Voetjes van de vloer

Daar zit ik dan, zonder pardon opgekrikt tot Prinses op de Erwt op Wuthering Heights. Letterlijk: bengelen met je benen op de rand van je bed, zoals artsen hun patiënten in ziekenhuizen zo graag zien. Nou ja, niet op zo'n hoogslaper als deze dan. Om mij heen -of in dit geval onder- is Don druk in de aanslag met Henry ons gele zuigmonster gevolgd door sop en dweil. 

Alles gaat door, ook op zondag of beter gezegd zélfs op zondag, met name het huishouden. Don maakt overuren, al heel lang. Hij verdient een lintje. Ik zal er binnenkort een voor hem punniken ;-)

Zoals opgedragen, beperk ik mij slechts tot wat ieniemienie flutkarweitjes in slakkentempo. Het blijft zoeken naar de juiste balans met zitten, liggen, lopen, bewegen. Soms is het lastig om een pijnloze houding te vinden, dan zit ik minuten lang te mieren met veel gepuf gezucht en gemopper. In het ziekenhuis moest je een cijfer geven voor de pijn, ergens tussen nul en tien. Nou ik kan je verzekeren, zo af en toe is het net het songfestival: een dikke Douze Points! Moed houden maar. Eens zal het toch wel minder worden. Ik focus me maar op de kleine vooruitgangetjes. Zo is de spierpijn in mijn buikstreek aanzienlijk verminderd, waardoor ik wat flexibeler ben. Over mijn schouder achterom kijken is een beweging die nog niet helemaal wil lukken, omdat dan de schuine buikspieren gaan trekken. Die oefen ik iedere dag een klein beetje. Hoesten, niezen en schaterlachen vinden mijn ingewanden ook nog niet echt heel prettig. Maar ja.... weerhoud mij maar eens om te lachen....

Vannacht heb ik voor het eerst geprobeerd om in mijn/ons eigen bed te slapen. Was wel even wennen, ander matras, geen hoog/laag functie en geen papegaai als hulpje. Maar: wel Don in de buurt, dat is toch ook wel weer eens fijn na al die eenzame nachten in het donker. Ik ben een paar keer wakker geworden, maar kon daarna wel weer direct doorslapen. Al met al is het me niet tegen gevallen, dus vanaf nu maar weer lekker in mjn eigen bed. Het zorgbed hou ik nog eventjes aan.

Morgen is mijn eigen huisarts weer terug van vakantie en komt langs om uitgebreid bij te praten. Ik kan dan met hem overleggen hoe het de komende dagen verder moet met de thuiszorg. Volgens mij krijg ik donderdag a.s. mijn laatste fraxiparine injectie en zou -wat mij betreft- de zorg dan afgebouwd kunnen worden. De wonden zien er nog altijd goed uit, keurig aan het genezen en geen ontstekinkje te zien, ook die behoeven geen directe (externe)zorg meer.

Going strong dus! En ook al gaat het er straks echt niet helemaal meer uitzien zoals hieronder.... de energie zit er nog wel hoor!  :-)

(Dance yourself dizzy, Liquid Gold)

Dance yourself dizzy

Check √

Uitstapje Daniel ook weer achter de rug. samen met Don. 

Helder.

Eerst een afspraak bij de WIS verpleegkundige en daarna naar de chirurg. Terwijl ik werd geïnstalleerd op een onderzoektafel, leek het de verpleegkundige handig om de chirurg erbij te halen. Dat scheelt u weer een loopje, dan doen we dit gecombineerd, vindt u ook niet? Fantastisch idee, hou ik wel van -van dat meedenken. Dus drie tellen later was daar dr. Dassen, de vrouwelijke variant van Rothbarth. Eerst uitvoerig alle helende wonden bekeken en betast. Doet het hier pijn? En hier? Oh, en hier soms ook? Hm. Au. Aaah. Jaaa auw daar ook ja, nogal. Een soort blauwe-plekken-pijn, alsof ik heb gevochten en iemand heeft mij flink in elkaar getrapt, probeer ik de pijn te omschrijven. U heeft een hele zware operatie achter de rug mevrouw, zeggen de beide dames bijna in koor. Ja, ja dat ook, knik ik eenstemmig. Aan de hand van mijn vragen krijg ik een lading antwoorden en informatie over mij uitgestort. Jammer dat het een beetje achterhaald is... ik had dit bij mijn ontslag uit het ziekenhuis eigenlijk allemaal liever geweten. 

Waar het op neer komt is:

Het is echt een hele zware ingreep geweest (ok, dat muntje is nu wel gevallen), er is van alles weggehaald, u heeft geen bekkenbodem meer, het herstel heeft tijd nodig. U mag 6 weken absoluut niets doen (ik kon Don zijn gezicht op dat moment niet zien... hij de mijne wel.... boekdelen....) daarna voorzichtig opbouwen. U mag nog 3 maanden niet fietsen. Nooit meer tillen dan, laten we zeggen.. 15 kilo, dit geldt voor altijd. Over drie maanden willen we uw bloed opnieuw testen en het herstel van de wonden checken. Over een half jaar scannen we uw longen en lever om vast te stellen dat alles nog schoon is. Dit zal zo een aantal jaren blijven, u blijft hier onder controle. Uit het onderzoek van het weefsel dat opgestuurd is, bleek dat alles verder schoon is, er zijn geen uitzaaiingen en we hebben alles weg kunnen halen wat nodig was.

De pijn die ik heb is 'normaal', hoe lang dit aanhoudt is niet te voorspellen omdat iedere persoon anders is. Er zijn ook mensen die blijvend voor de rest van hun leven pijn blijven houden, helaas. Dat heeft nu eenmaal te maken met de aard van deze ingreep. Oef... die opmerking stop ik na nu maar even heel ver weg. Ik ga er gewoon voor zorgen dat het beter wordt. Hoe, dat zie ik nog wel.

Ik kan toch straks gewoon weer dansen? Klassiek ballet is toch niet zwaarder dan 15 kilo tillen? Of...? Denkend aan een développé, vraag ik me vertwijfeld af wat een been weegt....

Twee paar fronsende wenkbrauwen en een vermanend: U mag even helemaal niets mevrouw!

Uit de andere kamer hoor ik Don zijn stem zuchtend iets mompelen in de trant van "Grrr.. Ik koop ty-raps om haar vast te binden. Dat is het enige wat misschien helpt"

Neeeee, zeg ik haastig, nu nog niet natuurlijk, maar over een poosje toch wel? Ik kan nu toch alvast iets oefenen? Rustig aan mevrouw, bovendien bent u ook de jongste niet meer, zeggen de witgeschorte dames. Mijn beurt om mijn wenkbrauwen eens flink te fronsen. Wat heeft dat er nou weer mee te maken?! Puh, dansen zal ik! Let maar op!

Evenlater zit ik weer aangekleed naast Don in de spreekkamer. De adviezen neem ik braaf ter harte, ik zeg er maar even niet bij dat ik al wat kleine dingetjes in huis had gedaan. Een klein wasje, een klein strijkje, een klein boodschapje gedaan in de supermarkt, Vanaf nu doe ik afwisselend een klein wandelingetje, ga ik op verschillende stoelen/banken/bedden zitten om te wennen, ga ik liggen om te rusten. De oefeningetjes die ik meegekregen heb doe ik voorzichtig aan, ja ja opbouwend... want: ik kan het maar één keer verpesten -ik weet het- verzeker ik de verpleegkundige en Don. Wetende dat ik onderweg in de auto toch nog wel het nodige ingewreven zal krijgen. Ach die Don.... voor hem ook niet makkelijk zo'n patient als ik... Zullen we ergens onderweg dan maar even een klein gebakje scoren? stel ik voor. Er valt per slot van rekening toch weer iets te vieren, of niet? Hij kijkt me met zo'n blik aan die ik wel herken. Ik ga me echt gedragen nu, ik zal me inhouden en niets overbelasten, ok? beloof ik braaf. Ik krijg nog even De Blik, maar kleine lachrimpeltjes naast zijn ogen verraden hem. En terwijl hij een stukje vlaai gaat halen vraag ik me af of ze in de supermarkt naast de bakker misschien een kiloverpakking Geduld in de aanbieding hebben....

      

Krab(belt)je uit de tuin

Ik denk dat ik me zoiets had voorgesteld een aantal maanden geleden, toen alles nog koek en zopie was: zomer, het ergste achter de rug, ver over de helft op weg naar herstel, conditie en nieuwe energie.

Vandaag is het niet zo heel erg warm meer, dus vanmorgen alle kussens en kleedjes op het tuinmeubilair gepletterd. Is normaliter binnen een paar minuten gepiept, nu heb ik er zowat een half uur over gedaan. Tillen, rekken, strekken, bukken, pfoeh... dat is het nog niet helemaal, maar oefening baart kunst. Heerlijk zo in de buitenlucht in de schaduw onder de druiven. Tot nu toe was ik braaf binnen en hield ik me gedeisd op mijn zorgbed in de huiskamer. Meestal in de loop van de avond als het enigszins was afgekoeld een klein rondje om het huis wandelen aan de hand van Don. 

Per dag een stukje beter, gaat nog steeds op. De pijnsoort verandert nog al eens, soms is het als een mega spierpijn, dan weer als een aanhoudende kramp of soms als een enorme schrijnende schaafwond. Het is net te doen, maar fijn is het niet. Ik ben nog steeds blij dat ik het zonder morfine weet te redden. Daar is overigens totaal niets stoers of masochistisch aan, het blijft een feit van mijn eigen pijngrens weten te voelen om daar mee om te kunnen gaan. En ja, ik weet het.. met morfine had ik al op de fiets gezeten. Nou ja, bij wijze van dan.

Mijn bil die nu 1 is, snapt er geen reet meer van en lijkt ernstig haar/zijn (?) best te doen om weer 2 te worden. Zo'n eendelig iets is toch tegennatuurlijk en ook het seintje vanuit mijn hersenen gaat naar twee helften. Een vreemde gewaarwording, het voelt alsof ik constant in tweeën word gescheurd en dat gevoel is non-stop. Soms word ik er wel erg moe van en helpt een klein stukje lopen, helaas werkt dat niet altijd en zo blijft het zoeken naar de meest aangename houding/beweging voor het moment. Pfff.... Ken Uw lijf...

Vertel mij wat...

Donderdag 28 juli a.s. mag ik mij voor controles melden in de Daniel den Hoed. Eerst bij de WIS poli en daarna heb ik een afspraak bij een van de chirurgen. Ik heb begrepen dat er wat wondvocht is opgestuurd, dus daar krijg ik dan meteen ook de uitslag van. 't Zal mij benieuwen. Tot die tijd zet ik mijn beste beentje voor en probeer ik aan mijn flexibiliteit te werken. Ja ja, met pauzes. Ik weet het van die vork en dat hooi!

Nu weer even lang genoeg gezeten op deze tuinstoel. Tijd voor een loopje naar de keuken.

Ik ga maar eens een meloen slachten. Mmmmm... lekker! 

Portugese kip

Ik voel mij net een Portugese kip. En met deze tropische temperatuur: gegrild en wel. Vanmorgen kwam de thuiszorg al vroeg, ook vanwege de hitte. Ik had nog niet eens de gelegenheid gehad me te douchen. Gisteren zijn alle hechtingen er bij de huisarts uitgehaald. Mijn hemel wat een bezoeking! Eerstens de rit er naar toe in de auto, vervolgens de houten stoelen in de wachtkamer waarop ik niet kon zitten en als klap op de vuurpijl de behandeltafel op vaste hoogte: alleen bestijgbaar met hulp van twee personen. Op mijn buik kan ik niet, dus dan maar gefriemel en gepruts terwijl ik op mijn zij probeerde te balanceren. Geweldig, maar niet heus. Maar goed ze zijn eruit! Wat een opluchting. Volgens de arts ziet het er keurig uit. Hier en daar nog wat kleine openingetjes, maar die gaan als het goed is vanzelf dicht. Meteen ook mijn buikwond bekeken en het gaatje van de wonddrain. Toch nog maar even afgeplakt met gaas en pleister. Vanmorgen heeft de thuiszorg deze gaasjes eraf gehaald, ze zagen er schoon uit. Geen nieuwe opgeplakt. Laat het maar gewoon zo 'drogen', vond ze. Dus vandaar zonder afgeplakte zone's onder de douche. Wij hebben zo'n cabine waar een spiegel in hangt. Meestal wacht ik tot die beslagen is en dan stap ik er pas in, geen behoefte aan confronterende beelden zullen we maar zeggen. Maar vanmorgen was ik toch wel nieuwsgierig. Dus uitgebreid voor de spiegel. Mama Mia.... zie daar waarom Portugese kip....
Er loopt een litteken op mijn buik die start ongeveer 5 centimeter boven mijn navel, tot helemaal onderdoor, achterlangs en houdt bovenaan op waar ik een slordige 12 dagen geleden nog een bilspleet had. Kanonnen.... ik ben dus gewoon gesplitst en in spagaat behandeld of zoiets?? In Portugal grillen ze de kippen zo. Wij niet. Wij laten ze in tact en rijgen ze in originele vorm aan een spit.  Ik schrok wel een beetje van het idee en de aanblik, maar.... tegelijkertijd ziet het er ook keurig netjes uit en eigenlijk helemaal niet eng. Chapeau voor Rothbarth en consorten!
Portugese kip hoeft voor mij nu even niet, hooguit een stukje Algarve strand. De reis er naar toe hoeft ook even niet, ik sluit mijn ogen en fantaseer wel:

En in the meantime doe ik het hiermee:

Hmmmmmm..... een van de parfums van mijn lievelingsmerk "Paraiba" heet deze versie: fris, fruitig, zoet, tropisch,citrus. Net zo blauw en fris als de zee. Lekker op zo'n dag als vandaag.

Zojuist gekregen van Don. Nee, niet zomaar.... ik mag blijkbaar nog blijven :-)  Vandaag 30 jaar samen en vandaag 26 jaar getrouwd. Wat heerlijk dat we dit zo samen mogen beleven, als je bedenkt wat we het afgelopen half jaar hebben doorstaan..... 

Dag 11 na de ingreep

Vijf dagen thuis al weer! Onvoorstelbaar hoe snel alles gegaan is. 

De rit in de auto naar huis was niet echt bepaald een feestje, maar het betreden van de huiskamer des te meer. Neefjelief zou het zorgbed in ontvangst nemen en daarna heeft hij zich uitgeleefd met ballonnen en slingers. Fantastisch! Wat een thuiskomst :-)

En dan is het ineens vijf dagen verder, alsof het niets is.

Per dag voel ik dat het een klein stukje beter met me gaat. De eerste dag kon ik werkelijk helemaal niets. Alleen maar liggen. Gaan staan, gaan zitten, gaan liggen... dat alles deed me pijn. Het voelt als een enorme spierpijn en of je uit elkaar getrokken wordt. Bovendien werkt de zwaartekracht dubbel als ik zit of sta. Het lijkt dan alsof al mijn ingewanden tonnen wegen en naar beneden vallen. Het trekt en krampt en doet vervelend. Zakkelien was een paar dagen helemaal de weg kwijt, die hield zich maar gedeisd. Eten lukte me mondjesmaat. Mijn smaak en trek moesten na een week zonder eten weer terug op gang komen. Erg wennen om thuis te zijn en om op jezelf aangewezen te zijn. Wel fijn dat ik alles op mijn eigen tempo kan doen. 

De eerste dagen verloor ik ontzettend veel wondvocht en kon ik de grote absorptieverbanden zowat om het uur vervangen. Dat is sinds gisteren nagenoeg over. Alleen begint nu de operatiewond aan de voorkant op mijn buik vervelend te doen. Waarschijnlijk door kleding en de stomazakjes die er langs schuren. Ik kan veel hebben qua pijn, maar soms is het geen pretje en vraag ik me vertwijfeld af wanneer dit gaat ophouden. Ik weet dat het ook wel een beetje mijn 'eigen schuld' is. Ik heb immers morfine meegekregen, maar die neem ik niet in. Het is een bewuste keuze. Ik heb geen zin meer in allerlei randverschijnselen, vlekken op mijn huid, jeuk, misselijkheid, verstoppingen, waanbeelden etc. Dus ik hou het bij paracetamollen. En ja, ik ben me er dus van bewust dat ik veel minder pijn had kunnen hebben.... Maar ach, aan de andere kant zijn die paracetamollen nu mijn graadmeter. Ik voel eerder wat er met mijn lichaam en de pijnen gebeurt en kan daar dan op inspelen. 

Mijn huisarts is met vakantie en vandaag zou er dan ook een plaatsvervangend arts komen om de hechtingen eruit te halen. Dat zijn er grof geschat zo'n 10 stuks die in mijn billen prijken. Of nou ja billen? De heleboel is daar zowel van binnen als ook van buitenaf aan elkaar genaaid. Een aparte constructie is het wel...ik moet nu even niet aan fietsen denken, ieieuw... maar toch.... 

Hoe dan ook, de assistente vertelde mij net telefonisch, dat de arts een poging had gedaan mij te bereiken (ik stond op dat moment te douchen, zal je altijd zien) ze wil namelijk dat ik naar haar toe kom. Beter licht, meer materiaal en meer van dat soort gein. Aan de ene kant kon ik het wel begrijpen, maar aan de andere kant ook niet. Ik heb hier nota bene een zorgbed staan dat tot op ooghoogte opgekrikt kan worden, en er is hier een oceaan aan licht... Dus? 

Ik kon hoog en laag springen (auw... maar nu nog even niet), maar ze komt niet. Ik heb vandaag geen vervoer, dus ik ga ook niet naar haar. Kanonnen wat een gedoe. Grrrr. 

Morgen is Don vrij, dus oké dan kan hij mij brengen. Dat ene dagje kan er dan toch nog wel bij? Ja hoor dat kan (....)   Ik mag niet mopperen en niet klagen, na alles wat ik al achter de rug heb. Maar heel jammer vind ik het wel. Ik had me er zo op verheugd, vandaag eindelijk verlost van dat borduurwerk aan m'n derrière, ha ha....letterlijk kruissteekjes!  Kan ik misschien eindelijk wat makkelijker en zonder trekkerige pijn gaan staan zitten lopen etc. Dus nog even 1 dag volhouden. Wat is nou 1 dag? Oh, en 1 nacht. dat ook. 

Ik weet het, het klinkt zo 'waar gaat dit over', maar geloof me.... als het pijn doet, dan wil je NU NU NU NU.

Pfff..... weet je wat, druk maken heeft geen zin. Ik ga gewoon weer lekker even plat, met mijn laptop op mijn bedtafeltje.  Filmpje opzoeken en even wegzwijmelen....

Spuit 11 na de ingreep

Twee avonden voor mijn ontslag uit de Daniel, kwamen twee jolige jonge meiden in opleiding met de `snoepjeskar` hun avondronde doen. Pilletje hier, tabletje daar (zit daar eigenlijk verschil in?) en vervolgens kwamen ze wapperend met een injectie mijn richting uit. "Zo! We gaan u leren prikken, want als u straks thuis bent moet u hier nog een aantal weken mee door gaan" Pardon? Ik? Prikken? In mezelf? Ik dacht het niet. "Jawel, we gaan het u stap voor stap uitleggen, stelt niks voor, zo gebeurd" Zo gebeurd? Ammehoela! Voor ik er erg in had werd op het vel van mijn bovenbeen met de hand een denkbeeldig kruis uitgetekend, die werd in het midden tot een vleesrolletje a la vietnamese loempia geknepen. "Kijk, en daar moet -ie in. Gewoon rechtop houden. 't is eigenlijk net darten. Hele naald er in en dan langzaam leegspuiten. Klaar." Ik keek de dames met grote ogen aan en begon een soort van hysterisch te grinniken. Jullie denken toch zeker niet echt dat ik daar in trap he? Mijn overbuurvrouwen zaten sluiks te giechelen in hun bedden. Ja lach maar!

Ik vind prikken niet eng, het interesseert me niets als ik ze krijg. ik kan er gewoon naar kijken. Ik zou zelfs iemand anders met gemak kunnen injecteren. Maar bij mezelf..... hou eens op.

Na veel gezeur stemde een van de dames in om het dan voor deze keer nog voor te doen. "maar dan doet u het morgen zelf!" Ja ja, dat is goed, zei ik haastig, al lang blij.  Zeg eens heel eerlijk, vroeg ik aan haar collega, durf jij wel bij jezelf te prikken? Ze kreeg onmiddellijk een rood hoofd en bekende: "nou... eigenlijk bij mezelf niet nee..."

Precies! Bedoel ik!

De volgende avond was er een wat oudere verpleegster, met het geduld van een mammoet. Ik bewonder haar, met name hoe zij mijn dramaqueen taferelen heeft kunnen doorstaan..Ze bleef gewoon heel rustig op mijn bedrand zitten en zei niets. Uiteindelijk wist ze me zover te krijgen om het samen te doen. "Ik hou je hand wel vast, maar jij hebt de regie" Wonderbaarlijk genoeg is het me toen gelukt. Zie je wel? Je kan het! Fijn he? 

De eerste avond thuis. Don, wil jij mij alvast zo'n trombosenaaldje geven? zeg ik stoer. Drie tellen later staat er een mok thee en een verpakte injectie naald voor mijn neus. Koekje had leuker geweest, maar goed.

Ik open vastberaden de verpakking en trek de beschermhuls van de naald. Dan zie ik die ene centimeter (of wat is het?) naald naar me schitteren en breekt acuut het zweet me uit. Wat is dit nu weer? Ik staar naar het naaldje. Oh mijn God. Dat ding moet er dus helemaal in. Ik zucht. Kijk naar het denkbeeldige kruis op mijn been. Ik zucht nog maar eens. Lukt het? hoor ik Don ergens vanuit de keuken. Ehm... nou ik neem eerst mijn thee, anders wordt die koud, mompel ik. Na de thee heb ik weer een andere smoes. Don wordt ongeduldig en stelt voor dat hij me dan wel even zal prikken. Ik steiger zo ongeveer uit mijn bed Jij? Jij? Jij hebt helemaal nog nooit iemand geprikt! Schei uit, ik ben geen dartbord! Don geirriteerd, ik zo mogelijk nog geirriteerder. Kloteprik. -excusez le mot- 

het wordt tien uur. elf uur.... Ik geloof niet dat het er nog in zit dat ik de moed kan verzamelen.

Verderop in de straat komt de buurvrouw thuis uit haar avonddienst. We besluiten om haar in te schakelen "voor deze keer". Gelukkig helpt ze ons uit de brand. Iedereen opgelucht.

De volgende ochtend komt Careyn voor de eerste keer thuishulp. Het is iemand die ik nog ken vanuit de vorige ronde. Zij vertelt mij dat ik dit traject geholpen ga worden door het team van de vorig keer, dus dat zijn dan bekende gezichten. Fijn. We doen een intake gesprekje en dan volgt de vraag: "oh, en u prikt zichzelf?" Ik aarzel een klein moment en zeg dan resoluut "Ik zou het leren, maar het kost me te veel gedoe. Op de een of andere manier blokkeer ik zodra die naald mijn huid raakt. Ik durf het niet" Oh, maar dat is niet erg hoor, doen wij dat toch voor u. Wat een opluchting!  Geregeld dus.

Vertel mij.... hoe werkt dit? Wat gebeurt er met je lijf, waardoor je blokkeert? Ik spring uit een vliegtuig, ik seil ab van de Euromast, als iemand mij zegt "dat durf jij niet" dan heb ik het al gedaan, ik ben niet bang voor pijn of voor het onbekende.... Hoezo dan wel voor 1 c e n t i m e t e r   naald die je been in moet en waar je nul-komma-nul van voelt???

Wat is dat toch?

Bye care!

Maar natuurlijk ben ik ook in de ban van pokemon go! Sinds gisteren dan pas hè.  Eerder kwam ik mijn bed zo af en toe uit voor douche- en toiletbezoek of een saai loopje op de gang. Maar nu die wezentjes vaak bij de dikke schuifdeuren van de high care rondwaren, ben ik daar ook regelmatig te vinden. Het houdt me in ieder geval wel in beweging. Dat bewegen gaat overigens heel stram en zwaar, ik lijk op zo'n figurant uit Michael Jacksons's clip Thriller, zo'n dansende zombie. Zombie wel, dansen verre van... Pfff nog een lange weg te gaan, schat ik in, zonder daarbij negatief te zijn maar reeel. De achterlijke pijnen die ik heb bestrijd ik met paraceta(poke)mollen ;-) een van de weinige medicatie die ik zonder al te veel problemen kan en durf te gebruiken. Morfine begin ik niet aan, gezien de maffe bijverschijnselen die ik daarvan ondervind. Het is niet anders. Even doorbijten dan maar, op een keer zal die pijn toch wel afnemen...  Vandaag naar huis,  jippie! Don komt mij om 12:00 ophalen, dat zal me nog een stevig ritje worden, met alle hobbels en bobbels op de wegen. Als het goed is staat dan thuis voorlopig even een zorgbed in de woonkamer. Zodat ik overdag lekker kan rusten. Ik zal daar dankbaar gebruik van maken. Blij als ik weer in mijn eigen omgeving ben en de nachten zonder geroezemoes en mijnwerkerslampjes kan doorbrengen.
Zakkelien is van slag, dat is wel een beetje jammer, maar ook niet verwonderlijk na zo'n zware ingreep. Gisteren hebben ze een klysma gegeven, brrrr weer een ervaring rijker hoe dat werkt bij stoma's. No worries, ik ga de smakelijke details hier niet benoemen. Het heeft in ieder geval geholpen voor het moment. Nu nog afwachten of ze de draad nu weer zelf oppikt. En zo is alles van slag, bleef mijn haar tijdens de hele chemo in tact, nu valt het er met plukken uit. Waarschijnlijk gaf de zoveelste narcose de nekslag. Mijn eetlust is matig, niet veel trek en het smaakt me ook niet echt. Komt wel weer goed, ik maak me er geen zorgen om.
Het zal wel een beetje vreemd zijn om overdag thuis alleen te zijn, even wennen. Hier op de afdeling lopen constant verplegers af en aan. Soms ook gewoon voor een babbeltje. Wat een enorm verschil van benadering is het hier toch, als ik het vergelijk met andere opnames die ik had. Hier voel ik me nu eens niet De Kwaal of Het Onderdeel, maar juist De Mens. Iemand naar wie geluisterd wordt,  waar aandacht en respect voor is en vooral: tijd.  Dat is fijn om te weten, daar kunnen wij van leren, reageerde een van de jonkies in opleiding toen ik het haar zei. Misschien is dat het, iedereen is hier in opleiding en wil het goed doen, daar profiteren wij patiënten dan weer van. Je krijgt er dan alleen 's morgens heel vroeg op je nuchtere maag wel zo'n 8 van rond je bed. Ook goede morgen!

Zo, inmiddels is de man van de legionella controle klaar in de badkamer, dus ik ga maar eens aanstalten maken om mij te gaan douchen. Kan ik daarna mijn spulletjes alvast bijelkaar zoeken. Rustig aan, met pauzetjes. En wie weet valt er nog wat te vangen bij de high care ;-)

Onstuimige explosie

Vannacht duurde lang. Ik had nare dromen. Bij vlagen werd ik wakker omdat de middernachtzuster constant rond mijn bed sloop. Gisteravond waren ze begonnen met blaas training, d.w.z de katheter zak wordt dan losgekoppeld maar het slangetje blijft zitten. Zo moest ik weer leren voelen wanneer ik moet plassen. Dat ging me eigenlijk best af, maar voor de nacht werd ik voor de zekerheid toch nog maar even aan banden gelegd, ook omdat het in- en uit bed stappen beslist geen pretje is en ik daar een eeuwigheid over doe. Geeft niet, zolang ik het maar doe! Vannacht hoorde ik de zuster al een paar keer mompelen "zo raar dat er niets in uw zakje zit" half weggedoezeld bedacht ik me dat ik vrij weinig had gedronken, dus dan klopte dat wel, toch? Toch bleef die opmerking hangen en ging een eigen leven leiden in mijn dromen. Mijn buik zwol enorm op, slangen zaten verstopt zodat er geen druppel afgevoerd kon worden. Ontploffingsgevaar dreigde. Ik voelde niet neer wat werkelijkheid was en wat niet. Ik kreeg alleen maar steeds meer van die druk op mijn buik, tot.... een onstuimige explosie volgde. Ik baadde in het zweet, was ik nu dood? Was dit het? Einde verhaal? Ik hapte naar adem, waar was mijn puffie. Kon ik nog wel puffen, alles deed me zo achterlijk veel pijn. De nachtzuster kwam met haar mijnwerkerslamp. Ik vroeg haar om de vernevelaar en of ik misschien even zelf naar de wc mocht, al was het maar om de schade te aanschouwen. "neeeeeee, we gaan niet uit bed nu hoor.  Het is nog veel te vroeg, het is pas half vijf. U zit vast aan de katheter dus u hoeft er niet uit." ja maar... Die druk op mijn buik is zo erg...Ik ben geloof ik ontploft. "doet u niet zo raar, dat bent u niet" hm. De middernachtzuster vond ik per direct niet meer aardig. Ik overwoog het zelfs tegen mijn moeder te zeggen. Wacht maar! Als een bange muis probeerde ik nog wat weg te doezelen, maar dat lukte me niet. Ik was angstig en daar werd mijn benauwdheid ook niet beter van.  Het duurde erg lang, maar wat was ik blij toen ik de ochtendploeg hoorde aankomen op de gang. Een daarvan kwam met een hoofd om het hoekje kijken. Hee, bent u zo benauwd? Wat is dat nou allemaal? Ze kwam verder,  nam mijn zuurstofgehalte op, 84 dus erg laag. Ik werd aan de zuurstoftoevoer gekoppeld en deed ondertussen mijn verhaal over de interne ontploffing. Ze moest lachen, nee joh, dat kan toch helemaal niet! We houden je echt wel goed in de gaten hoor! Kom laat me die slangetjes eens allemaal zien. Handschoenen en bakjes met gaasjes kwamen er aan te pas. Vervelend hè, die dingen. Ik haal ze wel even weg, dan ben je daar ook weer van verlost. Zo gezegd en bijijijna zo gedaan. Eerst moesten de hechtingen eruit en vervolgens de drains. Madre Maria....zo niet mijn hobby!!!! Die katheter ging dan nog wel, maar die dikke drain eruit was niet echt een feestje.  Nou ja.... Drie tellen later dan weer wel, stond ik al weer met een dikke grijns naast mijn bed. Infuuspomp werd er ook afgekoppeld, ook al blijven de naaldjes daarvan nog zitten, ik ben eindelijk weer vrij! Weer lossss! Gisteravond vlak voor het slapen gaan had de avondzuster de maagdrain al verwijderd.
Vanmorgen kon ik dus zonder toeters en bellen gaan douchen. Heerlijk, maar o zo vermoeiend. Alles doet me nu zo mogelijk nog veel meer pijn dan gisteren. Rechtop gaan kan ik niet, het voelt alsof al mijn spieren zijn gescheurd. Zitten kan ik wel, maar niet te lang vanwege de wond. Alles is van binnenuit dichtgenaaid, had de chirurg verteld. Van buitenaf zie je op die manier vrij weinig. De chirurg stond al vrij vroeg naast mijn bed en was dik tevreden. U mag wat mij betreft binnenkort naar huis hoor,  ik zie geen reden om u hier onnodig langer te houden. Binnenkort? Wat is binnenkort? Niet lang daarna stond werkelijk een hele delegatie in witte jassen rond mijn bed, ik denk een stuk of 8. Alle soorten en maten, van witte broeken met crocks tot een kek wit truitje met hooggehakte pumps. Alles in het belang van uw welzijn mevrouw, dan laten we u gaan, was hun motto. Ook zo lekker vaag. En nu net komt dan de afdelingsverpleegkundige met een stapeltje recepten voor thuis. Pillen, poeders, injecties, verbanden etc en een geplande afspraak op de polikliniek, want: " het zou mij haast niets verbazen als ze u morgen ook niet naar huis sturen hoor" Huh?! Nou, die sloeg ongeveer ook zo in als een bom(metje). Eerst maar eens zien hoe deze dag verder verloopt!

Een slangetje minder

Vanmorgen heb ik de marathon gelopen, zo voelt het. Eerst zijn alle slangetjes losgekoppeld zodat ik wat meer bewegingsvrijheid kreeg, ze blijven echter nog wel in mijn lijf zitten, want zodra ik ook maar ergens weer last van heb dan koppelen ze me meteen weer aan de pompjes. Mijn favoriete ontbijtje zit er ook weer in: een raketje natuurlijk. Een suffe constructie was toen wel, dat nog geen half uur later mijn maag werd leeggepompd(dat doen ze om de zoveel tijd) dat was net ff te snel er na. Maf gezicht, zag ik mijn raketje meteen weer afgevoerd worden. "Ach wat sneu nou, dan krijgt u er zo nog eentje" Nou nee, laat maar. Nu niet gaan overdrijven met die dingen. Doordat mijn ruggenprikslang ook is afgekoppeld van het apparaat, krijg ik mijn gevoel in mijn tussenlijf weer geleidelijk aan terug. Maf is dat zeg. Ik lijk opeens een paar kilo's zwaarder te zijn, zo voelt dat. En met hoesten is dat nu ook echt wel heel veel meer pijnlijk. Hoe voorzichtig ik het ook probeer. Zojuist is de zaalarts geweest. Hij zei dat hij dik tevreden was "U loopt zelfs mooi op schema!" constateerde hij "Knap hoor. Neemt u zo meteen anders nog maar een lekker toetje, dat mag nu wel". Het lijkt alsof ik me vandaag een klein beetje beter voel dan gisteren, alhoewel ik dat niet echt zo kan stellen, vind ik. Gisteren heb ik namelijk werkelijk de hele dag geslapen, geen wonder dat je dan niets voelt. Nu is dat weldegelijk anders. Mega spierpijn is het. Ik probeer pijnstillers nog even uit te stellen, anders krijg ik weer van die rode stippen. Inmiddels is dat lijstje ook weer uitgebreid. 's Morgens krijg ik een prednison tabletje en na inname verander ik in een paasei. Ook al zijn ze er nu wel wat aan gewend, er wordt toch nog even een aantekening van gemaakt. Wel netjes.
Of ik mijn littekens soms even wilde zien, vroeg de zaalarts nog. Mwah... Vandaag ook nog niet zo'n trek in, eerlijk gezegd. Ik vind dat er al genoeg aan mijn lijf gerommeld is vanmorgen. Morgen maar, opper ik. Weet u wat, ik haal dan wel het epiduraal even helemaal wel weg, stelde hij voor,  ik kom zo terug. En evenlater lag ik op mijn zij terwijl hij zat friemelen bij mijn ruggengraat. Brrrr, ik vond het maar eng. Eng voor niets, want of course stelde het drie keer niks voor. Weg slangetje! Weer een minder. Nu nog 4 te gaan: het infuus, de maagdrain, de drain voor het wondvocht en de drain van de rechtstreekse katheter. Mijn toetje is inmiddels bezorgd, yoghurt met aardbeien en nog maar weer een ander kleurtje limo, want drinken zal ik!

Als een raket

Daar ben ik weer. Mijn eerste raketje zit er al weer in. Heerlijk! En dat terwijl ik niets om waterijsje geef. Maar oh, als je niets anders mag en je keel rauw aanvoelt van de slangetjes die er doorheen lopen...mama Mia, dan is zo'n raket helemaal fantaaaastisch! Het sonde-slangetje was ik gisteren nog voor de operatie al weer kwijt. Die bengelde eerst een paar centimeters uit mijn neus en na de nacht lag ie te kringelen in mijn mond. Erg apart. Ze hebben m er toen maar uitgetrokken. En nu? Vroeg ik geschrokken, bang voor een nieuwe poging. Nu? Herhaalde de verpleegster, Nu een dagje geen eten. En ze meende het nog ook. Ik was er niet rouwig om, ook vandaag niet. Ik krijg iets alternatiefs toegediend door het infuus en mag vandaag 3 bekertjes water of limonade. Tot een slimme broeder zei dat een raketje ook geldt als een bekertje limonade.
Verder slaap ik vrijwel de hele dag, niet echt gezellig voor mijn bezoek, maar ik ben zooooo moe. Door de ruggenprik voel ik mijn tussenlijf niet en waan me De Doorgezaagde Vrouw. Heel apart. Het lijkt alsof ik gisteren een dag heb overgeslagen, ik herinner me slechts flarden. Het inbrengen van de ruggenprik bijvoorbeeld. Ik zat daar als een klein angstig hoopje mens op de rand van mijn bed, terwijl de anesthesist me moed insprak.  Een ander aaide over mijn hoofd en nog weer iemand wreef over mijn hand. Het is me allemaal te veel, piepte ik, normaal ben ik niet zo kleinzierig als nu...Maar ik voel me nu zo labielig (en zielig, dacht ik er stilletjes bij). De anesthesist keek me een ogenblik aan en zei toen resoluut: weet u wat, ik geef u wat lekkers. U wordt er lekker rustig van en de ergste pijn voelt u dan niet. Strak plan! En evenlater spoot hij een niftig vloeistofje in mijn infuus. Vrijwel direct daarna was het of ik vleugels kreeg. Ooow wat gwappig, ik ga vliegen... Lalde ik. Mevrouw wordt nu al vrolijk, hoorde ik, gevolgd door een gekraak in mijn rug en een "U mag Au zeggen hoor". Dat deed ik prompt hartgrondig en dat was het dan, mission accomplished. Ik werd een deur verder door gereden naar de OK. Hier werd ik aan alle kanten voorzien van plakjes en slangen, maar ook werden mijn armen zachtjes ingepakt met warme doeken. Lekker hè? We willen niet dat u kou vat in de komende uurtjes die u hier ligt. Wat waren ze allemaal lief en zorgzaam hier. Lekker slapen nu, tot strakjes! Hoorde ik nog in de verte...En toen was er niets meer...Tot een stem vanuit de duisternis riep: halloooo...bent u daar weer? Mooi! We brengen u terug naar zaal hoor. "high care..." brabbelde ik "ik gewloof dattik high..."  Nee hoor, niet nodig glimlachte iemand vlak bij mijn gezicht. Ik doezelde weer weg. Vaag herinner ik me later het bezoek van de chirurg bij mijn bed. Hij was dik tevreden. Operatie goed geslaagd, viel heel erg mee... Baarmoeder kunnen behouden....heel weinig bloedverlies, vandaar high care overbodig... Ik hoorde het wel, maar het leek niet tot me door te dringen. Ik voel me zo moe. Ik wil alleen maar slapen...dit is het dan ook even voor nu.. Genoeg, ik ben doodop. Morgen weer. Zzzzzzzz

Checked in

Bloggen vanaf mijn GSM heb ik niet eerder gedaan dus vraag ik me af of dit zo werkt. Het is een beetje behelpen. Nou, daar ben ik dan: Ingecheckt, room with a view.... Maakt niet uit, de eerste dagen zie ik er toch niet veel van, denk ik. Tot nu toe alleen maar vriendelijke mensen hier gesproken, dat is heel fijn. Ik lig op een zaal met nog twee andere dames.
De ruggenprik krijg ik morgen op de OK, maar de sonde hebben ze vanmiddag ingebracht. Pffff, gelukkig is dat achter de rug, daar zag ik ern beetje tegenop. En inderdaad: Het is niet mijn hobby, ik herhaal: zooo NIET MIJN hobby! Wat een nare onderneming en ik blijf dat ding irritant aanwezig voelen in mijn keel, het voelt alsof mijn amandelen net zijn geknipt. Ik was toen zeven en herinner me het nog goed. "mam, mag ik nog een ijsje" schreef ik op een kladblok, ik weigerde te spreken omdat het zo'n pijn deed....
Tijdens het inbrengen van de sonde kon ik me nog wel aardig groot houden, maar daarna kwamen al snel waterlanders opkomen. Ik realiseer me al een paar dagen dat mijn emmertje best wel vol zit. Pijn gedaan worden werkt bij mij dan als De bekende Druppel. Emotioneel? vroeg de zuster. Het is me heel even te veel. Ik heb te veel meegemaakt in een te korte tijd, verklaarde ik. Kom, zei ze, ik laat je de high care afdeling even zien, dan weet je waar je morgen komt te liggen. Een soort van afleiding, vermoed ik, mij best. Ik kreeg nogmaals uitleg waarom het nodig was om hier de eerste nacht na de operatie door te brengen. Ik word er morgen direct vanaf de OK naar toe gebracht en van daaruit de volgende dag naar zaal. Wel interessant om te zien en te horen hoe het daar werkt. 't is op dezelfde gang, gewoon een deurtje verder als het ware.
Weer terug op zaal, bleef Don nog eventjes bij me zitten en kwam prompt de zuster terug. "mevrouw" vroeg ze zorgelijk "gaat het alweer een beetje met u? Wilt u misschien liever een eenpersoonskamer? Of vindt u het niet erg om hier op zaal te blijven?" Ik was verbaasd. Nou dank u wel hoor, maar ik blijf wel hier op zaal, antwoordde ik. Niet lang daarna werd er een vierde bed naar binnen gereden en naast de mijne geparkeerd. Er kwam een tolk aan te pas, want de dame in kwestie sprak alleen maar Pools. Toen de tolk vertrokken was, werd het een drama. Wat er met haar gedaan werd weet ik niet, maar ze krijste zo ongeveer de hele afdeling bij elkaar. In het Pools. Driftig werden gordijntjes dichtgetrokken, alsof dat zou helpen. Meer verplegers kwamen er aan te pas. "mevrouw, u moet zich ontspannen, you understand? U maakt het alleen maar moeilijker. O, you speak alleen maar polish?" Het mocht niet baten, het leek een komplete slachtpartij aan de andere kant van het katoen. Een van de zusters kwam naar mij toe en vroeg bezorgd: "Oh, wat erg.... Kunt u hier tegen? Ziet u het nu nog wel zitten morgen?" Ja hoor, stelde ik haar gerust, ik laat me hierdoor niet van de wijs brengen. Ze bleef nog even bij me zitten. Uiteindelijk werd alles weer rustig en verdwenen de verplegers van het toneel. Niet lang daarna kwam er eentje terug en zei met opgewekte stem: "Jawel, daar ben ik weer. Nu niet meer bang zijn hoor. Ik neem u mee, komt u maar even een poosje bij mij slapen"  en voor ze er erg in had werd de Poolse met bed en al afgevoerd. Einde mini drama. Ik sloot een telletje mijn ogen en voelde het zonnetje lekker warm op mijn huid stralen, zo bij het raam. Een zachte handdruk op mijn schouders deed mij wakker schrikken. He? Was ik nou in slaap gesukkeld? Ik keek in het vriendelijke gezicht van de chirurg. Hallo, lag u lekker even te slapen? Weet u nog wie ik ben? -Maar natuurlijk.- Ik kom even kijken hoe het met u gaat en om te vertellen dat wij, mijn vrouwelijke collega en ik, u morgen met z'n tweetjes opereren. Heeft u nog vragen? Nee, die kon ik zo gauw niet bedenken. Nou, dan zien we elkaar morgen, goed? Prima. Tot morgen dan! En met een stevige handdruk verdween ook hij weer van het toneel.
Ik besloot nog even terug in het zonnetje bij het raam wat weg te soezen. Even niks, met al mijn gedachten en gemengde gevoelens op de vrije loop. Come what may... Maar voor nu eventjes zennnnn

13:15 en 09:17

Vroeg uit de veren om nog vlug wat laatste dingetjes in huis op te ruimen, spullen verzamelen en in mijn tas proppen. Het lijkt wel of ik op vakantie ga... maar dan anders. Mijn vriendjes zitten op de bank, ook klaar voor vertrek. Gisteren viel er nog even een olifantje door de brievenbus, die mag ook nog mee.

Misschien nog net een laatste kopje koffie en dan gaat ineens mijn gsm. Een enthousiaste stem van een verpleegster van afdeling A3 meldt zich met: "Dag mevrouw Groenewout, u wordt om 11:00 uur bij ons verwacht he? Nu zagen we net dat u alle intake gesprekken al heeft gehad, dus wat ons betreft hoeft u dan pas om 13:15 uur te komen hoor. Elf uur mag natuurlijk ook, maar het lijkt me voor u gezelliger om thuis nog even een bakkie te doen, toch?" Oh, ok... reageer ik verbaasd.

Jemig... ben ik daar zo vroeg voor op gestaan, flitst het even door mijn gedachten.

Mag ik dan nog wel lunchen? vraag ik, als voorloper op mijn nog veel nieuwsgierigere vraag: Ik bedoel... hoe laat word ik geopereerd morgen? Kan ik dan nog wel lunchen?

Aha, u wilt natuurlijk weten hoe laat u ingepland staat, ja dat kan ik me voorstellen. Eens even kijken.... Oh, nou.. let vooral goed op hoor: 09:17 staat u op de planning. Knap he, dat ze dat op de minuut nauwkeurig zo doen. Ze moet er zelf om lachen. Ik ook, om die 17 minuten... as if!

Hoe lang duurt de operatie? vraag ik voorzichtig, meer omdat ik ergens een horror scenario had gelezen over een soortgelijke ingreep die 9 -jawel NEGEN uur- duurde. Tegelijkertijd bedenk ik me... wil ik dit eigenlijk wel weten? Wat heb ik er aan? 

Tweehonderdzeventig minuten, hoor ik de vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn zeggen. 

Ik ben niet goed met cijfers, had ik al eerder gemeld, maar ergens vermoed ik dat het dan dus "wel meevalt". En: "ja hoor u mag gewoon lunchen. U heeft immers al een stoma, dus dat kan helemaal geen kwaad. U hoeft niet eens de gebruikelijke procedure te volgen, met zo'n stoma is eigenlijk alles al geregeld. Fijn he? Ik zou alleen geen 6-gangen doen, want straks moet wel de sonde er nog doorheen"

Oh ja, gatjak. Wrijf het er nog even in. Mijn eetlust is meteen een stuk minder.

Maar goed, ik heb nu dus ineens nog tijd 'over'.  Kan er nog een miniwasje gedraaid worden ;-)

En dan maar even een koffietje gezellig met Don, volgens mij is er nog een klein stukje hazelnotenslagroomtaart van dat ene maison over. Mmmmm lekker, nu nog van genieten straks verdwijnt alles door een slangetje mijn neus in. Jakkes!

 

Maya

Schrijfseltje tussen de bedrijven door.

Vandaag ben ik Maya. De Bezige Bij in dit geval. Morgen ben ik van plan om alleen maar jarig te zijn. Dus betekent dat dat er vandaag van alles thuis moet gebeuren Nou ja, moet niet, maar dat wil ik. Alles opgeruimd voordat ik weg ga. Wasjes draaien, mooi weer dus buiten droogt het snel en sta ik met mijn strijkbout in de aanslag om alles meteen weg te werken.
Tussendoor thee en kaneelwafeltjes samen met de musjes uit de buurt die brutaal de kruimels van het tafelkleed pikken. Ik bedenk me een moment hoe het volgende week zal zijn om deze tijd. Dan ben ik als het goed is al op de helft van mijn logeerpartijtje in de Daniel den Hoed. Wat een vreemd idee.

Bij mijn opruimmanie vond ik in een rieten koffer een paar couponnetjes. Goh, nog zoiets waarin ik op mijn moeder lijk. Zij had werkelijk overal lapjes stof liggen in diverse soorten en kleuren, voor je weet maar nooit. Toen ik nog thuis woonde maakte ik schetsen van jurkjes die ik mooi vond en liet die dan vervolgens quasi achteloos in huis rondslingeren. Als het meezat begreep mijn moeder mijn 'subtiele hint' en terwijl ik zaterdagochtend lag uit te slapen wist zij in een paar uurtjes tijd mijn creatie te verwezenlijken, zodat ik die bij het wakker worden op een hangertje aan mijn kastdeur aantrof. Je kan dan wel zo leuk tekenen, maar dit is echt de laatste keer hoor! zei ze dan steevast.
Haar  kookgenen heb ik niet, maar ik lijk wel haar handigheid met naald en draad in mijn DNA te hebben.
Ik vond een lapje Delfts Blauw, maar dan in het rood, door het tegeltjesmotief makkelijk te knippen. Appeltje eitje, kind kan de was doen. Dat wil zeggen, als dit kind straks de was af heeft dan kan haar Singer op tafel.
Zo gezegd, zo gedaan en dit is het resultaat. Een paar kussens in verschillende formaten, voor straks als ik weer thuis ben. Ik weet niet hoe ik er aan toe ben, maar verwacht dat zitten niet echt prettig zal zijn. Lekker om dan een steuntje in de rug, of op welke plek dan ook, te hebben. Mijn schommelbankje is er klaar voor! Het huis ook. En ik zelf eigenlijk ook wel.