd: ik
doe mijn best en leuke dingen helpen me echt.
Voorbeeldje?
Gisteren bij
de ochtendronde kwam de zaalarts met twee andere dames in opleiding, die over
haar schouders mee mochten kijken. Ik ga
op de rug even naar uw longen luisteren. Nachthemd omhoog, diep zuchten
hier, goed uitademen daar. Kijk en ook
hier…oh…wat is dit nu? Kijk eens dames, zien jullie dit hier ook? Ja de
dames zagen het ook. Wat een enorme
moedervlek. Ja dat vonden de dames ook. Waar
denken jullie aan? De dames dachten diep na. Een melanoom! O ja, een melanoom, vonden ook de dames. Maar
wacht eens… bril op, bril af….wat gek, het
lijkt wel een ananas. Ananas? Ananas? Wat gebeurde daar toch allemaal
achter mijn rug. En ineens drong het tot mijn suffe net wakkere hersenen door
en begon ik te schaterlachen. Oooo….nee dat is….dat is mijn lieve heersbeestje!
Pardon?? O wacht… is dat een tattoo?! Wát
zei u? Lieveheersbeestje?? Nou…eh…het heeft dan meer weg van een vreemde tor.
Wat apart. Jemig, ik was dat hele ding al lang weer vergeten. Jaren geleden,
volgens mij in 1995, laten tekenen door een schoonheidsspecialiste in Zandvoort
die naast de in opkomst zijnde “tijdelijk permanente make up” ook piepkleine
tattoos kon maken die met een normale tattoonaald niet mogelijk waren. Het zou
drie jaar blijven zitten en daarna vervagen. Een knalrood klein lieve
heersbeestje, met heuse voelsprietjes en stipjes op zijn lijfje. Echter….het
ding vervloog niet –vleugeltjes te strak getatoeëerd denk ik. In de loop der
jaren liep –ie uit, werd daardoor wat molliger en begon het zwart het rood te
overlappen. Kortom, het werd een rare zwarte vlek waar ik geen aandacht meer
aan besteedde. Soms weet ik niet eens meer dat ie er nog steeds zit. Tot nu,
gebombardeerd tot ananas! Nee, nou moet je ophouden. Hoewel… klinkt beter dan
die melanoom.
Nee, ik ga er
geen selfie van maken. Ik laat het over aan ieders eigen fantasie ;-)
Zoek de zeven verschillen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten