Bye care!

Maar natuurlijk ben ik ook in de ban van pokemon go! Sinds gisteren dan pas hè.  Eerder kwam ik mijn bed zo af en toe uit voor douche- en toiletbezoek of een saai loopje op de gang. Maar nu die wezentjes vaak bij de dikke schuifdeuren van de high care rondwaren, ben ik daar ook regelmatig te vinden. Het houdt me in ieder geval wel in beweging. Dat bewegen gaat overigens heel stram en zwaar, ik lijk op zo'n figurant uit Michael Jacksons's clip Thriller, zo'n dansende zombie. Zombie wel, dansen verre van... Pfff nog een lange weg te gaan, schat ik in, zonder daarbij negatief te zijn maar reeel. De achterlijke pijnen die ik heb bestrijd ik met paraceta(poke)mollen ;-) een van de weinige medicatie die ik zonder al te veel problemen kan en durf te gebruiken. Morfine begin ik niet aan, gezien de maffe bijverschijnselen die ik daarvan ondervind. Het is niet anders. Even doorbijten dan maar, op een keer zal die pijn toch wel afnemen...  Vandaag naar huis,  jippie! Don komt mij om 12:00 ophalen, dat zal me nog een stevig ritje worden, met alle hobbels en bobbels op de wegen. Als het goed is staat dan thuis voorlopig even een zorgbed in de woonkamer. Zodat ik overdag lekker kan rusten. Ik zal daar dankbaar gebruik van maken. Blij als ik weer in mijn eigen omgeving ben en de nachten zonder geroezemoes en mijnwerkerslampjes kan doorbrengen.
Zakkelien is van slag, dat is wel een beetje jammer, maar ook niet verwonderlijk na zo'n zware ingreep. Gisteren hebben ze een klysma gegeven, brrrr weer een ervaring rijker hoe dat werkt bij stoma's. No worries, ik ga de smakelijke details hier niet benoemen. Het heeft in ieder geval geholpen voor het moment. Nu nog afwachten of ze de draad nu weer zelf oppikt. En zo is alles van slag, bleef mijn haar tijdens de hele chemo in tact, nu valt het er met plukken uit. Waarschijnlijk gaf de zoveelste narcose de nekslag. Mijn eetlust is matig, niet veel trek en het smaakt me ook niet echt. Komt wel weer goed, ik maak me er geen zorgen om.
Het zal wel een beetje vreemd zijn om overdag thuis alleen te zijn, even wennen. Hier op de afdeling lopen constant verplegers af en aan. Soms ook gewoon voor een babbeltje. Wat een enorm verschil van benadering is het hier toch, als ik het vergelijk met andere opnames die ik had. Hier voel ik me nu eens niet De Kwaal of Het Onderdeel, maar juist De Mens. Iemand naar wie geluisterd wordt,  waar aandacht en respect voor is en vooral: tijd.  Dat is fijn om te weten, daar kunnen wij van leren, reageerde een van de jonkies in opleiding toen ik het haar zei. Misschien is dat het, iedereen is hier in opleiding en wil het goed doen, daar profiteren wij patiënten dan weer van. Je krijgt er dan alleen 's morgens heel vroeg op je nuchtere maag wel zo'n 8 van rond je bed. Ook goede morgen!

Zo, inmiddels is de man van de legionella controle klaar in de badkamer, dus ik ga maar eens aanstalten maken om mij te gaan douchen. Kan ik daarna mijn spulletjes alvast bijelkaar zoeken. Rustig aan, met pauzetjes. En wie weet valt er nog wat te vangen bij de high care ;-)