Mevrouw Fuchsia

Ze is klein, mager, heeft dof grijze haren, geen gebit, gehuld in haar eeuwige fuchsia pullover met zwart rokje en sloft moeizaam op haar slippers tientallen keren per uur naar het toilet. Ik zie haar vanuit mijn ooghoeken en besteed niet veel aandacht aan haar. Tot nu. Ze stond in de deuropening naar me te gluren, terwijl ik aan het tafeltje bij het raam zat. Ik kon haar niet langer meer negeren en glimlachte naar haar. Aarzelend kwam ze dichterbij geschuifeld. `mag het? Stoor ik?’ mompelde ze. Nee hoor komt u er maar bij zitten, nodigde ik haar uit. Het kleine fletse hoopje mens nam happend naar lucht naast me plaats. Het gaf bijna een band, zo samen happend.  Ze murmelde iets in de trant van “ooowrennn”, rochelde er zichtbaar maar gelukkig -voor mij- niet hoorbaar bij. Ze zal wel gevraagd hebben waar ik ben geboren, story of my life, dacht ik. Haarlem, antwoordde ik glimlachend. Nee, nee nee…. Ze werd driftig toen ze verwoede mislukte pogingen deed en nog een whiter shade of pale werd.  Gebiologeerd gefocust op haar tandeloze bewegende mond, trachtte ik hardop te herhalen wat ze uitkraamde. Uiteindelijk lukte het haar om haar zin hijgend met ingelaste pauzes te herformuleren en bleek die: “Jij hoest ook behóórlijk zeg” Whoehaa … ik schoot in de lach, zij ook en eindigden vervolgens allebei in een oorverdovend hoestorkest. Uitgevloerd keken we elkaar aan, hoofdschuddend. 

Nu pas viel het me op hoe intens blauw haar ogen waren, misschien extra geaccentueerd door het fuchsia truitje. Ze had vele lachrimpels zag ik nu ook en als ze lachte maakte ze zelf een ontspannen indruk. Ons gesprek was moeizaam, maar bijzonder. Ik begreep er uit dat ze wacht op een plekje in een opvanghuis, ze is alleen en heeft kip noch kraai. Meer weet ik niet over haar, maar ze raakte iets in me. Wie weet hoe haar leven is gelopen. Wat had deze vrouw allemaal meegemaakt? En nog? Beschaamd bedacht ik mij, dat ik de neiging had om haar te beoordelen op hoe ze er nu uitzag en soms een verwarde indruk maakte. Bijna. Maar juist door die ene seconde waarin ik de blik in haar helder blauwe ogen zag, werd ik teruggefloten. Het was het alsof ik haar toen pas echt kon zien als een vrouw zoals vele anderen inclusief ikzelf. Getekend door het leven waarmee ze misschien onterecht mee werd geïdentificeerd, want hoe zij er nu uitziet zegt immers niets meer dan dat alleen. Pas toen ze dichterbij kwam en contact maakte, ontstond een gelegenheid om dat beeld te veranderen. Het bleef echter bij dat vluchtige moment, ze schuifelde weer weg en liet mij een beetje beduusd achter. Toch was het precies goed zo. Ik las ooit het boek van Manu Keirse en moest daar onmiddellijk aan denken “Zie de mens” heet het.

Later op de dag had mevrouw Fuchsia een ongelukje met haar zwarte rokje. Op de gang werd gepast en gemeten en niet lang daarna schuifelde ze vol tros voorbij in een pantalon van een verpleegstersuniform. Ik zwaaide naar haar en stak mijn duim omhoog. Ze straalde haar ogen blauw. Ze zag er zowaar gewichtig uit: Zuster Fuchsia. Hee, was daar vroeger niet zo’n serie over? Ja: Ja zuster, nee zuster! Of nee, die heette Zuster Klivia! Maar goed, die zong dan weer wél over de Fuch…fuch….fuchsia!

En zo is mijn zondag babbeltje op de valreep weer rond ;-)