Aan de barre

Nu ik in de wachtstand sta flitsen regelmatig allerlei gedachten door mijn hoofd. Niet dat ik aan het piekeren ben, maar ik heb alle tijd om over dingen wat meer na te denken. Spinsels en creatieve ideetjes borrelen in me op en vooral de gedachte: Oh ja, leuk! Straks ga ik weer…..(vul maar in)…

Of het nu door de fysio komt, of door de medicatie en vernevelaars, eindelijk is mijn neus weer ademvrij en is mijn longorkest met reces. Hierdoor kan ik eindelijk weer wat meer conditie opbouwen.  Het enige jammere is dat ik heel erg veel hinder en pijn ervaar aan die uitpuilende zwellingen die door het ontbreken van bekkenbodemspieren zijn ontstaan. Ik blijf het apart vinden dat ze daar toch geen vervanging voor kunnen verzinnen, of misschien is het er wel  maar is het te kostbaar (of kan het bij mij niet).  Hoe dan ook, ik doe mijn best. Een fitness circuitje was nooit zo ‘mijn ding’, toch doe ik braaf mijn rondje twee keer per week tijdens de fysio. Als ik voor de spiegel sta om met gewichtjes serietjes van 15 opvliegers te tellen kan ik het soms niet laten om er stiekem tussendoor een porte des bras van te maken –als niemand kijkt.

Tot nu had ik er de energie niet voor, maar zo langzamerhand begint het te komen:  ik wil mijn dansstudio wel weer in. Voorlopig even alleen, kijken wat mijn mogelijkheden zijn. Letterlijk kijken, want de gordijntjes gaan open en acht meter spiegelwand zullen mij confronteren met de  beperkingen van mijn inwendig gekwetste lichaam. Het is als een Volgende Fase.

Waar ik voorheen mijn balletoefeningen op eigen kracht kon doen, heb ik nu een houvast nodig om mijn balans te hervinden. Licht, maar toch aanwezig. Makkelijk te verplaatsen totdat ik datzelfde heb bereikt en me weer op eigen benen  staande kan houden.  In de dansstudio is geen ballet barre, dat heb ik nooit gewild juist om te stimuleren om zelfstandig in balans te blijven. Nu had het handig geweest, mijmer ik hardop. En zo werkt het als je elkaar meer dan dertig jaar kent. De één zegt een woord en de ander voegt daar een daad aan toe.  “Als we nou eens….” begon Don en eindigde na over-en-weer gebrainstorm met een mikado van PVC buizen op de vloer.  Het was toch bar weer, dus wat moet je anders op een vrije zondag ;-) T-stukje hier, bochtje daar….. et voilá la barre pour moi. Licht, verplaatsbaar en toch stevig genoeg om er mee uit de voeten te kunnen.  Nu mijn daad nog bij het woord. In ieder geval  staat ie alvast in de studio en zijn de eerste voorzichtige tendu’s geboren….

Ik ben er bar blij mee!