Maestro!

woensdag 10 februari 2016

Ik ga me opgeven voor Maestro. Als mijn eigen Maassluis Filharmonisch orkest dan wel te verstaan. Een knappe dirigent die mijn gepiep en gezaag in bedwang kan zien te krijgen. Wie van de BNNers durft?

Tjongejonge wat een nacht! Kon niet slapen van de benauwdheid en het constante gehoest en gerochel. Smakelijk! Dat mij dat precies nu moet overkomen, zo vlak voor de operatie. Een paar dagen geleden heb ik, denk ik, toch iets van het rondwarend griepgebeuren opgevangen. Niet handig.  Het was dan ook spannend of de operatie door kon gaan. Ik baalde als een stekker, ook omdat niemand duidelijk was. Mijn longen behoefden prednison, maar dat zou een negatieve invloed hebben op het herstel van de operatie. Geen prednison dus. Terwijl er over en weer werd gediscussieerd, kwam een verpleegster met een zalmkleurig operatiehemd naar me toe. `U bent eerder aan de beurt dan verwacht, trekt u dit maar alvast aan` gevolgd door een hoofdschuddend zuster nummer twee. Nee, nee, mevrouw is te benauwd. Er moet eerst iets met haar longen. Ik keek van de een naar de ander en kreeg van links een mondstuk van een vernevelaar toegestopt. Ergens vaag in mijn geheugen doemt een allergische reactie op, hoe zat dat ook al weer, kreeg ik daar niet…..? Soms is er geen keuze, dan is daar de maestro die roept: inhaleren! Braaf adem ik de nevel mijn longen in die de blaasjes open moeten trekken. Vanuit mijn ooghoek zie ik op mijn onderarm de eerste rode kleine stipjes verschijnen. Oh ja, dat was het! Ik werd er een soort paddenstoel van. Binnen no-time als sterren aan een heldere winterhemel, sierden talloze stippen mijn ledematen. “neeee, wat doet u nu?” klonk de maestro geschrokken. Tja… dat heb ik nu eenmaal… niets aan te doen. Wederom: soms heb je geen keus en neem je de bijwerking maar even voor lief. En op dit moment was de doorgang van de operatie me meer lief dan alle andere ellende. Inmiddels kwam zuster nummer drie vertellen dat ze de operatie hoe dan ook niet willen annuleren, omdat dat te veel gevolgen zou hebben voor het vervolgtraject. En dus zit ik even later gewikkeld in een lap zalm op mijn bed om afgevoerd te worden naar de operatiekamer.

Het team stond al klaar. Ik voelde me als in de pitstop van een formule 1 race op Zandvoort. Van alle kanten gebeurde er iets met me, lange slangen, kabels, plakkers, allerlei andere toeters en bellen al dan niet aan mijn lijf, een blauwe douchemuts werd over mijn hoofd getrokken en –au!- ergens voelde ik een venijnige prik. Geen tijd om me te realiseren wat er allemaal gaande was, onmiskenbaar spitsuur. Te midden van al het tumult verscheen daar ineens een vriendelijk glimlachend gezicht met lange wimpers boven mijn hoofd. “Dag mevrouw, weest u maar gerust hoor. Ik ga u hier doorheen leiden, vertrouwt u maar op mij” Aha, de maestro van deze toko. Als uit het niets werd een plastic kapje over mijn neus geduwd. ‘luistert u maar naar mij…’ ik staarde naar de wimpers die met de minuut langer schenen te worden, hoe wonderbaarlijk… ‘denkt u maar aan iets leuks. Wat vindt u leuk? Vakantie? Waar wilt u naar toe op vakantie?’ Ik adem in en voel me als op een dikke donzige wolk gedragen. Die wimpers.... denk ik nog altijd verbouwereerd. Ik wil niet op vakantie, ik wil alleen maar dansen, hoor ik een stem in de verte die ik amper herken als de mijne. Zou ze me wel horen? 

Hallo? 

Hoort u mij…..

joehoe...maestro….?