Dag huis!

Dag huis! Dag open haard. Dank voor je vele gezellige knusse warme winteravonden. 

Weer een enerverende week achter de rug. Wie denkt dat het "lekker thuis" bijkomen is na een weekje ziekenhuis, heeft deels gelijk. In een tijdelijk onderkomen vol dozen en spullen die een week ingepakt moeten blijven, kun je die negeren...maar toch zijn ze er. Dozen waarvan je weet dat precies in die onderste van de stapel datgene zit wat je NU nodig hebt. Natuurlijk. (Murphy verhuist steevast met ons mee.....) Soms lukte dat goed, maar vaak had ik ook het gevoel alsof ik net iets te veel aan mijn lijf had om er dan ook nog even iets onbenulligs bij te negeren. Er zijn ergere dingen Groen, zei ik menigmaal hardop en terecht, want dat is ook zo.

1 november was D-Day: de officiele overdracht van ons oude huis. 's morgens vroeg al uit de veren voor een laatste inspectieronde. Bijna surrealistisch om een leeg huis te betreden dat ik, alsof het gisteren was, zowat in tact heb verlaten. Toch was het goed om er door heen te lopen, er even bij stil te staan en te voelen dat het huis niet meer voelde als Ons Huis. De zielen waren er al uit...en vreemd genoeg gaf dat een soort rust, of is het berusting? Plaats maken voor een nieuwe start, een nieuw avontuur. Een nieuw schoon huis....kon ik dat van mijn lijf ook maar zeggen. Helaas beginnen de prednison en overige medicatie hun sporen na te laten, Pfff....Hoe veel meer volle maan is mijn gezicht nog van plan om door de bomen te gaan schijnen? Er zijn ergere dingen Groen. 
En ja, Zakkelien doet natuurlijk vrolijk mee aan het hele uitdij-gebeuren: zij laat ook meer van zich zien waardoor ik inmiddels crea-bedreven ben geworden met verdoezelprints en wappergoed. Mij 's avonds zien bankhangen in mijn fluffy Onesie daarentegen, is niet zo'n strak plan: ik lijk op een zwangere paashaas.... Pasen... da's nog een eind weg... 

...eerst gaan we hier de Sint maar eens beleven en waarschijnlijk de Kerst ook nog wel...

Ook Schefflera gedijt goed in de volle maan ;-)