Nog even afmaken

Tegenwoordig ben ik meer het type 1001-projectjes tussendoor, als het om handwerken gaat. Van die kleine flutjes die je zomaar even kunt oppakken in een verloren moment. Soms haak ik kleine bloemetjes die in een gekke bui dan zomaar ergens buiten in een kale struik belanden. Ik brei of haak proeflapjes met verschillende steken die ik verzamel om er ooit een deken van in elkaar te flansen, een enkele belandt als pannenlap in de keukenla. Poppetjes maken is ook zo'n ding geweest. Ergens moet Maxima nog liggen, maar voor Willem had ik de wol niet meer. Vroeger breide ik fanatiek truien voor mezelf. Dat was nog in de tijd van Hans Textiel waar de acryl goedkoop was en ik de garens bij 3Suisses mooi, maar vaak te duur vond. Ja, die vroeger bedoel ik.  Van recht-toe-recht-aan hield ik niet, saai en slaapverwekkend. Nee, er moest wel een uitdaging in zitten. Zo ontstonden ingewikkelde ajour patronen en ingebreide kleurige motieven, niet altijd zonder gezucht en gemopper, maar het lukte me altijd wel.  

Hoe symbolisch is dit voor de echte draad van mijn leven, bedenk ik me ineens. Een leven vol kleur en ajour, maar ook wel met rechte gelijkmatige stukken. Steken laten vallen is niet erg, gewoon oppikken en weer doorgaan. Soms moeten de eindjes aan elkaar geknoopt om verder te kunnen. Soms vallen er complete gaten, maar ik kan heel goed -en bijna onzichtbaar- repareren en soms.. heb je daar wat hulp bij nodig.

Vlak voor het afgelopen vakantieweekje bedacht ik me dat ik me wel weer eens wilde wagen aan iets voor mezelf. Een vestje of zo, wit: altijd makkelijk te combineren. Via Google een mooi, maar beetje vaag plaatje gevonden met de beschrijving erbij. Ingrediënten aangeschaft en hup, mee op vakantie. Gut, dat hebben mijn reisgenoten geweten... Ik was even vergeten dat het vooral gaat om lezen, lezen en nog eens GOED lezen. Dus niet à la Ikea-kast: als een blinde dat ding in elkaar zetten zonder dat papiertje erbij. Oh en om nog maar niet te spreken over hogere wiskunde die er aan te pas komt! Ik ben meer van de talenknobbel. 

Ik weet niet wie er harder zuchtte, mijn moeder -naast wie ik in de ochtend en avonduurtjes meters garen zat weg te pennen- of ik. Halverwege bleek na een opmeet controle (doe nou maar, want gaat dat wel goed zo?) dat ik een omvang voor twee personen had gecreëerd. Grrrr. Hoe zat dat dan met dat meerderen? Toch niet goed gelezen. Uithalen dan maar en overnieuw beginnen. "Waar begin je toch aan?" verzuchtte mijn moeder "Waarom toch altijd zo moeilijk. Kun je niet gewoon iets simpels...?"  Nee ma, daar is geen hol aan, antwoordde ik mokkend, om haar drie tellen later het volgende probleem voor te leggen. Ma, als ik nu 205 steken heb en ik moet gelijkmatig verdeeld minderen totdat ik 181 steken overhoud, om de hoeveel steken brei ik er dan twee samen? Het viel me op dat ze me glazig aanstaarde. Het was een andere blik dan die ze 'normaal' zou opzetten. Ze was altijd een rekenwonder geweest en zag dingen altijd helder. Ze kon logisch en begrijpelijk uitleggen en zij was het dan ook die mij als klein kind bijlessen gaf in rekenen. Ik begreep werkelijk niets van breuken en staartdelingen. Zij wel. Zij legde mij dat haarfijn uit. Zij berekende later ook hoeveel steken ik moest opzetten om iets passend in mijn maat te krijgen. En nu? Nu keek ze wazig voor zich uit. Alsof haar hoofd niet meer wilde, alsof het ook voor haar abracadabra was... 

Het onaffe vest belandde na de vakantie in een mandje. Af en toe nam ik het mee als ik naar haar toe ging en naast haar zat, terwijl zij onrustige hazenslaapjes deed in het zorgbed dat we voor haar in haar huiskamer hadden geregeld. Niet wetende dat het maar voor een paar dagen zou zijn. "Nog steeds niet af?" mompelde ze een enkele keer als ze haar ogen opsloeg. Nee ma, nog even geduld. Denk erom dat je wacht tot ik er mee klaar ben hoor! "Hm" zei ze dan. En ik ook: Hm.

En toen werd het plotseling heel hectisch. De mand met katoen verdween dagen lang onaangeroerd in een hoek. Tot gisteren. Na alle hectiek had ik er ineens de behoefte aan om een dag niemand te zien, nergens naar toe te gaan. Ik wilde rust, 'even niets' en ben buiten in de tuin gaan zitten, waar ik mijn gedachten op de vrije loop heb kunnen laten gaan, om alles weer op een rijtje te krijgen...

1 recht, 1 averecht, 1 omslag, teltekening 1, patroon M2, minderen, afkanten...

Voor zowel het vestje als voor mijn verdere behandelingen geldt: kijk... dit is wat er is. 

Bijna klaar, nog een klein stukje. Nog even afmaken.

Jammer ma, dat je het eindresultaat niet meer kunt zien....