Doorademen

Vanmorgen vroeg in de weer voor een longfunctietest en een gesprek met mijn longarts. Als ik aan de beurt ben benoem ik dat ik net een weekje prednisonvrij ben. Ik vraag me af hoeveel invloed dat gaat hebben op het onderzoek. Eerst mag ik met een knijper op mijn neus aan het apparaat om diep in en uit te blazen. Mijn longen protesteren met een vaag gepiep, mag geen naam hebben in vergelijking met het symfonieorkest van nog geen twee weken geleden. Toen kon ik sowieso niet normaal ademhalen. Na de eerste serie ademhalingen krijg ik een aantal pufjes Ventolin toegediend. Hmmm… Ik heb Foster bij me, opper ik nog. Maar nee, alle testen worden met Ventolin gedaan. Ik zwijg over rode vlekken, ik ga het geen eens meer uitleggen. Ook zeg ik niet dat het middel bij mij geen effect heeft. Laat maar.

De tweede test volgt en op het beeldscherm komt naast het blauwe lijntje dat ik zojuist heb geblazen een rood lijntje. Bijna synchroon. Da’s best knap vind ik, maar daar denkt de verpleegkundige anders over. Hmmmm, zegt ze bedenkelijk, het lijkt wel alsof dat medicijn niets doet. Door mijn gedachten flitst “I told you!” , oh nee toch niet: ik had haar niets gezegd. Terug naar de wachtkamer in afwachting op het gesprek met mijn longarts. Kraak heet hij, maar op het bord staat een kreet met heel veel medeklinkers aan elkaar. Juist als ik een poging waag om mijn tong te breken over Mladw… word ik geroepen. Een grote man  schudt mij ferm de hand en buldert Zoran! Aha, Zoran The Barbarian flitst het door mijn hoofd. Of hoe heette die vent ook al weer? Maar de man tegenover mij is in geen enkel geval een filmheld -laat staan barbaars strijder- type, integendeel. Ik werp een stiekeme blik onder het bureau en zie geen laarzen of sandalen met grote riemen en gespen. Hij draagt gympen. Ook geen berenvellenrokje, maar een wit schort.

Zooo, begint hij vriendelijk, en wat is uw origine? Nederlandse, antwoord ik ad rem. Beetje flauw vindt Don altijd, want “je weet toch wat de mensen bedoelen, geef daar dan gewoon antwoord op!” Zoran kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. Had ik Astma moeten antwoorden? Ik voeg ter verduidelijking toe: mijn ouders komen uit Indonesië, maar ik ben hier in Nederland geboren en getogen. Aha! Zie je wel, ik dacht het al! U bent ook buitenlander. Ik knik schaapachtig. Best. Vervolgens wordt het resultaat van mijn blaastest tevoorschijn getoverd op zijn beeldscherm en kijkt hij bedenkelijk. Hm…. Tsja… met of zonder medicatie… het maakt niets uit zie ik. Omdat de lijnen mij niets zeggen, vraag ik wat ‘normaal’ is. Voor u mag het best ietsje meer dan 2 liter zijn en op dit moment is het 1,74 liter. U komt net iets te kort, wordt mij uitgelegd. Dat verklaart mijn verminderde conditie, denk ik bij mezelf. Fijn die wetenschap, maar wat heb ik er aan.

Wat nu? De poster met puffers komt tevoorschijn. O jee… Ehm… ik ken ze allemaal zo’n beetje hoor en de bijverschijnselen ook, zeg ik. Prednison wordt geroepen en onmiddellijk de grond weer ingeboord als hij ziet hoeveel kuren ik dit jaar al weer heb gehad. U kunt toch niet blijvend aan de prednison? Nee, dat lijkt mij ook niet. En dan, jawel er wordt toch nog een puffer gevonden die ik nog niet heb gehad. Toch maar proberen, adviseert de arts, gewoon gebruiken naast die andere twee die u al heeft. Pffff…. Heb ik een keus? Ja natuurlijk heb ik die, dat weet ik ook wel…maar toch…. Nou ja, eerst maar eens proberen. Piepen kan altijd nog. Daarna ga ik wel zware shag roken of zo. Grinnik.

Verder ben ik afgelopen maandag door de CT-scan gegaan in de Daniel. Het is ze dus gelukt om me binnen de twee weken te plaatsen, zoals de chirurg het wilde. De uitslag echter is pas 24 augustus…ik vraag me af waarom het dan allemaal zo’n haast had…

De komende dagen ben ik hopelijk weer even (tand)artsvrij en kan ik me weer op gelijkvloerse 4-kamer appartementen jacht storten hier in Maassluis  ;-)