Solstitium

Vanmiddag was de winterwende: 16:28 uur om precies te zijn. Ik geloof dat ik 'm heb gemist. Letterlijk. Alles is gehuld in een dikke deken van mist, zodat het echt de kortste dag werd vandaag.
Ook in mijn hoofd is het knap mistig. Eens in de zoveel tijd lijk ik dat te hebben, dan ontplof ik om niets -zo lijkt het. Aan de ene kant vraag ik me dan af waar zo'n reactie vandaan komt, maar aan de andere kant weet ik dat donders goed. Het gaat eigenlijk nergens over, maar het zijn kleine opstapelingetjes, wegwuifsels, geparkeerde frustratietjes en irritatiekriebels die op de bewuste momenten zelf te behappen waren, maar waarvan dan toch ergens een restje blijft knagen tot....
Ja, tot... totdat er tijdens de winterwende niet alleen iets gebeurt tussen de kreeftskeerring en de steenbokskeerring, maar ook tussen deze kreeft en steenbokDon.

Vanmorgen waren we in de Daniel voor de uitslag van de CT scan die eergisteren gemaakt is. Ik kon er deze week zomaar tussen geplaatst worden, vanwege de vage klachten waarvan ik sinds een aantal dagen (en nachten) last heb. Eigenlijk stond ik pas eind januari op de planning om gescand te worden, met in februari de uitslag. Ontzettend fijn dat het alsnog nu voor de feestdagen geregeld kon worden.
We waren ruim op tijd uit de duinen vertrokken, maar ineens floepten de matrixborden vlak voor de Beneluxtunnel op **50 km** en konden we niet meer uitwijken naar een andere rijstrook. Niet lang daarna stonden we stil. Niks vijftig, gewoon stil. STIL! Geen beweging in de enorme rij waar we aansloten. Nee, niet nu! Worse-scenario's doemden massaal op. Ergens ging een knop om en zette ik het luidkeels op een blèren midden in de file. Natuurlijk sloeg het nergens op. Maar toch, het gebeurde en ik kon er niets aan doen op dat moment. Gek hè, dat dan zo'n flut-situatie ineens van alles in werking zet. Het lucht op, dat wel, maar toch blijft er dan de hele dag zo'n katterig gevoel aan me kleven. Een soort kater, zonder het feestje ervoor.

Of misschien een klein feestje er na, want het is eigenlijk best vierenswaardig dat mijn CEA waardes enorm bleken gedaald naar 3,34 (normaal is: tussen 0-5, en de vorige keer was het 13,6) Dat mijn chirurg het een raadsel vindt, dat boeit me nu even niet. Op de CTscan was niets bijzonders te zien, dus dat is ook geweldig nieuws! Dat ik me desondanks niet zo voel, veeg ik ook maar even onder het vloerkleed. Voor de zekerheid wordt er toch nog een MRI scan gemaakt, omdat daar net even wat meer zichtbaar op is. Mocht daar dan ook niets uit komen, dan word ik doorverwezen naar een neuroloog. Dit heeft alles te maken met de pijn(scheuten) in mijn linkerbeen die ik bij tijd en wijle heb tijdens het zitten, staan en liggen. Het is alsof er een zenuw bekneld zit, waardoor mijn voet gaat tintelen en ook blijft mijn enkel maar zo dik. Het zou zomaar kunnen dat het nog een nasleep of gevolg is van de zware bestralingen die ik in het bekkengebied heb gehad.

Bah, soms heb ik het he-le-maal gehad met al die naslepen. Zo ook met de afkickverschijnselen van die prednisonzooi. Gelukkig is dat hele opgejaagde gevoel nu weg, maar in slaap vallen op de meest gekke tijdstippen overkomt me nog regelmatig. En hoe zit dat: kwam na volle maan geen halve maan? Waarom blijft mijn gezicht dan zo pontificaal rond aanwezig?? Ik moet zeker nog gewoon een laatste kwartier wachten ;-) Fijn al die randverschijnselen....NOT.

Maarr.... wel fijn dat we ons de komende dagen even 'zonder medische zorgen' verder kunnen focussen op ons nieuwe huis. Dat geeft nog genoeg andere stress ;-) Wat zullen we blij zijn als alles achter de rug is en we eeeeeven niets hoeven en echt kunnen uitrusten. Het zijn lange dagen....en vanaf morgen letterlijk weer langer...

Voor de mistige donkere nachten hebben we zelf maar even een lichtpuntje hier opgehangen

Xolair?

Een forse uitloop omdat de computersystemen op hol geslagen zijn. Een verlaten longpoli, baliepersoneel naar huis, deuren die klokslag 17:30 uur automatisch in het slot vallen... Zo zit ik dan samen met Don ingesloten braaf te wachten tot ik aan de beurt ben. Tiktaktiktak…..

Alle eigenaardigheden en ongemakken die ik eindelijk na een uur vertraging opsom, zijn zoals ik zelf al vermoedde te wijten aan mijn medicatiegebruik waarbij met name de prednison een grote boosdoener is, zo bevestigt mijn longarts. Gelukkig meldt hij er meteen al bij, dat ik per direct mag gaan afbouwen tot nul. Dat is op zich fijn, maar dat duurt dan toch nog 12 dagen met alle afkickverschijnselen van dien. En dan? Dan is de kans groot dat het hele circus weer van voor af aan begint inclusief orkest. De medicatie die ik nu een maand heb uitgeprobeerd was gebaseerd op een bepaalde vorm van astma (ABPA) die ik nu ineens toch niet blijk te hebben. Ten tijde van mijn ontslag uit het ziekenhuis ontbrak nog één bloeduitslag en die was er nu.

De astma die ik heb is van een ernstig allergische aard. Niks nieuws, die conclusie had ik zelf al lang getrokken. Alleen werkt dat niet zo. Als je het zelf zo benoemt, dan geldt het niet, maar nuuhuu is het officieel aangetoond. Dus alleen als je geluk hebt val je in deze categorie. Klinkt wrang en krom, maar let op: komt goed. De Jip-en-Janneke-vertaling van wat er loos is: ik ben allergisch voor een aantal zaken en als ik daarmee in aanraking kom, dan komen er stofjes vrij die een allergische reactie veroorzaken. Bij mij uit zich dat in hevige astma-aanvallen (en meer –ik heb nu eenmaal een bonuskaart). Daar komt nog bovenop dat ik ook blijk te reageren op het reageren. Dubbele pret dus. Vraag niet hoe, maar dat gebeurt dus echt. Ik wist niet eens dat zoiets bestond. Heel vervelend, want mijn lijf is daardoor constant aan het (be)strijden en komt er niet meer uit -ook niet met de huidige medicatie. 

Maar kijk, daar komt dat ‘geluk hebben’ aan de orde.  Ik kom nu hoogstwaarschijnlijk in aanmerking voor een Xolair behandeling. Het is vrij nieuw en volgens mij vonden de eerste behandelingen alleen in Davos plaats. En nee: een sneeuwverblijf zit er voor mij niet in, want sinds een paar jaar is in het Franciscus Gasthuis in Rotterdam een gespecialiseerd en gerenommeerd longarts op dit gebied. Mijn longarts heeft -als het goed is- nu een en ander in werking gesteld om mij daar op gesprek te laten komen. Ik wacht dus geduldig op een oproep. Tiktaktiktak....  ;-)

Verder overweegt mijn longarts naast de Xolair behandeling (die bestaat uit injecties die tijdens een dagbehandeling worden toegediend) ook nog de mogelijkheid van een zogenaamde Desensibilisatie-kuur. Ook hierbij worden injecties toegediend, maar dan met stoffen waar je allergisch voor bent. De bedoeling is dat je er dan op den duur immuun voor wordt en uiteindelijk klachtenvrij. Goh, dat zou nog eens wat zijn om dat woord weer eens met een big bold font te kunnen opnemen in mijn vocabulaire:  K L A C H T E N V R I J   wat een prachtig woord ;-)

Het zal mij benieuwen wanneer ik mag komen. Belangrijker nog: voor welke behandeling kom ik in aanmerking en per wanneer? Tot die tijd kamp ik nog maar even met mijn ongemakjes en probeer daar het beste van te bouwen. Zo is bijvoorbeeld de staat van mijn nagels erbarmelijk: droog, dof en broos, maar dat geeft een goed excuus tot aanschaf van lekkere olietjes, crèmetjes en lakjes. Niet verkeerd zo'n verwennerijtje. En tsja… voor mijn haren gelden dezelfde problemen en acties. Plus meer......het werd zo onderhand maar eens tijd om alle restjes kleur eraf te laten knippen. 

Niet alleen bij mijn vollemaantoetje, past het -kort door de bocht- wel aardig bij het grijze gebied waarin ik me nu tijdelijk bevind heb ik me bedacht :-)

Stamppot met stuiterbal

Of wij wilden aangeven welke stamppot wij zouden willen eten: zuurkool, peen-en-uien of boerenkool. En wilden we daar dan worst, draadjesvlees of een bal bij? Zo werd ons gevraagd op de uitnodiging van de vereniging voor eigenaren van onze toekomstige woning in het complex op bovenstaande foto. Eens in de zoveel tijd wordt er door de commissie iets gezamenlijk georganiseerd en kun je al dan niet deelnemen. Het leek ons wel leuk om onze neuzen te laten zien en om een groot deel die van onze Neighbours2B te zien. Gisteravond aan de hutspot dus. Met draadjesvlees graag, aangezien die brokstukken van mij meestal de nostalgische uitstraling (en helaas vaak ook de smaak) hebben van de kooltjes die mijn vader vroeger via de kit in onze zwart gepoetste kachel stortte. En nee, geen bal dit keer. Dat ben ik zelf namelijk al en daar heb ik het helemaal mee gehad.

Een stuiterbal welteverstaan. Soms formaat oogmeloen, maar meestal vele maten groter en dan ook nog eens zo eentje die maar een piepklein zetje nodig heeft om de hele kamer door te poingpoingpoingen. Hoe tegenstrijdig kan het zijn: doodmoe word ik er van en tegelijkertijd ook niet voelen dat ik moe ben. Huh? Ja da's best gek hoor. Ik voel ergens in mijn systeem dát er iets mis is, maar niet wát er mis is. Zo raar om het zelf niet te kunnen beheren en beheersen. Hoezo controlfreak ;-) Ik constateer alleen maar dat mijn lichaam reageert op het langdurige gebruik van medicatie en heb het idee dat de dosis nu misschien toch wel aan de hoge kant is. Wat mij betreft zou het een tandje minder kunnen. Een klein licht pingpongballetje zou fijner zijn. 

Ik heb de pech dat prednison ook in al mijn andere tussendoortjes zit. Puffies, pilletjes, smeerseltjes, verstuivers…. Ook bedacht ik me, dat ik al vanaf oktober 2016 aan het stootkuren ben met prednison en dat het niets uithaalde. Nu zit ik als gevolg van aan een dagelijkse portie die mij aanjaagt, uitput, uitpuilt en heen en weer doet slingeren als een donderaapje van tak tot tak. Slapen kan ik niet langer dan drie uurtjes achter elkaar, waardoor ik nu door nachtelijk observeren (want wat moet je anders) weet wat die eenden uitvreten om drie uur ’s nachts en zes uur ’s morgens. Er zit een GeertWildersclan in onze tijdelijke achtertuin, zo heb ik ontdekt. Kijk maar, ik denk dat je 'm moet inzoomen:

Oh, maar om toch ook nog even terug te komen op dat uitpuilen: dat geldt niet alleen voor mijn gezicht en bovenlijf. Sinds een paar dagen merk ik ook dat mijn ogen raar doen. Een vreemde druk staat er op, soms word ik er duizelig van. In een van de bijsluiters (ja ja, weggooien die dingen – ik weet het) staat Kans op staar.  Toedeloe! Ik wil helemaal geen kans op staar, ik wil kans op een postcodeloterijstraatprijs. Maar zelfs een eigen postcode heb ik op dit moment niet eens.

Komende week ga ik voor de eerste controle terug naar mijn longarts. Wellicht kunnen we dan bespreken of de dosis afgebouwd kan worden en kan ik mijn skippybal misschien af en toe ergens in een hoek mieteren. Nou, die paar dagen zijn nog wel door te komen, met af en toe wat klagen. Want dat mag. Ach en wee...ik heb een zwaaaaaar leven. Wat mij onmiddellijk aan zij-van-Kaandorp doet denken. Daar moet ik dan weer hartelijk om lachen en weg is mijn klaagzin. Hoezo stemmingswisselingen als bijverschijnsel? – grinnik.

Samen met haar ga ik mijn zwaar leven nog maar even uitzingen. Hophop!

 

Reasons to be cheerful

Ergens eind jaren zeventig bezong Ian Dury een merkwaardige aantal redenen waar hij blij om kon worden. Het deuntje hamerde de hele week in mijn hoofd, eigenlijk nadat ik mijn laatste blog had geschreven. Ik bedacht me toen in een moment van stilte en overpeinzing:  Hoe nu verder met het allerdaagse? Helpt het dan ‘to count your blessings’ –zoals je dat soms als goedbedoeld advies krijgt. Hoezo blessings? Waar blessings? En zo moet ik Ian spontaan opgeroepen hebben, ergens vanuit een stoffig grijs punkverleden van mijn zusje, het was zij die immers indertijd naar zijn muziek luisterde. ik was in diezelfde periode meer van Chic, Le Freak.
Why don’t you get back into bed, zo begint het lied gevolgd door zeker tien keer diezelfde regel. Bijna een mantra en het lijkt dan ook de enige oplossing voor het moment. Gewoon terug je bed in kruipen, hoofd onder de dekens, weg van de boze buitenwereld.

Dan volgt een grappige opsomming van het Bolshoi ballet tot cheddar cheese met augurk, van Woody Allen tot ronde of magere billen en nog veel meer maffe dingen. Ik vraag me af of de goeie man cheerful werd van al dat wat hij bedacht had, of juist van hetgeen hij gerookt of gesnoven had waardoor hij die ideeën kreeg.

Onwillekeurig zette me het toch aan het denken. Wat zijn nou eigenlijk mijn reasons to be cheerful? Met een frons tussen mijn wenkbrauwen dook ik in een van die wattige dromenwolkjes ergens in mijn frontale kwab (of zaten die nou ergens anders?) Maar zoals altijd, als je ergens bij stil gaat staan, dan schiet niets te binnen. Het moet spontaan gebeuren. Niet meer over nadenken. Toch mijn bed maar uit, een nieuwe dag aanvaarden en nemen zoals die komt. Punt.

Dan schiet mij te binnen dat ik ergens nog zo’n Doe-Maar-Lekker-Duurzaam-kaart heb liggen. Kijk, daar word ik dan spontaan al vrolijk van. Altijd leuk om een gratis maaltijd te mogen uitkiezen. Op naar de supermarkt! Als ik in mijn auto wil stappen, ruikt het buiten naar een behoorlijke bosbrand. Da’s gek, zo midden in de duinen. Of misschien ergens een openhaardje? Ik rijd het Duynparc af en kom op een dijkje waar bij een tuinder aan de wegkant behalve vlaggen wapperen, ook stevige rookpluimen walmen. Op de oprit zie ik een viskraam en een heuse rookkast waar trossen paling hangen te druipen. Ohhh…. Daar word ik nog vrolijker van. Natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan om een bosje te scoren. Voor straks. Nu is het nog veel te vroeg. Makreeltje erbij mevrouw? vraagt de tuinder die van zijn hobby ambachtelijk roken zijn nieuwe beroep heeft weten te maken. Nee, ik haat graat, hoor ik mezelf antwoorden. Ho, hooooo!! krijg ik vermanend teruggeworpen. Er wordt driftig met een mesje gezwaaid en voor ik het weet ben ik getuige van een miniworkshop makreelfileren. Tsjak…tsjak…tsjakka… weg graten. Aha hm hm… ja hoor, simpel (maar dat is altijd als een ander het voordoet. Moet je mij thuis eens zien met zo’n beest… huuuu!) Willu hem wel hebben dan?  Tsja… zo in hapklare moten is –ie wel aantrekkelijk. Doe maar, hoor ik mezelf antwoorden. De vis wordt duur betaald Kniertje…flitst het even door mijn gedachten. Maar ach… duurzaam, gezond, vitamine D… en de boodschappen die ik zo meteen ga doen zijn gratis… dus dan heft het één het ander weer op. Toch?

Als ik in het winkelcentrum loop, kan ik het niet laten om even bij de boekenwinkel naar binnen te wippen. Ik ben gek op stationary. O ja, dat is dus dan ook zo’n cheerful dingetje. Mooie vulpennen en blanco notitieboekjes… daar kan geen tablet of toetsenbord tegenop, ik ga er nog net niet van kwijlen. Gewoon alleen maar even kijken en vasthouden. De verkoper ziet het aan terwijl hij een nieuwe lading boeken in het schap zet en fluit een deuntje. Als in een reflex schrik ik op. Wat krijgen we nou? Wat hoor ik?? Je gaat het niet geloven...hij fluit een riedeltje en mompelt dan binnensmonds…reasons to be cheerful…part three… Echt, ik verzin dit niet! Bizar!

Met een big smile rij ik weer terug naar ons duinhuisje en merk dat mijn humeur er een stuk op is verbeterd in een paar uur tijd. Ik ga daar vandaag maar eens lekker op teren en een stukje schrijven op een maagdelijk ivoren blanco pagina van een leeg schrift, met de wetenschap dat er een palinkje op mij wacht. Straks, als Don thuis is. Reasons to be cheerful, part four!

en dan is er Die Ander

Ik moest even graven in mijn geheugen hoe lang ik haar eigenlijk al ken… dat gaat ver terug in de tijd toen ze zwanger was en terug in het dorp kwam wonen waar ons gezin ook woonde. Wat zal het zijn geweest…1976? Ik werkte bij de plaatselijke juwelier en zij was kapster, de vaste kapster van mijn ouders tot aan hun beider overlijden wel te verstaan. Pa ging regelmatig met haar mee als heren knipmodel en ma liet iedere vrijdag –zoals in die tijd heel gebruikelijk was- haar haren door haar wassen-en-watergolven. Ook mijn manen gingen door haar handen tijdens de modeshows die ik liep. Daarnaast werden ze in het dagelijkse leven gedraaid in ontelbare permanentjes of met kraaltjes gevlochten of roze gekleurd. We werden maatjes, zagen elkaar dan vaak, dan minder, soms een hele poos niet, maar altijd is het contact gebleven. Altijd goed en altijd vertrouwd ondanks de lange pauzes tussendoor.

Jaren geleden werd zij getroffen door borstkanker. Een heftige periode met veel complicaties volgde. Ze is altijd flink geweest. Ze kwam er bovenop. Na vijf jaar controles werd ze ‘schoon’ verklaard en dat is inmiddels ook al heel wat jaartjes geleden. En dan… dan is het precies zoals ik in één van mijn eerdere blogs schreef: Hoe schoon is schoon? En bovendien: hoe lang?

Een paar dagen geleden had ze me verteld dat er een MRI scan gemaakt werd in verband met een vermeende nek-hernia. Direct de volgende dag werd ze verzocht zich te melden in het ziekenhuis, alwaar haar verteld werd dat de uitslag van de scan uitwees dat nader onderzoek nodig was door middel van een PET scan. Ook die uitslag volgde direct de volgende dag, dat was gisteren. Ze belde me vanuit het ziekenhuis. Het was geen goed bericht. Ik hoorde haar stem, ik hoorde wat ze zei… flarden. Het leek net of het geluid van mijlenver kwam. Het leek niet echt. Dit kon niet waar zijn. Waar ging dit over?? Hoezo uitzaaiingen? Hoezo konden ze haar niet meer beter maken? Hadden ze dat écht tegen haar gezegd? Ik hoorde haar zeggen dat ze het gevoel had alsof het over iemand anders ging, niet over haarzelf. Ook ik betrapte me op de gedachte: Over wie gaat dit? Over haar?? No way!

Ik besloot diezelfde avond naar haar toe te gaan. Ik moest haar zien, ook al kon ik niets en wist ik niet wat te doen en wat te zeggen. Na ons telefoongesprek was ik uit het lood geslagen. Er ging van alles door me heen en ik voelde een stekende pijn ergens in mijn lijf. Wiens pijn was dit? Van mij? Van haar? De pijn van onmacht… de pijn van waarom zij… hoezo niet ik? Of nou, nee wacht… ik ben zelf ook…
Of, misschien was het de herkenning? Alsof ik door wat zij vertelde zelf geraakt werd. Wat is het een vreemde gewaarwording om op deze manier te (her)ontdekken dat ik de dingen die mijzelf overkomen eigenlijk prima kan handelen. Ik vind steeds een manier om er mee om te gaan, maar vind die gek genoeg niet als het om een ander gaat. Je staat erbij en je kijkt er naar, zonder hi hi hi ha ha ha….

In een split second dacht ik te voelen hoe naasten aan de zijlijn zich voelen: mantelzorgers, familie, vrienden en andere direct betrokkenen… Jee, dat gevoel is zóvele malen anders dan "er zelf in zitten"!

En zo zaten we een paar uur later aan een tafel in de grote ontvangsthal van het ziekenhuis: lotgenoten met die stomme kankerziekte. Wat moet je zeggen? Een traan, maar ook een lach. Zij stak nog maar een peuk op, haar longen waren immers wel schoon. We vroegen ons af of het tijd was voor een bucketlist. Wat een suffe situatie was dit. Verdriet. Onmacht. Bezinken. Een plekje zoeken. Humor behouden. Maar bovenal: blijven praten, uitspreken, bespreekbaar maken…

Hoe het verder gaat weten we nog niet. Voor haar wordt na het binnenkort nemen van een geleide MRI biopt bekeken wat de mogelijkheden nog zijn qua behandeling. Voor mij is het nog altijd afwachten tot de volgende scan (…en de volgende….en de volgende…?)
Over een ding zijn we het eens: leven zoals we willen, niets uitstellen, gerust plannen maken en genieten van wat is. Dippen mag, schelden en huilen ook –maar niet te lang. En dan realiseren we beiden hoe ‘makkelijk’ het is om dit allemaal te zeggen, vooral als het gaat over Die Ander….

Dag huis!

Dag huis! Dag open haard. Dank voor je vele gezellige knusse warme winteravonden. 

Weer een enerverende week achter de rug. Wie denkt dat het "lekker thuis" bijkomen is na een weekje ziekenhuis, heeft deels gelijk. In een tijdelijk onderkomen vol dozen en spullen die een week ingepakt moeten blijven, kun je die negeren...maar toch zijn ze er. Dozen waarvan je weet dat precies in die onderste van de stapel datgene zit wat je NU nodig hebt. Natuurlijk. (Murphy verhuist steevast met ons mee.....) Soms lukte dat goed, maar vaak had ik ook het gevoel alsof ik net iets te veel aan mijn lijf had om er dan ook nog even iets onbenulligs bij te negeren. Er zijn ergere dingen Groen, zei ik menigmaal hardop en terecht, want dat is ook zo.

1 november was D-Day: de officiele overdracht van ons oude huis. 's morgens vroeg al uit de veren voor een laatste inspectieronde. Bijna surrealistisch om een leeg huis te betreden dat ik, alsof het gisteren was, zowat in tact heb verlaten. Toch was het goed om er door heen te lopen, er even bij stil te staan en te voelen dat het huis niet meer voelde als Ons Huis. De zielen waren er al uit...en vreemd genoeg gaf dat een soort rust, of is het berusting? Plaats maken voor een nieuwe start, een nieuw avontuur. Een nieuw schoon huis....kon ik dat van mijn lijf ook maar zeggen. Helaas beginnen de prednison en overige medicatie hun sporen na te laten, Pfff....Hoe veel meer volle maan is mijn gezicht nog van plan om door de bomen te gaan schijnen? Er zijn ergere dingen Groen. 
En ja, Zakkelien doet natuurlijk vrolijk mee aan het hele uitdij-gebeuren: zij laat ook meer van zich zien waardoor ik inmiddels crea-bedreven ben geworden met verdoezelprints en wappergoed. Mij 's avonds zien bankhangen in mijn fluffy Onesie daarentegen, is niet zo'n strak plan: ik lijk op een zwangere paashaas.... Pasen... da's nog een eind weg... 

...eerst gaan we hier de Sint maar eens beleven en waarschijnlijk de Kerst ook nog wel...

Ook Schefflera gedijt goed in de volle maan ;-)

Blog vs Column

Wonderbaarlijk genoeg begin ik al aardig mijn draai te vinden in huisje één.Tegen de tijd dat ik dreig te verhospitaliseren, maken we de oversteek naar huisje twee. Wel vreemd dat Don 's morgens gewoon naar zijn werk vertrekt en ik hier achterblijf. 

Ik kom aardig terug op kracht, merk ik en dat is superfijn. Het is haast niet voor te stellen dat ik nog geen week geleden op apegapen lag en totaal nergens toe in staat was. Beetje bij beetje komt er weer meer lucht mijn longen instromen. De vraag is of dat dan door de omgeving komt, of toch door mijn dagelijkse portie pred-pilletjes -dat laatste waarschijnlijk. Het was even een gepuzzel om hiervoor een systeem en schema op te zetten en toen ik dat uiteindelijk had uitgedokterd werd de tijd teruggezet. Pffff....nooit een probleem geweest, nooit last van gehad, maar nu leek ik te moeten wennen aan een uur later puffen of vernevelen. Klinkt gek, maar zo'n uur maakt echt iets uit. Maar goed, ik kom er wel uit en hou me intussen braaf gedeisd. 

Vervelen doe ik mij niet, toevallig is mij gevraagd of ik weer een gastcolumn wil schrijven. Afgelopen zomer was er een oproep voor inwoners van Maassluis met de vraag wie eenmalig een gastcolumn wilden schrijven. Ik heb toen een stukje ingezonden en dat is geplaatst. Mijn eerste 'officiele column'  Mindfful moment  was een feit. Het bleef niet bij die ene keer, daarna volgde een invalschrijfsel Taboe or not Taboe en vandaag heb ik een derde pluk-plak-en-aangepast-schrijfsel ingezonden. Woensdag  1 november wordt Yes, I´m dancing...again geplaatst op Maassluis.nu  

Het schrijven houdt mij dus van de straat en dat komt nu wel goed uit. Alhoewel....

Vandaag ben ik toch ook voor het eerst weer buiten de deur geweest. Opgehaald door zuslief voor een uitje naar mijn KNO arts, die een buisje in mijn slechtst horend oor heeft geplaatst. Er is een -halve- wereld voor me opengegaan! Tof, ik kan weer redelijk normale conversaties voeren met mijn bezoek, en hoef geen antwoorden meer te gokken op verkeerd verstane vragen :-) 

Op de terugweg hebben we een zak oliebollen gescoord. Mmm.... erg fout, maar ook erg lekker. Misschien een halfje als toetje na mijn verneveling van zometeen? Strak plan, dan meteen ook de laatste pilletjes er maar achteraan. En hoe grappig is het dat ze hier in het huisje matching glazen hebben bij mijn nieuwe medicijnbox!

     

Raar hoor

Ik zit er als een Zombie bij en pas precies bij het moment: Halloween. Het weer past zich ook aan met gure regenbuien en zowaar wat stormachtig. Ook stormachtig in mijn lijf, in mijn -in óns- leven.

Wat een rare dagen zijn dit. Alsof het nu alles pas gedoceerd binnenkomt. Ik zit in een foute film die geregisseerd is door een chaoot. Uiteindelijk zal het wel een Ze leefden nog lang en gelukkig worden, maar nu zit ik nog ergens in een duistere twilight zone. 

Het is haast niet te beschrijven wat er in me omgaat. Het lijkt wel een soort rouwverwerking, maar dan gelukkig zonder lijk. Ik voel momenteel weer al te goed hoe een ieder voor zich met een verlies, afscheid of hoe je 't ook noemen wilt, omgaat. Bizar. Ik kan me alleen proberen in te denken hoe het voor Don met name fysiek voelt. Zelf voel ik iets anders. Don heeft naast zijn fulltime werk bergen verzet, nou ja: dozen, dozen en nog eens dozen.... daarnaast is hij steeds bij mij op ziekenbezoek geweest. Hij heeft mega-uren gedraaid, met de nodige kopzorgen erbij. Mijn beleving was anders, dat was meer een overleving. Ik heb onze thuissituatie van een afstand alleen maar via foto's via de app kunnen volgen. Ook het inpakken ging tussen twee medicaties door telefonisch. Ja, die ladekast mag in de opslag. Nee niet die witte, die zwarte! die witte moet mee naar het vakantiehuisje. Soms kon ik niet meer helder denken, ik had al genoeg aan mijn lijf om er voor te zorgen dat mijn longorkest goed gedirigeerd werd. LOSLATEN was de enige optie om het voor mezelf allemaal te begrenzen.

Zo raar om de eerste nacht hier in het vakantiehuis door te brengen. Alles is ontregeld. We zijn als twee kippen zonder koppen.in een ren vol dozen die vandaag uitgezocht en ingeruimd gaan worden. Daar krijg ik gelukkig hulp bij en hoef ik niet meteen een hele dag alleen hier te zijn.

Don is vanmorgen vroeg gewoon naar zijn werk gegaan en ik probeer mijn draai te vinden. Andante, jawel dat ook nog, niks presto. Zelfs als ik wil, dan lukt het me niet... mijn lijf en longen piepen mij onmiddellijk terug in het gareel.  

Zo raar om hier te zijn en het gevoel te hebben dat we 'even op vakantie zijn'. In mijn gedachten gaan we straks weer gewoon naar ons huis en in mijn hoofd is ons huis nog gewoon in tact. Maar nee...niets van dat al. Eerst moeten we volgende week nog een keertje verkassen, naar een ander huisje dat wel voor een langere periode beschikbaar is. Dan hebben we even een paar weken 'rust', hoewel voor Don dan juist de decemberdrukte in de winkel begint. Tegen die tijd ga ik weer door de molen bij de longpoli en zal mijn oproep voor de Daniel er ook wel weer zijn. Nu nog even niet aan denken. 

Tijd voor koffie. Ehmmmm....welke doos was dat ook al weer ....

Oh wacht, kijk. Da's dan wel weer leuk. Mijn plant heeft de eerste overtocht overleefd! Schefflera heet -ie inderdaad. Ja ja, met dank aan alle inzendingen. De prijs is naar keuze: er staat hier per ongeluk een oven en een boodschappentrolley... die mochten eigenlijk weg (maar sommige dingen blijven je hardnekkig achtervolgen kennelijk...)

Van Bollo tot Beethoven

        

Kijk, liever kom ik die suffe Bollo tegen natuurlijk. Dat moge duidelijk zijn. En dan bij voorkeur in een Veluws bos. Zowaar liep ik vandaag z'n broertje tegen het lijf, hier verderop bij de kraamafdeling, Kijk hoe leuk mijn Rollz met hem matcht.
Om aan mijn dagelijkse portie beweging te gaan wennen, ben ik na de lunch maar even in mijn eentje een wandelingetje gaan maken. Andante, zoals mijn fysio het gisteren in mijn systeem probeerde te programmeren. Sinds hij van mijn dansachtergrond weet, spreken we in muziek en ballet termen. Wel zo gezellig. Soms maken we voorzichtige plié 's aan de nep-barre in de gang. Beter van niet, want dan wil ik natuurlijk onmiddellijk meer. Afremmen dus.

Volgens mij ben ik voor hem een tamelijk eigen wijze patiënt. Grinnik. De meeste tijd besteedt hij aan het constant mij tot rust manen. Mijn bewegingen zijn te snel. Ik loop te hard. Whoehaaa...te hard! Kom op man, het is nog bij lange na niet mijn 'normale tempo' en dat noemt -ie al te hard. Mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld, de zijne denk ik ook ;-) 

Ik was nog maar net terug van mijn rondje toen de fysio zich toch nog meldde, ik dacht dat hij niet zou komen. "Ik heb al gewandeld hoor" opperde ik nog. Maar nee, dat moest natuurlijk nog een keertje onder toeziend oog. Ook goed. En dus heb ik vandaag zo'n halve kilometer het ziekenhuis doorkruist. Wat stelt het voor?! Maar hey, als ik me dan bedenk hoe ik hier vorige week donderdag binnen ben gekomen...tsja....dan scheelt het alles. Aan één kant gelukkig maar dat ik alle ellende snel weer vergeet, maar aan de andere kant is het ook een valkuil. Ik ben er nog niet, ook al is de wil er wel.

"Doe alles maar andante", zo hebben we gisteren bedacht. En dus vallen mij direct een aantal muziekstukken te binnen, waarop ik mij straks thuis al op zie strijken en koken. Aaarghhhh.....dat gaat nog wat worden. Terwijl ik dit zit te tikken, heb ik mijn koptelefoon op en beluister naar een paar van mijn eerste ingevingen. Mooi, maar ik krijg er ook slaap van. Nu is dat ook niet heel erg, ik kan nog wel wat uurtjes bijtanken, zowel lichamelijk als wallen-technisch gezien. Ach, kan mij het schelen, ik ga gewoon lekker even doezelen voor het bezoekuur. Strak plan en erg andantina -of bestaat zoiets niet?  ;-)

Ik deel onderstaand mijn 'oefenmuziekjes' voor nu

Ludwig von Beethoven, symf. no 7

Gustav Mahler, symf. 5

Samuel Barber, adagio for strings

Als ik 'straks" weer wat meer ben opgeknapt dan is tiesto, adagio for strings  misschien wel wat ;-)

rondje Franciscus Gasthuis & Vlietland, 2e etage

Aansterken

Gezien de uitslagen van mijn slijm en bloedonderzoek is vastgesteld dat het gaat om ABPA Astma en heb ik er het volgende over gevonden:

Allergische bronchopulmonale aspergillose (ABPA) is een zeldzame immunologische pulmonale aandoening veroorzaakt door overgevoeligheid voor Aspergillus fumigatus, die zich klinisch manifesteert bij slecht gecontroleerde astma en terugkerende pulmonale infiltraten.

Nou fijn dat het beestje nu dan een naampje heeft, maar wat kan ik hiermee?
De zaalarts vertelde me dat het in de eerste plaats van belang is dat ik weer op kracht kom. Daarna zien we wel weer verder. Mijn (thuis)behandeling bestaat zoals ik al vermoedde uit mijn reguliere tabletten en puffers. Nieuwkomers zijn: dagelijks extra vernevelen; een neusspray; tablet antibioticum; tablet vitamine D; 30 mg prednison in combinatie met maagbeschermer + tablet tegen botbreuk. Dit cocktailtje in ieder geval een maandlang en dan vindt er controle door de longarts plaats, die alles weer opnieuw gaat bekijken en bepalen. Misschien dat op den duur de medicatie aangepast kan worden, maar daar is niets over te zeggen. Bovendien is zoietts ook afhankelijk van ‘hoe je het zelf doet’. Nog maar even niet vooruitlopen op de feiten. Step-by-step. Zo maant mijn fysio mij ook steeds tot de orde :-/

Vrijdag mag ik weg. Dat is fijn, want zo hoef ik niet meer terug naar een leeg stoffig huis en ontkom ik aan alle verhuisstress. En zo gaat mijn laatste dag thuis als een rare dag de geschiedenis in. Ik dacht donderdag: “Even voor controle naar de longarts, zo terug”. Dus niet. Als ik geweten had dat het mijn laatste ochtend thuis was geweest, dan…. Ja dan… dan wat eigenlijk? Natuurlijk kom ik er volgende week vlak voor de overdracht nog wel een allerlaatste keer terug, maar dan is het huis niet meer mijn thuis. Op de kop af 23 jaar geleden zijn we er dan op 1 november 1995 ingetrokken en wat hebben we er al niet mee gemaakt! Ik hoop dat we minstens zoveel jaren samen op ons toekomstige adres mogen genieten van al wat er is. Maar eerst overbruggen!

Als alles goed gaat, zal de overdracht van ons nieuwe huis medio december plaatsvinden. Alles staat op de rit en verloopt voorspoedig. Tot die tijd hullen we ons in een rustperiode in een huisje in de duinen. Hopelijk kan Don dan eieieieindelijk ook wat bijkomen, die heeft het door mijn ziekenhuisgeintje alleen maar extra druk gekregen en draait megadagen. De rust  is ‘m gegund. Nog een paar daagjes volhouden, dan mogen we zandhappen ;-)

  

Wie wil weten waar dit is, sturen we desgewenst een app, mail of ander berichtje. Straks met ‘de echte verhuizing’ komen de adreswijzigingen pas, anders blijven we aan de gang.

Exit Truus

Als de koningin heb ik mij vanmorgen rond laten rijden door het ziekenhuis. Van Long, via Nefro, langs Kraam en Interne naar de KNO afdeling. Natuurlijk heb ik gewuifd onderweg.

De dermatoloog kwam aan bed op bezoek, evenals de long(zaal)arts. Mijn gegevens uit de Daniel zijn inmiddels ook hier binnen en bekeken door de betrokken afdelingen.

Iedere arts had zo haar eigen verhaal en bevinding en alle informatie die ik van ze kreeg, begon me te duizelen. Ik heb het tijdens de lunch allemaal maar even laten bezinken. Gelukkig werd het me allemaal in begrijpelijke taal verteld. Ik begreep dat alles met elkaar samenhangt, het één sluit het ander niet uit. Wat gaat er nu gebeuren?

Kort door de bocht:

Morgen is er een groot multidisciplinair team overleg, waarin alle bevindingen bij elkaar worden gelegd en besproken, ook wordt het stuk uit de Daniel er bij betrokken  De bedoeling is om een goed behandelplan samen te stellen, waarmee ik het thuis moet gaan doen.

De zaalarts heeft mij op de computer de uitslagen van mijn bloed laten zien, eentje is nog niet binnen, maar er was een hele overduidelijke: de waarden van de allergieën (of waren het nou allergenen?)  in mijn lijf. Die horen normaal tussen 0-100 en die van mij zijn 1560. Juist ja. Abnormaal kun je wel stellen.  Ik heb de pech dat ik een mix heb van astma, eczeem, allergieën en kanker. Het is helaas niet zo dat als de kanker geneest, alle andere klachten ook verdwijnen. Neen. Jammer Bo. 

Het ziet er naar uit dat ik de rest van mijn leven prednison moet gaan gebruiken. Dat gaat geheid bijwerkingen geven (nog weer andere dan de stippen....) en daar krijg ik dan medicijnen voor die dat moeten gaan onderdrukken. In mijn geval kan ik er fluitend op wachten dat ik ook op die medicatie zal gaan reageren. Het zal constant 'bijstelling' verlangen.
Daarnaast wordt nu gekeken welke medicatie daarbij komt: waarschijnlijk mijn vaste pillen en puffers aangevuld met vernevelingen, een nieuwe spray via de KNO arts en misschien een pilletje via de dermatoloog. Maar goed, dat is afwachten tot e.e.a. morgen op elkaar is afgestemd.

Ik ben maar even gaan lunchen en heb alles op me in laten werken. Zo meteen maar weer een rijtje vragen op papier zetten die ik morgen kan stellen. Jammer dat ik dan alleen ben. Normaliter ga je met een paar extra oren naar een uitslag, wat zeker in mijn geval wel handig is. De KNO heeft trouwens wel besloten dat er weer een buisje in mijn oren moet Dat wordt dan ongeveer de zesde keer en dat gebeurt volgende week. Jammer, heb ik er nu niet veel aan qua gehoor.

Verder krijg ik nu dagelijks fysio, waarbij we o.a. met mijn Rollz wandelen op de gang in een mega slakkentempo. Dit is voor mij wel te doen, want zo hou ik het langer vol en is de afstand die ik kan lopen veel groter. De maatstaf is dat ik moet kunnen praten tijdens het lopen, als dat niet lukt, of als ik maar enigszins ga hijgen dan bekent dat dat mijn tempo te hoog is.  Aiii.... hier schort nog wel het een en ander aan. 

Het vergt een andere instelling. Nu haal ik met gemak de afstand naar het dagverblijf en kan dan gewoon babbelen en weer slenter-de-slenter terug naar zaal. Afgelopen weekend, liep ik in eigen tempo naar het dagverblijf, denkend "gauw daarheen en dan rust ik daar wel even uit" Mis! Dan ben ik helemaal kapot en kan vervolgens een kwartier geen boe of ba meer zeggen Hmmm hoe confronterend. Het gaat dus niet om hoe snel ik mijn doel bereik, maar om hoe ik er kom zonder verzuringen en luchthaptaferelen. Ik ken mijn eigenwijze ik. Ik zie mijn valkuilen. Mijn hoofd weet en mijn lijf voelt. Ik weet het echt wel. LUISTEREN NAAR MIJN LIJF en BALANSSSSS

Bleeehhhhh..... zo simpel, maar ach ach....

Ik ga mijn best doen, beloof ik mezelf. Truus de Mier moet even een klein gender-ingreepje ondergaan en wordt binnenkort Stoffel de Schildpad. 

Tot die tijd neem ik op mijn gemak nog maar even een luchtig hapje met een pufje toe

Mevrouw Fuchsia

Ze is klein, mager, heeft dof grijze haren, geen gebit, gehuld in haar eeuwige fuchsia pullover met zwart rokje en sloft moeizaam op haar slippers tientallen keren per uur naar het toilet. Ik zie haar vanuit mijn ooghoeken en besteed niet veel aandacht aan haar. Tot nu. Ze stond in de deuropening naar me te gluren, terwijl ik aan het tafeltje bij het raam zat. Ik kon haar niet langer meer negeren en glimlachte naar haar. Aarzelend kwam ze dichterbij geschuifeld. `mag het? Stoor ik?’ mompelde ze. Nee hoor komt u er maar bij zitten, nodigde ik haar uit. Het kleine fletse hoopje mens nam happend naar lucht naast me plaats. Het gaf bijna een band, zo samen happend.  Ze murmelde iets in de trant van “ooowrennn”, rochelde er zichtbaar maar gelukkig -voor mij- niet hoorbaar bij. Ze zal wel gevraagd hebben waar ik ben geboren, story of my life, dacht ik. Haarlem, antwoordde ik glimlachend. Nee, nee nee…. Ze werd driftig toen ze verwoede mislukte pogingen deed en nog een whiter shade of pale werd.  Gebiologeerd gefocust op haar tandeloze bewegende mond, trachtte ik hardop te herhalen wat ze uitkraamde. Uiteindelijk lukte het haar om haar zin hijgend met ingelaste pauzes te herformuleren en bleek die: “Jij hoest ook behóórlijk zeg” Whoehaa … ik schoot in de lach, zij ook en eindigden vervolgens allebei in een oorverdovend hoestorkest. Uitgevloerd keken we elkaar aan, hoofdschuddend. 

Nu pas viel het me op hoe intens blauw haar ogen waren, misschien extra geaccentueerd door het fuchsia truitje. Ze had vele lachrimpels zag ik nu ook en als ze lachte maakte ze zelf een ontspannen indruk. Ons gesprek was moeizaam, maar bijzonder. Ik begreep er uit dat ze wacht op een plekje in een opvanghuis, ze is alleen en heeft kip noch kraai. Meer weet ik niet over haar, maar ze raakte iets in me. Wie weet hoe haar leven is gelopen. Wat had deze vrouw allemaal meegemaakt? En nog? Beschaamd bedacht ik mij, dat ik de neiging had om haar te beoordelen op hoe ze er nu uitzag en soms een verwarde indruk maakte. Bijna. Maar juist door die ene seconde waarin ik de blik in haar helder blauwe ogen zag, werd ik teruggefloten. Het was het alsof ik haar toen pas echt kon zien als een vrouw zoals vele anderen inclusief ikzelf. Getekend door het leven waarmee ze misschien onterecht mee werd geïdentificeerd, want hoe zij er nu uitziet zegt immers niets meer dan dat alleen. Pas toen ze dichterbij kwam en contact maakte, ontstond een gelegenheid om dat beeld te veranderen. Het bleef echter bij dat vluchtige moment, ze schuifelde weer weg en liet mij een beetje beduusd achter. Toch was het precies goed zo. Ik las ooit het boek van Manu Keirse en moest daar onmiddellijk aan denken “Zie de mens” heet het.

Later op de dag had mevrouw Fuchsia een ongelukje met haar zwarte rokje. Op de gang werd gepast en gemeten en niet lang daarna schuifelde ze vol tros voorbij in een pantalon van een verpleegstersuniform. Ik zwaaide naar haar en stak mijn duim omhoog. Ze straalde haar ogen blauw. Ze zag er zowaar gewichtig uit: Zuster Fuchsia. Hee, was daar vroeger niet zo’n serie over? Ja: Ja zuster, nee zuster! Of nee, die heette Zuster Klivia! Maar goed, die zong dan weer wél over de Fuch…fuch….fuchsia!

En zo is mijn zondag babbeltje op de valreep weer rond ;-)

Hé Ananas!

Een sfeerimpressie, just before breakfast. Gisteren mocht mijn Roomy naar huis en zat om 9:00 uur al in z’n startblokpyjama. Wachten wachten wachten. Busje komt zo (in dit geval de ambulance) Uiteindelijk is hij na 20:00 uur pas opgehaald. “Zooo, daar zijn we al!” zei het ambulancepersoneel met een big smile. Of je wil of niet, dan schiet je toch even in de lach hoewel ik het echt met naar-huis-hunkerende-Roomy had te doen.  Zijn bed werd afgevoerd en zo kreeg ik meer lucht. Jammer dat dat alleen voor de ruimte geldt, en niet voor die suffe longen van mij. Vanmiddag ga ik verhuizen, ik ga toch maar bij het raam liggen zoals mij was aangeboden, nu zit ik zo opgepropt bij het kotsbakkenkastje. Verder is en blijft het rustig dit weekend. Er komt niemand bij op zaal, er zijn zelfs zes lege bedden op de afdeling  en ook via de SEH komt er niet zomaar iemand hier binnen.

Gisteren is de vaste zaalarts langs geweest om te vertellen dat de longfoto´s niets bijzonders uitwezen. Ik meen dat ze zei dat in het bloed ook niets afwijkends te vinden is. Ergens hadden ze nog gedacht aan een schimmel of iets dergelijks. Nu is hun vermoeden dat het toch om kanker gaat ergens in mijn buikholte, want er is niets te zien aan/in de longen wat duidt op uitzaaiingen aldaar. Het lijkt er eerder op alsof het een reactie is op een medisch probleem elders in mijn lijf. Op de een of andere manier staat alles immers in verbinding met elkaar –al snap ik soms technisch en logistiek niet precies hoe. 

Het vervelende is dat er nu aan mijn situatie niet veel gedaan kan worden, behalve dan om met medicatie te proberen om al het slijm op te lossen zodat meer lucht ontstaat. Voor verdere behandeling verwijzen ze me door naar de Daniel. Wat zijn ze daar met u van plan, was de vraag. Ja, wist ik dat maar. Eerst moet iets zichtbaar zijn om behandeld te kunnen worden, zolang dat niet het geval is ‘hang ik ergens in een vacuüm’. 

Ik heb het maar even laten bezinken. Aan de ene kant begrijp ik het wel en ook het beleid dat ik word behandeld voor mijn longproblemen. Alleen zo jammer dat daar weinig aan te doen is en dat het dan hier, in dit ziekenhuis, ophoudt. Aan de andere kant rijzen er ineens allerlei vragen. Moet ik dan op deze manier verder, wachtend tot “iets”  ergens is gegroeid in mijn lijf? Stel dat dat jaren gaat duren? Hoe ga ik dit dan volhouden? Niet! Welke extra medicatie krijg ik straks mee naar huis? Is het dan niet zo dat juist al die medicatiezooi die ik voor mijn astma krijg de boosdoener is voor de kanker?  Mijn longarts wilde niet voor niets per se weten welke vorm, de naam, data en de hoeveelheid chemo ik heb gehad, dit omdat sommige chemo beschadigingen aan de longen veroorzaken. Dan is het toch niet gek om te bedenken dat mijn huidige medicatiegebruik ook iets veroorzaakt –behalve stippen en jeuk? Gaat deze afdeling nu contact opnemen met mijn chirurg in de Daniel voor overleg? Hoe? Wat? Wie?

Jammer dat de arts pas na het weekend weer komt. Maar goed, dat geeft me de gelegenheid om alles wat ik wil weten te verzamelen en op te schrijven. Voorlopig ga ik nog niet naar huis, de planning is dinsdag onder voorbehoud -zo lees ik op het bord bij mijn bed. De weekendzaalarts die vanmorgen kwam wist niet veel nieuws te brengen, het leek me meer een routine rondje. Hallo, Hoe gaat het, Fijne dag verder, handjes ontsmetten en foetsie. Hij zei alleen dat de behandeling net is opgestart en dat we er nog even mee door moesten gaan. We? Ik dus. En dat houdt in: het innemen van mijn reguliere medicatie met als extraatje wat vernevelingetjes zo nodig en prednison. Gelukkig mocht het infuus eruit en krijg ik nu een tabletje in plaats van via het infuus, dat geeft ook meer lucht. Zie je…als je goed kijkt is het er wel ;-)

Ik doe heus mijn best, maar kan niet veel. Als ik stil rechtop blijf zitten ben ik kortademig, maar niet echt benauwd. Zodra ik vijf meter loop, ga ik hijgen en als ik mijn haren heb gekamd, hap ik naar lucht. Zo had ik net mijn armen ingesmeerd met bodylotion en kreeg daarna een hoestbui waardoor mijn saturatie daalt naar onder de 90 en mijn hartslag stijgt naar 100. Ik moet dan eerst herstellen om een volgende beweging te kunnen maken. Dit zijn zomaar even wat hele simpele dingetjes om een indruk te geven wat douchen of aankleden dan wel voor effect hebben (daarna voelt het alsof je ophoudt te bestaan) Knap lastig, maar zoals gezegd: ik doe mijn best en leuke dingen helpen me echt.

Voorbeeldje?

Gisteren bij de ochtendronde kwam de zaalarts met twee andere dames in opleiding, die over haar schouders mee mochten kijken. Ik ga op de rug even naar uw longen luisteren. Nachthemd omhoog, diep zuchten hier, goed uitademen daar. Kijk en ook hier…oh…wat is dit nu? Kijk eens dames, zien jullie dit hier ook? Ja de dames zagen het ook. Wat een enorme moedervlek. Ja dat vonden de dames ook. Waar denken jullie aan? De dames dachten diep na. Een melanoom! O ja, een melanoom, vonden ook de dames.  Maar wacht eens… bril op, bril af….wat gek, het lijkt wel een ananas. Ananas? Ananas? Wat gebeurde daar toch allemaal achter mijn rug. En ineens drong het tot mijn suffe net wakkere hersenen door en begon ik te schaterlachen. Oooo….nee dat is….dat is mijn lieve heersbeestje! Pardon?? O wacht… is dat een tattoo?! Wát zei u? Lieveheersbeestje?? Nou…eh…het heeft dan meer weg van een vreemde tor. Wat apart. Jemig, ik was dat hele ding al lang weer vergeten. Jaren geleden, volgens mij in 1995, laten tekenen door een schoonheidsspecialiste in Zandvoort die naast de in opkomst zijnde “tijdelijk permanente make up” ook piepkleine tattoos kon maken die met een normale tattoonaald niet mogelijk waren. Het zou drie jaar blijven zitten en daarna vervagen. Een knalrood klein lieve heersbeestje, met heuse voelsprietjes en stipjes op zijn lijfje. Echter….het ding vervloog niet –vleugeltjes te strak getatoeëerd denk ik. In de loop der jaren liep –ie uit, werd daardoor wat molliger en begon het zwart het rood te overlappen. Kortom, het werd een rare zwarte vlek waar ik geen aandacht meer aan besteedde. Soms weet ik niet eens meer dat ie er nog steeds zit. Tot nu, gebombardeerd tot ananas! Nee, nou moet je ophouden. Hoewel… klinkt beter dan die melanoom.

Nee, ik ga er geen selfie van maken. Ik laat het over aan ieders eigen fantasie ;-)

         

Zoek de zeven verschillen...

Praatje door de dag heen (Watzeggie?)

Vond het wel grappig en hilarisch toen ik gisteravond laat alsnog een polsbandje om kreeg, passend bij mijn jurk. Stel je voor zeg, ik zou maar kunnen ontsnappen, dan word ik nu door mijn eerlijke vinders tenminste direct teruggebracht naar Blijdorp.

Humor ligt op straat zeggen ze, maar in een ziekenhuis vind je soms ook het nodige tussen alle ellende. Gisteravond werd, minder leuk, iemand onder een laken afgevoerd, zo zag ik op de gang. Dan is het wel even slikken, maar dat gebeurt ook... en dat maakt je 'vechtlust' nog sterker. Het mijne in ieder geval wel. Ik wil nog niet onder een laken, maar straks massa's nieuwe kopen voor in ons nieuwe huis.

Op de kamer hiernaast ligt een mevrouw in fuchsia pullover met zwart rokje. Ik benoem dat expliciet, omdat ze dat constant draagt, ook 's nachts. Ik zie haar ontelbare keren gebruik maken van ons toilet. Gisteravond kwam ze me de hand schudden en een praatje maken. Oww... dat was een lastige. Ik doof, zij geen gebit in, dus er viel ook niets te liplezen. Een raar gesprek was het. Een verpleegster op de gang moest om ons lachen maar gebaarde iets waaruit ik opmaakte dat mevrouw Fuchsia niet helemaal helder meer is. Ach, dat mensje. Tegelijkertijd was ik meteen op mijn hoede voor het zwaan-kleef-aan effect. En ja hoor vannacht stond ze me vanuit de deuropening te begluren en ook liep ik haar letterlijk tegen het lijf bij een bezoek aan het toilet. Je schrikt je wezenloos. Zij mompelt wat, ik mompel wat en zo lukt het wel.

Vanmorgen vroeg al opgehaald om longfoto's te maken, lekker op mijn Ma Flodders, ach wat kan het schelen. Maar als je dan ook nog niets verstaat, maakt dat denk ik wel een dommige indruk. De fotograaf herhaalde een aantal keer in blokletters wat hij ging doen en wat ik moest doen. Adem in houden verstond ik nog wel, maar niet het "ademt u maar door" - manman hoe benauwd kun je het dan nog extra krijgen. Hij sprak wekelijk in lettergrepen, dus heb ik uitgelegd dat ik doof ben, maar prima Nederlands versta.

Mijn Roomy mag vandaag naar huis. Ook hij mompelt -rochelend vermoed ik- dus ik kijk hem alleen maar heel vriendelijk aan en zeg iets over het weer. Dan buldert hij "Zeg, waar kom jij eigenlijk vandaan?" Uit Maassluis, antwoord ik waarheidsgetrouw. Maar neeeee, dat bedoelde hij natuurlijk niet. Waar of ik geboren ben. In Haarlem. Neeee, dat wilde hij ook niet horen. Mijn ouders komen uit Indonesie, verklaar ik. Dan zucht hij. "Zie je wel... dacht ik al..."  ...weer zo'n buitenlander, vulde ik in stilte met een grinnik aan.

En dan heet ik ook nog eens Zebra....

Bloed is ook weer afgenomen en er is ook weer uitgebreid naar mijn hart en longen geluisterd. Het is me maar deels gelukt om vannacht mijn hoestbuiproductie op te vangen in het bakje. In het donker bleek er meer op het nachtkastje terechtgekomen te zijn. Bij elkaar schrapen heb ik maar niet gedaan, want dan zal je net zien dat ze denken dat ik een stoflong heb. Trouwens dat mikken in potjes is een hele kunst, daar ben ik nu achter. Ik moest urine opvangen. Ahum.... Voor mannen is dat makkelijker. Wij vrouwen kijken niet. Althans... ik normaliter niet hoor, maar nu dus verplicht wel. Wat schetst mijn stomme verbazing dat ik niet 1 straal zag, maar een complete douchekop. Zeker 4 a 5 straaltjes. Huh? Hoe kan dat nu weer?? Zeker door alle verzakkingen na de operatie, maar hoe nu? heen-en-weren wat je kunt met zo'n potje en dan ook nog eens stikbenauwd zijn. Kanonnen wat een onderneming! Uiteindelijk had ik een mooie bodembedekker, vond ik zelf. Netjes ingeleverd. Nee, gooien ze het meteen weg....Sorry mevrouw, maar dat moet overnieuw, hier hebben we niets aan. Duh! Nou, voorlopig even niet hoor.

Over bodembedekkers....(om maar van de hak op de tak te springen), er is mij werkelijk het hemd van mijn lijf gevraagd. Ook over de thuis situatie. Tsja.... die bestaat nu voornamelijk uit dozen en dozen en karton en dozen. Niet echt bevorderlijk voor mijn gezondheid nee. Of ik ook planten had. Ja. En hoe heten die? Ehhh Jeroen en nog twee naamlozen. Kortom, ik wist de merknamen niet echt. Iets met sprieten en iets palmachtigs. Ze liet me plaatjes zien en ik herkende ze. Makkie. Maar toen die andere, dat is een hele grote klimplant (als je m neerlegt: bodembedekker) Jee.....in haar plaatjes bestand kwam ie niet voor, en toch is het een bekende....

Ah, mijn vernevelaar wordt klaar gemaakt. Ik mag/moet zo weer aan de puf. Daarna maak ik mijn medicatie overzichtje nog even af. Dat is op verzoek van de arts. Zij begrijpt het niet helemaal meer: waar kunt u nu wel en waar niet tegen? En wat zijn de bijverschijnselen? Zo dan... hebbie ff?
Moet beknopt. Ik heb maar 1 velletje papier gekregen. Klein schrijven dan maar ;-)

Wordt vervolgd!

Oh en als iemand soms wel weet hoe die plant rechts heet?

Geen (eigen) puf

Jawel, het is weer zover. Zit ik ineens aan de vredespijp in dat andere ziekenhuis. Neen, niet de Daniel dit keer, maar terug op honk: Franciscus Vlietland in Schiedam.

Het ging al weken slecht met mijn longen, per dag kreeg ik het benauwder. De laatste dagen kon ik geen trap meer in 1x oplopen. Dat moest dan per 3 tredes, om daarna op de plaats rust te herstellen. Stilletjes rechtop zitten was nog de beste optie, hopend dat hoestbuikriebels niet de kop op staken.

Slapen was al lang een getob. Zodra ik maar even deed alsof ik wilde gaan liggen, protesteerden beide longen met de vijfde symfonie van Beethoven. Niet leuk. Alsof je met je hoofd onder water gehouden wordt en pas als je het bijna niet meer uithoudt even lucht mag happen. Alleen is er dan zodra je je hoofd naar boven uitsteekt, een plaaggeest die een enorme glazen stolp over je heen zet. Dus er is wel lucht, maar bedompt en beperkt.

Vorige week was ik bij mijn longarts voor controle, ik had gevraagd of de uitslag van de scans uit de Daniel naar hem doorgestuurd konden worden. Wishful thinking... helaas was die uitslag daar nog niet. Mijn longarts is zelf een tijd uit de roulatie geweest door ziekte, ja ook artsen worden ziek. Toen ik hem vertelde over mijn conditie en de vele prednison en antibioticakuren, keek hij me wazig aan en vroeg toen tot mijn stomme verbazing: "Heeft u eigenlijk wel astma?" pardon?! Hij vervolgde: "Ik bedoel... hoe lang behandelen wij u hier nu eigenlijk al? Wat hebben mijn collega's allemaal met u gedaan? In ieder geval niets wat heeft geholpen. Toch? Waar zijn we dan mee bezig?" Ehmmm, ja? Dus?  Hij dacht aan twee dingen: hartfalen of longembolie. Er werd dan ook direct een hartfilmpje gemaakt en bloed geprikt. Uitslag zou er over een week zijn. Vandaag dus. 

Hoe ik de week ben doorgekomen, weet ik niet, maar als je het al over een strijd hebt tijdens een ziektebeeld...nou dan was dit een strijd. Ik heb me gedurende de behandelingen van de kanker nog niet zo belabberd gevoeld als nu. Pijn is een ander ding, maar ieder moment denken dat je stikt is toch wel heel erg vervelend. Ook voor Don. Die moest steeds maar aanhoren dat ik nooit in ons nieuwe huis zou komen te wonen en meer van dat dramatisch gewauwel. Geloof me, je gaat rare dingen zeggen. Het was hoog tijd dat er ingegrepen zou worden.

Vanmiddag bracht de uitslag niet veel bijzonders, het gaf de arts geen enkele aanknoping zoals hij zei, maar wel had gehoopt. "Ik denk dat u maar moet blijven" merkte hij op. Het was niet eens een vraag en ik vond het best. Liever hier benauwd dan thuis in mijn eentje. Van het een op het andere moment werd van alles geregeld. Er was per direct een bed vrij en daar kon ik met een verpleegkundige en zusje die mee was, even naar toe wandelen.  Nou ja 'even", wel met pauze op de gang hangend over mijn rollator naar lucht happend als een koikarper op het droge. 

Een reeks aan intakegesprekken en alvast wat kleine onderzoekjes volgden. Na veel geklop links en rechts, op mijn hand, op mijn arm, vuisten maken en misprikken is het gelukt een infuus aan te leggen. Pff.. ook een kunst op zich, volgende keer laat ik mijn neefje invliegen dan mag hij het doen. Ik krijg prednison door het infuus en daarnaast word ik verneveld en krijg ik slijmoplossers. Het losgekomen slijm moet ik dan bewaren in een bakje. Gatjak jasses bah. (Nu wil vast niemand meer op bezoek komen...whoehaa..)

Morgen starten ze met allerlei onderzoeken, voor 10:00 uur moeten er al longfoto's gemaakt zijn, wederom bloedonderzoek en langs de cardioloog. Het zal mij benieuwen...

Ik ben wel blij dat ik hier ben, thuis kon niet langer meer. Ook voor Don beter, die kan nu eindelijk een nacht doorslapen. Ik hoop ik ook, zo'n ziekenhuisbed kun je toch wat makkelijker instellen en aanpassen aan hoe je wilt liggen/zitten/hangen.

Wat wel vreemd voelt is de gedachte dat ik misschien niet eens meer thuis kom voor de verhuizing, dat is volgende week vrijdag. Het zou wel heel raar zijn als dit dan de laatste dag daar is geweest. Neeeee....dat zal toch niet? Ach, ik laat het maar over me heen komen, het boeit me eigenlijk niet echt. Eerst maar eens massa's lucht zien te krijgen!

Ik ga afsluiten, het is al donker hier. Volgens mij gaat iedereen hier om 22:00 al in coma of zo. Mijn roomy slaapt al. Geen idee of hij snurkt of rochelt. Hij ligt aan allerlei draden en slangen (waar ik natuuuurlijk mijn rollator op had geparkeerd.... oeps foutje, sorry buurman). Mijn doofheid komt nu wel goed uit. Ik hoor al dat gepiep en gehijg op de gang ook niet. Lekker rustig. Proberen een nachtje te maken. Komt goed!

Bijzonder bizar

Deze foto is gemaakt toen ik ergens eind veertig was. Goh, inmiddels beginnen mijn haren aardig in die richting van kleur te veranderen sinds ik het na de chemo niet meer ben gaan verven. De uitdossing was omdat ik naar een 'bejaardenfeestje" ging van een vriend die abraham zag.
Zelf zag ik Elisabeth de afgelopen zomer en ik ben steevast van plan om na de uitslag van vanmorgen Anna, Deborah en -wie weet- zelfs Ruth ook maar te gaan zien. Kom maar op dames!

Pffff.... was ik zo in de veronderstelling dat mijn scans een bonte mengelmoes van kleuren zouden zijn a la Walasse Ting....kreeg ik bij binnenkomst in de spreekkamer van mijn chirurg totaal iets anders te horen. Vanachter zijn bureau keek de arts mij eerst een tijdje stilzwijgend aan, waardoor ik de indruk kreeg dat er nu echt iets was ontdekt. Toen zijn zin begon met Wat moet ik met u..., kon ik de tekst op mijn klompen aanvoelend aanvullen met "...want er is weer niets te zien"

Inderdaad, beaamde de arts. Hij liet mij de uitslag meelezen. Niets gevonden wat duidt op metastasen ofwel: uitzaaiingen. Mijn waardes zijn ietsjes gedaald, van 16 naar 13. Mooi, zei ik. Neen, zei hij, Nog altijd veel te hoog. En nu? Nu niets. De scans hadden twee dingen kunnen uitwijzen: a) er zit niets, of b) er zit wel iets. In geval van b) zijn er dan nog twee mogelijkheden: 1) het is behandelbaar, of 2) het is niet behandelbaar, maar we kunnen met chemo wat tijd rekken. Je zou zeggen dat ik onder categorie a) val en dat lijkt prima. Echterrrrrr..... in combinatie met mijn steeds maar te hoge waardes is dat dus Niet Prima. 

U bent bijzonder

Ik vind het meer bizar

Ja, dat vindt de chirurg ook

En nu? Nu niets. Nu weer over drie maanden bloedprikken en scans. Net zolang tot.... ja, tot wat eigenlijk? Tot mijn waardes 'normaal' zijn en niets te zien is op scans, of tot er echt ineens iets gegroeid is in mijn lijf. Tot die tijd zal ik steeds opnieuw geprikt en gescand worden en kost ik een vermogen. Het maakt mij niet uit, al zie ik u tot uw tachtigste, als u maar blijft leven, zo zei de arts de vorige keer al. 

Ook vertelde hij tussen neus en lippen door nog, dat er wel wat infecties zichtbaar zijn in mijn longen en hoofd en -oh ja, wat slijtageplekjes. Aha, in mijn knieën zeker, zei ik nog schaapachtig. Neen, in uw nek. Huh? Nek? Waar komt dat nou weer vandaan? Gsm/tablet/reader-nek? Vroeger te veel geheadbangd? Of nee dat kan niet, ik was meer 'van de disco'.... Dit ter zijde, voor de infecties werd ik verwezen naar mijn KNO- en longarts. Logisch, mijn chirurg is alleen maar van de kanker.
Het is alleen zo jammer dat ook de KNO het helemaal heeft gehad met mijn klachten en ik vrees dat de longarts over twee weken ook gaat zeggen "neem maar een pufje extra" en een hierogliefen receptje predpilletjes plus antibiotica uitschrijft.

Blèèhhhhhh..... ik wil overnieuw gebakken worden!

Klaar nu.

Ik heb wederom besloten om het -nu ik het lekker van me af geschreven heb- maar weer los te laten. As usual.  

Ik pluk hierbij Barrie Stevens nog maar eens uit de discokast en teken voor Ruth ;-)