Bijzonder bizar

Deze foto is gemaakt toen ik ergens eind veertig was. Goh, inmiddels beginnen mijn haren aardig in die richting van kleur te veranderen sinds ik het na de chemo niet meer ben gaan verven. De uitdossing was omdat ik naar een 'bejaardenfeestje" ging van een vriend die abraham zag.
Zelf zag ik Elisabeth de afgelopen zomer en ik ben steevast van plan om na de uitslag van vanmorgen Anna, Deborah en -wie weet- zelfs Ruth ook maar te gaan zien. Kom maar op dames!

Pffff.... was ik zo in de veronderstelling dat mijn scans een bonte mengelmoes van kleuren zouden zijn a la Walasse Ting....kreeg ik bij binnenkomst in de spreekkamer van mijn chirurg totaal iets anders te horen. Vanachter zijn bureau keek de arts mij eerst een tijdje stilzwijgend aan, waardoor ik de indruk kreeg dat er nu echt iets was ontdekt. Toen zijn zin begon met Wat moet ik met u..., kon ik de tekst op mijn klompen aanvoelend aanvullen met "...want er is weer niets te zien"

Inderdaad, beaamde de arts. Hij liet mij de uitslag meelezen. Niets gevonden wat duidt op metastasen ofwel: uitzaaiingen. Mijn waardes zijn ietsjes gedaald, van 16 naar 13. Mooi, zei ik. Neen, zei hij, Nog altijd veel te hoog. En nu? Nu niets. De scans hadden twee dingen kunnen uitwijzen: a) er zit niets, of b) er zit wel iets. In geval van b) zijn er dan nog twee mogelijkheden: 1) het is behandelbaar, of 2) het is niet behandelbaar, maar we kunnen met chemo wat tijd rekken. Je zou zeggen dat ik onder categorie a) val en dat lijkt prima. Echterrrrrr..... in combinatie met mijn steeds maar te hoge waardes is dat dus Niet Prima. 

U bent bijzonder

Ik vind het meer bizar

Ja, dat vindt de chirurg ook

En nu? Nu niets. Nu weer over drie maanden bloedprikken en scans. Net zolang tot.... ja, tot wat eigenlijk? Tot mijn waardes 'normaal' zijn en niets te zien is op scans, of tot er echt ineens iets gegroeid is in mijn lijf. Tot die tijd zal ik steeds opnieuw geprikt en gescand worden en kost ik een vermogen. Het maakt mij niet uit, al zie ik u tot uw tachtigste, als u maar blijft leven, zo zei de arts de vorige keer al. 

Ook vertelde hij tussen neus en lippen door nog, dat er wel wat infecties zichtbaar zijn in mijn longen en hoofd en -oh ja, wat slijtageplekjes. Aha, in mijn knieën zeker, zei ik nog schaapachtig. Neen, in uw nek. Huh? Nek? Waar komt dat nou weer vandaan? Gsm/tablet/reader-nek? Vroeger te veel geheadbangd? Of nee dat kan niet, ik was meer 'van de disco'.... Dit ter zijde, voor de infecties werd ik verwezen naar mijn KNO- en longarts. Logisch, mijn chirurg is alleen maar van de kanker.
Het is alleen zo jammer dat ook de KNO het helemaal heeft gehad met mijn klachten en ik vrees dat de longarts over twee weken ook gaat zeggen "neem maar een pufje extra" en een hierogliefen receptje predpilletjes plus antibiotica uitschrijft.

Blèèhhhhhh..... ik wil overnieuw gebakken worden!

Klaar nu.

Ik heb wederom besloten om het -nu ik het lekker van me af geschreven heb- maar weer los te laten. As usual.  

Ik pluk hierbij Barrie Stevens nog maar eens uit de discokast en teken voor Ruth ;-)