Van High Tech naar Bye Tech

  

Als alles werkt, zijn gadgets leuk, maar mijn Erasmustablet sloeg op hol. Ik had m niet eens in mijn handen. Hing gewoon achter me op de lader naast alle andere interessante knoppen en apparaten. Vanuit het niets kwamen de luxaflex naar beneden rollen en zat ik pardoes in het donker. Iemand van de catering kwam bezorgd om een hoekje kijken waarom ik nog geen maaltijd had ingetoetst. Dat had ik wel, zeker weten. Ik had juist nu bewust gekozen voor iets wat ik absoluut zou moeten herkennen: worteltjes met doperwten (of in dientstermen: streepstip). Ik was juist op safe gegaan vandaag, na alle niet te definieren smakeloze brijsoorten op mijn bord met o.a. het label Bloemkool. Brrrr.... nee nou, dan toch maar liever mijn eigen 'kookkunsten'...
Afijn alle tablets op de afdeling hadden er de smoor in. Tijd om te verkassen, ik had het wel weer bekeken hier.

Een 1 persoonskamer heeft zo zijn voor- en nadelen. Uiteraard is het erg rustig, de nachten word je niet door je slaapgenoten wakker gehouden. Je flatscreen kun je zonder irritante koptelefoon op bekijken en beluisteren. Je kunt er, zoals ik, dagen achtereen in je operatiehemd rondhuppelen. Lekker luchtig met zo'n open achterkant, toch geen mens die je ziet. Voor mij was andere kleding en ondergoed wat lastig vanwege de enorme verticale jaap op mijn buik.
Aan de ander kant miste ik toch ook wel de sociale contacten om me heen. Er is geen afleiding, je moet nu echt zelf voor ieder wissewasje op de bel drukken. Op een meerpersoonskamer zie je vaker verplegend personeel en kun je tussendoor je vraag stellen. Als het echt niet goed met je gaat, is er niet even een goede buur die dat constateert en voor jou aan de bel trekt. Oh ja... ook nog zoiets: in de douche/toiletruimte is helemaal geen alarmvoorziening gemaakt bij de nieuwbouw. dus als daar iets gebeurt, dan moet je wel heel hard krijsen wil iemand je horen -laat staan vinden. De bedoeling was dat patienten voortaan een polsbandje om krijgen waar een alarmknopje ingebouwd zit. Alleen werken die nog niet. En zo wemelde het van de kinderziektes (bovenop de kwaal waarvoor je eigenlijk bent opgenomen) Mooi, zo'n nieuwe afdeling.. maar iedereen is de weg kwijt. Oude en nieuwe apparatuur sluiten niet op elkaar aan en dat is lastig. Ik kwam vanuit een superduper high tech operatiekamer uiteindelijk op mijn kamer alwaar nog het oude infuusapparaat stond, dat matchte niet met de aansluitingen die ik had. Ook blijkt op kamer dat alle aansluitingen aan de rechterkant van het bed aan de muur zijn, maar mijn infuus zat links. Dat gaf dus een gedoe met snoeren en stekkers.

Natuurlijk begrijp ik wel dat het wennen is. Niets ligt waar het handig zou zijn. lange gangen met dichte deuren, niemand ziet wie waar ligt, slaapt, gewassen wordt of iets dergelijks. Het is vooral zoeken. Maar wat ik nog het meest jammere vind is dat alles nu geintegreerd is. De Daniel den Hoed is niet meer. Al het personeel is nu ook naar het Erasmus verhuisd. Afgelopen zaterdag hebben zij een groot personeelsfeest gehad ter afscheid, op het terrein van de oude Daniel den Hoed kliniek. Om 22:00 zijn daar symbolisch voor de laatste keer alle lichten gedoofd. Een emotioneel moment. Het einde van een tijdperk. Het einde van een naam.

Ik was steeds blij als ik een verpleegkundige aan mijn bed trof die uit de Daniel kwam, een paar heb ik herkend van de tijd dat ik daar lag en eentje wist zelfs nog wie ik was. Zij kijken met weemoed terug naar hun werktijd daar. Het gemoedelijke, knusse is er af hier op deze mega grote locatie. Worden we nu weer een nummer?? Is mevrouw Groenewout nu weer Zij-van-E1114? Een patient achter een gesloten deur? Zo jammer....
Ik hoop van harte dat al het personeel uit de Daniel de rest van het personeel zal aansteken met hun persoonlijke benadering, luisterend oor en echte aandacht voor de patient die toch ook maar een mens is.

(daktuin 8e etage)

Zoals ik al zei, tijd om naar huis te gaan. Helaas mocht dat pas als mijn stoma weer ging lopen. En ja... wat wil je, na al dat gemor, geduw en getrek had Zakkelien er duidelijk de pé in en weigerde aan alle kanten. Tot zondagochtend, direct na bezoek van de zaalarts, liet ze onder luid protest eindelijk van zich horen. Ik zag mijn kans onmiddellijk daar: naar huis! Maar nee, 1x zegt nog niets, er moest nog een keer iets gebeuren. Ik heb vanalles naar binnen gepropt, met lange tanden, maar met het idee dat het er dan ook weer snel uit zo moeten komen. Hmm.... dat gebeurde 's avonds. Don was er en ik besloot dat ik dan maar meteen met hem naar huis zou gaan. Wishfull thinking.... Nee, eerst moest de dienstdoende arts toestemming geven. Alleen was er een spoedgeval, dus het kon even duren. Uiteindelijk was het 23:30 toen we te horen kregen dat de arts geen risico wilde nemen. Hij kende mij niet goed genoeg om te beoordelen of ik naar huis kon. Ik moest dus een nachtje wachten op de zaalarts. Jammer.
Toen ik het hele verhaal de volgende morgen aan de zaalarts vertelde, zei ze doodleuk: "Ach, nou zeg, wat sneu. Waarom hebben ze mij dan niet even gebeld? Ik had u zo laten gaan hoor"
(.......) laat maar.

En dus zit ik nu weer thuis, wachtend op mijn pijnstillers. Het valt me nog niet echt mee. Wondpijn, spierpijn, stomapijn, alles pijn, niet fijn. Paracetamol staat sinds de operatie ook op mijn allergielijstje. Ze hadden me dat op de SEH toegediend via het infuus en ik veranderde per direct in een diapositief paddestoel (bleek met rode stippen) Laat maar! riep ik nog, want dat is normaal. Maar dat vonden zij met z'n allen niet en dus kwam er Tavegil aan te pas om de boel te sussen. Pfff... geen paracetamol meer dus.
Ik heb me qua pijn vergist. Ik was er vanuit gegaan dat die met deze operatie net zoiets zou voelen als de vorige. Waar ik echter niet aan heb gedacht, was dat ik na de vorige operatie nog een aantal dagen met een ruggeprik gevoelloos werd gehouden. Dat is nu dus niet en dat is best pittig. Maar goed, ook hier kom ik wel weer door heen, ook al is het beetje bij beetje... of: steentje voor steentje

brrrr.... niet te pruimen deze krengen.

(en ik vrees dat ik ze ook niet kan slijten aan mijn Ajaxietfamilie...... grijns...)

Kraanvogel in de eras mus

Ik weet niet of dit gaat lukken, want: nieuwe gsm en nieuw ziekenhuis...
Zo zit ik thuis aan tafel te vouwen en ineens ben ik hier

Werd ik woensdagochtend ineens weer wakker met enorme buikkrampen die ik herkende van de vorige keer toen Zakkelien behoorlijk aan het kronkelen was. Plat liggen en een beetje weg masseren, herinnerde ik me. Maar helaas dat werkte niet. Strompelend van bed naar bank naar stoel, uiteindelijk toch maar naar het oude nummer van de Daniel gebeld. Ik wist dat de laatste poliklinieken afgelopen weekend naar het Erasmus zijn verhuisd, maar er werd toch opgenomen. Gezien mijn voorgeschiedenis kon ik meteen naar de seh komen. Don kon onmogelijk weg van zijn werk, maar gelukkig was zwagerlief beschikbaar. 

Op de seh werd meteen een infuus aangesloten en ging ik er vanuit dat het nog wel even zou duren voordat er iemand kwam kijken. Dit keer verliep alles echter anders. Meerdere artsen kwamen naar mijn pijnlijke buik kijken, duwen, trekken, knijpen en wroeten in het stomagat. Echt niet fijn. Ik ben heus niet kleinzielig, maar ik heb de tent nu wel even bij elkaar gebruld. De arts van de vorige keer probeerde zijn truukje nog eens uit te halen, maar het gaf alleen maar meer pijn. 

Hmmmm. En nu? 

Ik ga een bed voor u regelen, dit keer gaat u niet naar huis, werd mij gezegd. En niet veel later kwam het bericht dat ik met bed en al naar boven gebracht kon worden. 

Wat daarna gebeurde verliep in een rap tempo. Ik werd een kamer in gereden waar iemand direct riep: nee nee mevrouw gaat direct naar de OK, het team staat al klaar. Chop chop, bed werd weer net zo snel weggereden terwijl ik ondertussen uit mijn jurkje werd gewurmd en een operatiehemd omgeslingerd kreeg. Voor ik er erg in had werd ik door de sluis van operatiekamer 13 geduwd en werd er aan me geplukt, geplakt, geprikt en geaaid. Alles spiksplinter nieuw, ook het mee verhuisde personeel vanuit de Daniel. Iedereen moest z'n draai hier nog vinden, ik bleek een van de eerste patiënten hier op deze afdeling. Gemorrel aan mijn oor, ik hoorde iemand zeggen dat ik aan iets leuks moest denken. 

Het volgende moment weer dat gemorrel aan mijn oor en iemand die riep "hallooooo! Mevrouw Groenewout wilt u even goed doorademen!" Ik voelde me alleen maar  zwaar slaperig. Wanneer ben ik aan de beurt, vroeg ik. "het is nu tien uur, u bent al geopereerd" Huh??? dacht ik... En weg viel ik weer.

Ik sliep diepe hazenslaapjes en pas tegen de ochtend werd me duidelijk dat ik op de high care afdeling lag. In de loop van de ochtend werd ik terug gereden naar mijn kamer. 

De hele dag ben ik constant in slaap gevallen. Met flarden weet ik me te herinneren dat Don er even was, maar voornamelijk hing ik versuft door de pijnstillers in mijn bed. 

Een van de operatie artsen legde uit dat de operatie via mijn vorige litteken op mijn buik hadden uitgevoerd, zodat de stoma nog intact kon blijven. Mijn darmen zijn ontward en de kronkel die er zat hebben ze recht getrokken, tegelijk ook de stoma uitgang middels wat hechtingen vernauwd zodat de darmen nu hopelijk op hun plaats blijven. Ook is uitgelegd waarom er geen matje is geplaatst. Een darm gaat na een dergelijke ingreep als deze zweten. Dat vocht zou dan op het matje terecht komen en dan is er een grote kans op infecties. Duidelijk. 

Nu moet eerst de stoma goed lopen, dan pas mag ik naar huis. En ach ja.. Een duidelijk geïrriteerde Zakkelien weigert aan alle kanten. Ik doe mijn best. Ik eet en drink, vanmorgen heb ik het operatie hemd verruild voor mijn gebloemde jurkje - na een vluchtige douche partij. Ik ben zelfs de gang drie keer op en neer gewandeld met infuus en al. 

Net geluncht aan tafel, met spontaan bezoek dat kwam. Nu heb ik het wel weer gehad en kruip ik zo mijn bed weer even in. 

Ik lig op een luxe 1persoonskamer met flatscreen, logeerbed

(Wie wil? - grinnik) en een tablet waarmee ik licht temperatuur en zonwering kan regelen, zo'n leuk speeltje! 

Wel jammer dat mijn afspraken gecancelled moesten worden bij de kno en longarts, maar het is even niet anders. De xolair moet nog even wachten, helaas.

Ik hou het voor gezien, ik ben nu doodmoe en mijn buik zeurt. 

Genoeg voor vandaag. 

Uitzicht vanuit mijn ligplaats ... 

Kranig

Onlangs kwam een vriendin bij ons op bezoek. Zij is geboren in Japan en was net terug van een vakantie in haar geboorteland tijdens de kersenbloesemtijd. Wat moet dat zovele malen mooier zijn dan die stoffige pollenbomen hier bij ons in de straat. Bij binnenkomst overhandigde zij me een plat pakje. Een kaart dacht ik, maar nee het bleek een pakje papier. Oh leuk, origami! zei ik verrast en meteen doemden gevouwen peper-en-zoutstelletjes, tulpjes, doosjes, hartjes, ballonnetjes, parasolletjes en wat ik al niet meer heb zitten vouwen in mijn eczeem-periode als ik moest wachten tot alle zalf in mijn lijf was getrokken. Maar nee, ze draaide de verpakking om, zodat een ikea-handleiding zichtbaar werd. Oh nee natuurlijk niet, da’s Zweeds…

Hoe dan ook: De Kraanvogel, in Japan het symbool voor geluk en een lang leven. Maar ook van trouw en eer, gerechtigheid en boodschappers van wijsheid. Als iemand volgens de Japanse traditie duizend papieren origami kraanvogels vouwt, zal zijn wens tot gezondheid in vervulling gaan. Sinds de dood van Sadako Sasaki, slachtoffer van de atoombom op Hiroshima, geldt dit ook voor een wens tot vrede. Sasaki overleefde in eerste instantie op tweejarige leeftijd de gevolgen van de atoombom, maar kreeg toen zij elf jaar was alsnog leukemie als gevolg van. Volgens de traditie is zij toen duizend kraanvogels gaan vouwen terwijl zij vurig wenste voor wereldvrede en het einde van al het lijden.

Dat was nogal wat, wat ik daar zomaar in mijn handen kreeg… Stof tot nadenken en stil worden.

Een schone taak voor mij om mee aan de slag te gaan!

De volgende dag begon ik met wat proefpapiertjes aan de plattegrond die voor me lag… daar kwam ik toch echt niet uit. Maar, oefening (en hardop mopperen) baart kunst en ja: YouTube ook ;-) Mijn Japanse washipapier heb ik in vieren gedeeld, zodat ik veertig kraanvogels uit het pakketje kon vouwen. Nou, dat is alvast een mooie start. Zou dat in ieder geval al voldoende zijn voor een beter horend rechter oor?

Ik heb geen idee hoe lang ik erover ga doen. Don heeft voor me berekend dat als ik er iedere dag vier zou vouwen, ik er dan aan het eind van het jaar duizend af heb. Maar ach, het maakt niet uit hoe lang of hoe snel: It’s the thought that counts en bovendien Hoop Doet Leven. Toch?

Kraanvogel voor wie wil meevouwen....   ;-)

ik wilde alleen maar....

Vorige week had ik even telefonisch contact met de longconsulente. Ik merk dat mijn

longen langzaam maar zeker weer auditie aan het houden zijn voor een fijn philharmonisch orkest.

Ik wilde alleen maar even vragen of het akkoord was als ik een dosis extra van mijn inhalator mocht gebruiken. Het werd nogal serieus opgevat. Zou u voor ons een verslagje kunnen schrijven? Ja dat kon ik wel. En dan opsturen naar… Ehm...tsja...naar waar ook al weer, zo bedacht ik mij vanmorgen.

Dus belde ik vanmorgen alleen maar om te vragen waar het verslag naar toe moet. Andere stem, andere consulente. Ik kijk het even voor u na mevrouw, gaat het inmiddels al wat beter met u? Nou, niet echt, ik merk dat ik per dag weer meer ga piepen – dat staat ook in mijn verslag. Oh, maar dan raadpleeg ik liever even de arts. Ik bel u zo terug.

Ik werd terug gebeld. Of ik toch maar ‘even’ langs wilde komen, om erger te voorkomen. Maar natuurlijk. En zo werd er voor de zoveelste keer deze week in mijn arm geprikt om bloed af te nemen voor een onderzoekje. Na een uurtje wachten moest ik mij melden bij de longconsulente.

Weer een andere, zeg hoe groot is die harem daar eigenlijk? Mag ik even naar uw longen luisteren? Ja hoor doet u maar. Zo zo, nou nou… u piept wel he? Een beetje ja. Hm…. Getik op het toetsenbord van haar PC..mompelmompel… Waarom krijgt u geen Xolair? Dat weet ik niet, ik dacht dat het geen zin had in mijn geval. O? Nou dan wil ik toch even met de arts overleggen, hij is er wel maar heeft geen spreekuur. Ogenblikje, zo terug….

Tiktaktiktak…

Daar ben ik weer. De arts wil toch dat u een stootkuur prednison gaat gebruiken, ik schrijf even een receptje. Mijn luid protest nee-nee-dat-wil-ik-echt-niet-hoor, wordt weggewimpeld. Heus mevrouw, het móet nu even. Ja, dat ken ik! Zo gaat het al jaren: het móet iedere keer opnieuw en ik heb er geen zin meer in (ik ga nog net niet stampvoeten) Tegelijkertijd begrijp ik ook wel dat het anders drastisch uit de hand gaat lopen met die eigenwijze longen van mij...dus neem ik toch braaf het recept aan. De arts belt u zelf donderdag a.s. om met u door te nemen hoe we u verder gaan behandelen, dan zijn ook alle uitslagen er. Een blaastest om de ontstekingswaarden in de longen te bepalen volgt en daarna sta ik weer op de gang.

Inwendig mopperend duw ik nijdig mijn rollator voor me uit en ram een prullenbak in de hal. Stom, wie zet zo’n ding nou precies daar. Als ik er omheen manoeuvreer valt mijn oog op een tassenrek bij een cadeaushop. Volgens mij heb ik best een reden om even te neuzen ;-)

Een hartelijke dame, net iets te zongebruind, net iets te felle lippenstift, net iets te hoog getoupeerd kapsel zegt met een net iets te Rotterdams accent: “leuk tassie he? Mooie kleur, ken overal bij” Ze haalt een lentegroen exemplaar van het rek. “Kijk! Weetu wat nou zo leuk is? Hier van binnen zit ook nog een kluts. Hebbie d’r dubbel plezier van. Hahaha, jatoch, niettan?” Ik schiet in de lach. Een Kluts??? “Ja kijk, met zo’n kettinkie, klein tassie-je weet wel, handig toch”

Ik word ter plekke helemaal vrolijk van dat mens en van die tas. Doe mij die kluts dan maar….want de mijne ben ik allang kwijt...