Vlekje wegwerken....

In de chaos van niet weten en onzekerheden is er vanmorgen in ieder geval iets zeker gebleken.
Feit blijft dat ik me constant heen en weer voel geslingerd tussen negatief en positief. Zonder zwaar op de hand te zijn hou ik ergens in mijn achterhoofd altijd rekening met van alles en gek genoeg zijn teleurstellingen daardoor klein. Relativeren en reflecteren heb ik altijd wel gekund ofwel: bij mijn eigen gevoel blijven maar toch ‘met verstand’ iets kunnen zien. Waar leidt dit toe? Waar wil je heen met deze intro Bo? Ik hoor het sommigen bijna letterlijk vragen alsof ze naast me staan. Nou….de kanker is terug. Dat is wat de arts ons vanmorgen in de Daniel vertelde. 

Onderweg naar de kliniek zei ik nog tegen Don “Het kan twee kanten op. Of ik word weer met een kluitje het riet in gestuurd omdat ze weer niets hebben gevonden, óf het is mis. En als het mis is, dan zijn het mijn longen” Bijna goed, maar toch ietsje anders. De plaatsvervangend arts wist niet goed hoe ze de uitslag moest brengen, omdat we elkaar nooit eerder hadden gezien. We hebben toen meteen maar de lucht voor haar geklaard door te vertellend dat Don en ik op dezelfde lijn zitten qua gedachtegang en beiden nuchter genoeg zijn om met dingen om te kunnen gaan, ook als dat slecht nieuws is. Dat maakte het voor de arts makkelijker om alles recht voor z’n raap te kunnen uitleggen. Ze liet ons de scans zien op haar beeldscherm en daarop was duidelijk een behoorlijke witte vlek zichtbaar in een groot zwart vlak. Dat zwarte vlak was mijn buikholte waar het maagschortvet was gelegd ter opvulling van alle ontbrekende onderdelen. De witte vlek zijn kankercellen die nu wél zichtbaar zijn geworden, omdat ze in de afgelopen maanden gegroeid zijn. Dit was dus precies wat mijn chirurg de vorige keer al had voorspeld: “Ergens zit iets, maar nog te klein om te zien en te behandelen, het moet eerst groeien”

Het positieve aan deze uitslag is dat er geen uitzaaiingen zijn. Dus mijn longen zijn goddank echt schoon en ook in andere organen is niets waarneembaar. Het gaat echt 'alleen' om dat ene vlekje in mijn buikholte, dat als het ware tegen het snijvlak aan zit waar de endeldarm is weggesneden. Dinsdag a.s. gaat een team chirurgen een behandelplan bespreken. Het kan zijn dat het nemen van een biopt nodig is, waarbij ik me afvraag wat dat voor zin heeft. Het zou kunnen dat er bestraald gaat worden, misschien chemo, of wellicht direct een buikoperatie waarbij de actieve kankercellen worden verwijderd. Alle scenario’s zijn mogelijk, maar op dit moment heeft het geen zin om te speculeren. Eerst die bespreking met uitgebreid alle voor- en nadelen op een rij.
Of ik nog vragen had. Ehmmm…. Tsja… wat heeft het voor zin om te weten of deze tumor een overblijfsel is van de vorige operatie (is er toen een restje blijven zitten?) Voor mij was het vreemd genoeg een opluchting te weten dat er nu iets zichtbaar is waar ik aan geholpen kan worden. Beter iets weten en het behandeltraject weer in, dan niets weten en van maand tot maand in de onzekerheid verkeren. Ja toch?

Toen de arts mij onderzocht om te zien of ze de plek kon voelen, zag ze mijn uitstulpingen. Wat is dat?! reageerde ze geschrokken, Jeetje….doet dat geen pijn?? Tja…het is wat lastig, zei ik. Straks als u behandeld bent, kunnen we er misschien wel wat aan doen hoor. We kunnen de mogelijkheden van een matje bekijken, zodat u er niet zoveel last van heeft. Mijn chirurg was er niet zo’n voorstander van zei ik haar. Maar dat was te begrijpen in dit stadium. Eerst moet ik volledig hersteld zijn.

Ach ja…. Dit kan er ook nog wel even bij, zei Don toen we naar de auto liepen. Pffff…. Allerlei gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Zo blij dat mijn longen schoon zijn….gelukkig is ons huis zo goed als verkocht….hoe moet het met de verhuizing en waar gaan we eigenlijk heen….waar staat straks mijn (zorg)bed….ik vind alles best, maar chemo liever niet….

We komen er wel uit, hoor ik mezelf zeggen. We hebben elkaar toch? Ik ben moe, zegt Don. Ik niet. Vreemd genoeg voel ik me energiek, heb nergens in mijn lijf pijn (behalve dan de ongemakken, maar die wennen). Grinnikend constateer ik dat ik er nu een stuk beter aan toe ben qua buffer. Ik heb genoeg reserves om me in een volgend behandeltraject te storten lijkt mij. Da’s dan wel weer een voordeel. Ik hou mij vast aan “geen uitzaaiingen” en dat het om een plek gaat die “makkelijk” te behandelen is. Verder hou ik me vast aan het appartement dat we op het oog hebben en waar we een bod op hebben uitgebracht. Het is echter een project via een vastgoedbeheerder, die geen haast heeft en het op de officiële manier wil doen. Eerst alle bezichtigingen laten komen en dan beslissen wie er mag gaan wonen. Pfff…. Soms vind ik die uitslag nog spannender dan die hele heisa aan mijn lijf….

Het wachten is nu op dinsdag 29 augustus, na het overleg word ik gebeld en hoor ik wat het team voor me bedacht heeft. En wie weet horen we daarna of we aan de overkant mogen wonen ;-)

 

niet driehoog-achter, maar achthoog-voor...