Vlekje wegwerken....

In de chaos van niet weten en onzekerheden is er vanmorgen in ieder geval iets zeker gebleken.
Feit blijft dat ik me constant heen en weer voel geslingerd tussen negatief en positief. Zonder zwaar op de hand te zijn hou ik ergens in mijn achterhoofd altijd rekening met van alles en gek genoeg zijn teleurstellingen daardoor klein. Relativeren en reflecteren heb ik altijd wel gekund ofwel: bij mijn eigen gevoel blijven maar toch ‘met verstand’ iets kunnen zien. Waar leidt dit toe? Waar wil je heen met deze intro Bo? Ik hoor het sommigen bijna letterlijk vragen alsof ze naast me staan. Nou….de kanker is terug. Dat is wat de arts ons vanmorgen in de Daniel vertelde. 

Onderweg naar de kliniek zei ik nog tegen Don “Het kan twee kanten op. Of ik word weer met een kluitje het riet in gestuurd omdat ze weer niets hebben gevonden, óf het is mis. En als het mis is, dan zijn het mijn longen” Bijna goed, maar toch ietsje anders. De plaatsvervangend arts wist niet goed hoe ze de uitslag moest brengen, omdat we elkaar nooit eerder hadden gezien. We hebben toen meteen maar de lucht voor haar geklaard door te vertellend dat Don en ik op dezelfde lijn zitten qua gedachtegang en beiden nuchter genoeg zijn om met dingen om te kunnen gaan, ook als dat slecht nieuws is. Dat maakte het voor de arts makkelijker om alles recht voor z’n raap te kunnen uitleggen. Ze liet ons de scans zien op haar beeldscherm en daarop was duidelijk een behoorlijke witte vlek zichtbaar in een groot zwart vlak. Dat zwarte vlak was mijn buikholte waar het maagschortvet was gelegd ter opvulling van alle ontbrekende onderdelen. De witte vlek zijn kankercellen die nu wél zichtbaar zijn geworden, omdat ze in de afgelopen maanden gegroeid zijn. Dit was dus precies wat mijn chirurg de vorige keer al had voorspeld: “Ergens zit iets, maar nog te klein om te zien en te behandelen, het moet eerst groeien”

Het positieve aan deze uitslag is dat er geen uitzaaiingen zijn. Dus mijn longen zijn goddank echt schoon en ook in andere organen is niets waarneembaar. Het gaat echt 'alleen' om dat ene vlekje in mijn buikholte, dat als het ware tegen het snijvlak aan zit waar de endeldarm is weggesneden. Dinsdag a.s. gaat een team chirurgen een behandelplan bespreken. Het kan zijn dat het nemen van een biopt nodig is, waarbij ik me afvraag wat dat voor zin heeft. Het zou kunnen dat er bestraald gaat worden, misschien chemo, of wellicht direct een buikoperatie waarbij de actieve kankercellen worden verwijderd. Alle scenario’s zijn mogelijk, maar op dit moment heeft het geen zin om te speculeren. Eerst die bespreking met uitgebreid alle voor- en nadelen op een rij.
Of ik nog vragen had. Ehmmm…. Tsja… wat heeft het voor zin om te weten of deze tumor een overblijfsel is van de vorige operatie (is er toen een restje blijven zitten?) Voor mij was het vreemd genoeg een opluchting te weten dat er nu iets zichtbaar is waar ik aan geholpen kan worden. Beter iets weten en het behandeltraject weer in, dan niets weten en van maand tot maand in de onzekerheid verkeren. Ja toch?

Toen de arts mij onderzocht om te zien of ze de plek kon voelen, zag ze mijn uitstulpingen. Wat is dat?! reageerde ze geschrokken, Jeetje….doet dat geen pijn?? Tja…het is wat lastig, zei ik. Straks als u behandeld bent, kunnen we er misschien wel wat aan doen hoor. We kunnen de mogelijkheden van een matje bekijken, zodat u er niet zoveel last van heeft. Mijn chirurg was er niet zo’n voorstander van zei ik haar. Maar dat was te begrijpen in dit stadium. Eerst moet ik volledig hersteld zijn.

Ach ja…. Dit kan er ook nog wel even bij, zei Don toen we naar de auto liepen. Pffff…. Allerlei gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Zo blij dat mijn longen schoon zijn….gelukkig is ons huis zo goed als verkocht….hoe moet het met de verhuizing en waar gaan we eigenlijk heen….waar staat straks mijn (zorg)bed….ik vind alles best, maar chemo liever niet….

We komen er wel uit, hoor ik mezelf zeggen. We hebben elkaar toch? Ik ben moe, zegt Don. Ik niet. Vreemd genoeg voel ik me energiek, heb nergens in mijn lijf pijn (behalve dan de ongemakken, maar die wennen). Grinnikend constateer ik dat ik er nu een stuk beter aan toe ben qua buffer. Ik heb genoeg reserves om me in een volgend behandeltraject te storten lijkt mij. Da’s dan wel weer een voordeel. Ik hou mij vast aan “geen uitzaaiingen” en dat het om een plek gaat die “makkelijk” te behandelen is. Verder hou ik me vast aan het appartement dat we op het oog hebben en waar we een bod op hebben uitgebracht. Het is echter een project via een vastgoedbeheerder, die geen haast heeft en het op de officiële manier wil doen. Eerst alle bezichtigingen laten komen en dan beslissen wie er mag gaan wonen. Pfff…. Soms vind ik die uitslag nog spannender dan die hele heisa aan mijn lijf….

Het wachten is nu op dinsdag 29 augustus, na het overleg word ik gebeld en hoor ik wat het team voor me bedacht heeft. En wie weet horen we daarna of we aan de overkant mogen wonen ;-)

 

niet driehoog-achter, maar achthoog-voor...

Doorademen

Vanmorgen vroeg in de weer voor een longfunctietest en een gesprek met mijn longarts. Als ik aan de beurt ben benoem ik dat ik net een weekje prednisonvrij ben. Ik vraag me af hoeveel invloed dat gaat hebben op het onderzoek. Eerst mag ik met een knijper op mijn neus aan het apparaat om diep in en uit te blazen. Mijn longen protesteren met een vaag gepiep, mag geen naam hebben in vergelijking met het symfonieorkest van nog geen twee weken geleden. Toen kon ik sowieso niet normaal ademhalen. Na de eerste serie ademhalingen krijg ik een aantal pufjes Ventolin toegediend. Hmmm… Ik heb Foster bij me, opper ik nog. Maar nee, alle testen worden met Ventolin gedaan. Ik zwijg over rode vlekken, ik ga het geen eens meer uitleggen. Ook zeg ik niet dat het middel bij mij geen effect heeft. Laat maar.

De tweede test volgt en op het beeldscherm komt naast het blauwe lijntje dat ik zojuist heb geblazen een rood lijntje. Bijna synchroon. Da’s best knap vind ik, maar daar denkt de verpleegkundige anders over. Hmmmm, zegt ze bedenkelijk, het lijkt wel alsof dat medicijn niets doet. Door mijn gedachten flitst “I told you!” , oh nee toch niet: ik had haar niets gezegd. Terug naar de wachtkamer in afwachting op het gesprek met mijn longarts. Kraak heet hij, maar op het bord staat een kreet met heel veel medeklinkers aan elkaar. Juist als ik een poging waag om mijn tong te breken over Mladw… word ik geroepen. Een grote man  schudt mij ferm de hand en buldert Zoran! Aha, Zoran The Barbarian flitst het door mijn hoofd. Of hoe heette die vent ook al weer? Maar de man tegenover mij is in geen enkel geval een filmheld -laat staan barbaars strijder- type, integendeel. Ik werp een stiekeme blik onder het bureau en zie geen laarzen of sandalen met grote riemen en gespen. Hij draagt gympen. Ook geen berenvellenrokje, maar een wit schort.

Zooo, begint hij vriendelijk, en wat is uw origine? Nederlandse, antwoord ik ad rem. Beetje flauw vindt Don altijd, want “je weet toch wat de mensen bedoelen, geef daar dan gewoon antwoord op!” Zoran kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. Had ik Astma moeten antwoorden? Ik voeg ter verduidelijking toe: mijn ouders komen uit Indonesië, maar ik ben hier in Nederland geboren en getogen. Aha! Zie je wel, ik dacht het al! U bent ook buitenlander. Ik knik schaapachtig. Best. Vervolgens wordt het resultaat van mijn blaastest tevoorschijn getoverd op zijn beeldscherm en kijkt hij bedenkelijk. Hm…. Tsja… met of zonder medicatie… het maakt niets uit zie ik. Omdat de lijnen mij niets zeggen, vraag ik wat ‘normaal’ is. Voor u mag het best ietsje meer dan 2 liter zijn en op dit moment is het 1,74 liter. U komt net iets te kort, wordt mij uitgelegd. Dat verklaart mijn verminderde conditie, denk ik bij mezelf. Fijn die wetenschap, maar wat heb ik er aan.

Wat nu? De poster met puffers komt tevoorschijn. O jee… Ehm… ik ken ze allemaal zo’n beetje hoor en de bijverschijnselen ook, zeg ik. Prednison wordt geroepen en onmiddellijk de grond weer ingeboord als hij ziet hoeveel kuren ik dit jaar al weer heb gehad. U kunt toch niet blijvend aan de prednison? Nee, dat lijkt mij ook niet. En dan, jawel er wordt toch nog een puffer gevonden die ik nog niet heb gehad. Toch maar proberen, adviseert de arts, gewoon gebruiken naast die andere twee die u al heeft. Pffff…. Heb ik een keus? Ja natuurlijk heb ik die, dat weet ik ook wel…maar toch…. Nou ja, eerst maar eens proberen. Piepen kan altijd nog. Daarna ga ik wel zware shag roken of zo. Grinnik.

Verder ben ik afgelopen maandag door de CT-scan gegaan in de Daniel. Het is ze dus gelukt om me binnen de twee weken te plaatsen, zoals de chirurg het wilde. De uitslag echter is pas 24 augustus…ik vraag me af waarom het dan allemaal zo’n haast had…

De komende dagen ben ik hopelijk weer even (tand)artsvrij en kan ik me weer op gelijkvloerse 4-kamer appartementen jacht storten hier in Maassluis  ;-)