Licht!

Ik schrik van het geluid van de telefoon die gaat. Anonieme beller, staat op het display. Getsie, weer zo'n miepie die mij gaat vertellen dat ik gekozen ben uit duizenden en in aanmerking kom voor een of ander addertje-onder-het-gras-aanbod. Opnemen of niet? Toch maar doen, met een weerwoord in de aanslag, ik zeg gewoon overal Nee, geen interesse op.  "Goedemiddag mevrouw, u spreekt met de afdeling chirurgie van de Daniel den Hoed kliniek" zegt een vriendelijk miepie aan de andere kant. Die had ik niet zien aankomen en mijn hart bonkt dan ook ineens een verdieping hoger heftige slagen in mijn keel. "Wij hebben uw operatie ingepland" vervolgt de stem. Oh... O jee.... O ja? Oh gut.... weet ik er alleen maar stamelend uit te brengen. "Jawel," klinkt het onverstoorbaar verder "op donderdag 7 juli wordt u geopereerd. U moet zich dan een dag van te voren om elf uur s morgens melden voor de opname." Jeetje... oh nou.. goh... aha...  Nog altijd lijkt de rest van mijn vocabulaire spontaan zoek te zijn geraakt. Komt lekker intelligent over zeg. De dame aan de andere kant van de lijn laat zich daardoor niet van de wijs brengen en herhaalt nog maar eens wat ze zojuist verteld heeft. Een bevestigingsbrief wordt vandaag gepost. Gelukkig, want het wil nog niet goed tot me doordringen. Zodra het gesprek is beeindigd, zit ik even stil voor me uit te staren met gemengde gevoelens. Eindelijk! Maar ook: spannend! Ik haal nog maar weer eens diep adem om die vervolgens met een langgerekt pfffffffffff mijn longen uit te blazen. Resoluut pak ik de telefoon, terwijl ik bij mezelf denk:  "Meteen ma maar even bellen, dan weet ze het alvast maar. Ze zal wel blij zijn" Verdwaasd leg ik de telefoon weer neer.... Oh nee. Gut wat suf. Een paar minuten voel ik me ineens heel klein worden op mijn tweezitsbankje. Een beetje "beledigd" ook, zoiets als vroeger die ene keer dat ik uit school kwam en niemand thuis aantrof. Lees: geen moeder die met een pot thee en foute koekjes zit te wachten op verhalen van wat ik heb meegemaakt.

Ik zucht nog eens en pak mijn telefoon weer op om een app de ether in te slingeren naar Don en naar mijn zusje. Het is een totaal andere tijd, bedenk ik me. Die pot thee zet ik intussen dan maar zelf. 

Het voelt dubbel, maar de overhand heeft het opgeluchte gevoel van: Yesss! Eindelijk! Nu gaat het dan toch gebeuren. De laatste fase, het eind in zicht, eerst nog de operatie en dan... Het Grote Herstellen... Lichtpuntjes! Ik zie ze! Jullie ook?