Krablog: Fase Twee!

Dagelijkse Dosis

Hier zit ik dan, aan de eettafel met een groot glas water in de aanslag. Vandaag is weer een belangrijke dag aangebroken, de eerste van een traject van vijf weken. Binnen een half uur na mijn ontbijt gaan de eerste vier chemo pilletjes er in. Dat is dus ongeveer..... tik-tak-tik-tak..... NU.

Brrr... ik ben geen pillen-fan en een slecht waterdrinker, maar goed het zit er in. Ik hou argwanend mijn armen en benen in de gaten, verschijnen er al rode stippen? Nee natuurlijk niet. Voel ik al iets? Nee natuurlijk niet. En dat gekke hoestje had ik al lang toch?

Wat een raar idee dat het niet om zomaar roze pilletjes gaat. Chemo. Weer zo'n beladen woord. Net zo beladen als Kanker. Bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden, misschien daarom.

Als ik me bedenk hoeveel medicatie ik de afgelopen twee jaar al niet heb ingenomen, wat maak ik me dan druk om dit hele chemo-gebeuren? Ik zou hartstikke blij moeten zijn dat het op deze manier kan en dat ik niet aan een infuus hoef. Het is bovendien "niet zo heel erg zwaar", zo is mij verteld -al hoewel ik dan eigenlijk nog geen idee heb wat dat voor mij precies betekent. Kortom, natuurlijk ben ik blij maar ik vind het ook een beetje eng. Of misschien is spannend een beter woord. En dan word ik straks ook voor het eerst opgehaald voor de eerste bestraling, ook best een beetje spannend.

Mezelf kennende, weet ik wel dat het volgende week "in mijn systeem" zit en dat het "gewoon" onderdeel wordt van mijn dagelijkse routine. Maar vandaag even niet. Vandaag voelt een beetje als de eerste schooldag.

Aan de taxichauffeur zal het niet liggen, die is er helemaal klaar voor en heeft er zin in. Jawel, hij wel. Eergisteren belde hij aan. Ik was verbaasd en dacht dat hij zich had vergist in de datum en tijd. Maar nee, hij kwam zich netjes voorstellen en overhandigde mij zijn kaartje. "Ik ben de komende tijd uw chauffeur, wel zo prettig voor u dat u van te voren weet wie ik ben. Ik zorg er voor dat u ruim op tijd bij het ziekenhuis bent, daar zet ik u af bij de deur en wacht op u tot u klaar bent, dan breng ik u weer naar huis. Komt allemaal goed mevrouw." Wat attent van die man!

We gaan het beleven. Om 12:30 komt hij me ophalen.

Intussen loens ik nog steeds af en toe onder de tafel om te zien of mijn benen al raar doen, maar gelukkig zijn de enige stippen die ik constateer wit op de turquoise ondergrond van mijn badjas. Zeg, ik moet nu eens ophouden met dat paranoia gedoe. Hoe was dat gedichtje van Nicolaas Beets ook al weer? (of was het niet Beets die het schreef? -ik twijfel)

Een mens lijdt dikwijls 't meest

door 't lijden dat hij vreest

doch dat nooit op komt dagen

zo heeft hij meer te dragen

dan God te dragen geeft

Zo is het maar net, dus klaar nu met al die spinsels. Bijverschijnselen of niet. Ik zie het allemaal wel.

Let's go for it! Bring it on!