(van)De Kaart

Tot op het laatst had zij de regie in eigen hand. Vanaf het moment dat we bij de oncoloog waren geweest waar de beslissing werd genomen te stoppen met alle behandelingen, wilde ze van alles met ons bespreken. Meteen. En zo zaten wij bij haar thuis aan de grote eettafel, terwijl zij dirigeerde. 

In dat kastje, bovenste la. Pak even die blauwe map. Een dikke map lag even later voor ons, met in plastic hoezen keurig geordend alle polissen en informatie die nodig zijn als... Nou ja als....

Ze ratelde aan een stuk door. Heel besloten hoor. Geen bloemen. Zo zonde, lief bedoeld hoor van de mensen, maar kost alleen maar geld en ik zie ze zelf niet eens. Simpele kist, niet te duur. Nou zeg ma, zeiden Gin en ik nog, wat saai! En je houdt zo van bloemen. Ok, geen dure kist, we stoppen je wel in een mandje. Die zijn mooi hoor! Hm, stemde ze zuchtend in, kijken jullie dan maar. En alleen van jullie een boeketje met blauwe anemonen. Ga je dan nu ook je eigen kaart maken? vroeg ik gekscherend aan haar, Doe er dan maar heeeeel lang over, dan blijf je nog heeeeel lang bij ons.

O! zei ze Nu je het zegt! Uit een ander laatje van het kastje viste ze een mapje met kwastjes, een doosje aquarelverf en wat losse vellen papier. Ze zocht even en vond: Kijk! De lente heb ik gehaald! Gebruik die maar. Ze liet ons het door haar geschilderde krokusje zien. Daarna kon ik niet meer zo goed zien. Heb nog wel geprobeerd, maar het lukte niet meer. De klaproos kwam tevoorschijn. Nee, is nog niet af. Doe maar de krokus, want dat geldt voor mij ook: ik heb de lente net gehaald.

Doe niet zo raar, zei ik nog, We gaan voor de zomer hoor!