Jarig ondergeschoven kindje

Eén jaar is ze vandaag, Zakkelien. Een moment om eventjes bij stil te staan.

How time flies! Als er iets is dat zo direct in mijn leven is geintegreerd, dan is het mijn stoma wel. 10 februari 2016: 's morgens nog niets te zien, 's middags wakker worden met een enorme rode stip op je buik en een jaar later beseffen dat het vanaf het begin 'normaal' was en bij me hoort. Gek eigenlijk. Ik heb nooit echt problemen ondervonden qua accepteren van Zakkelien. Hooguit vond ik het idee een beetje eng om een stukje darm binnenstebuiten omgevouwen aan de buitenkant van mijn buik genaaid te hebben. Jak. Toch ben ik er relatief snel aan gewend geraakt. Misschien omdat ik geen keus had, ik moest wel. Ik moest daarna immers meteen door in de molen en Zakkelien was slechts een side-dish van het Grand Buffet. Een soort ondergeschoven kindje, waar ik ongemerkt heel bedreven, geroutineerd mee heb leren om te gaan. Goh, wie had dat precies één jaar geleden nou kunnen bedenken...

Ook had ik niet kunnen bedenken dat ik zo lang door zou gaan met bloggen.. Ik had minstens verwacht dat het in de zomer een afgerond verhaal zou zijn. Hersteld na de grote operatie en genezen verklaard: ze leefde nog lang en gelukkig...Happy End.
Wishful thinking...  Het duurt nog een paar hoofdstukken langer, heb ik begrepen en dus schrijf ik nog maar even door. Ach, wie schrijft die blijft.

Ik heb inmiddels nieuwe afspraken doorgekregen van de Daniel. Op 21 maart mag ik weer door de CT scan en worden mijn CEA waardes geprikt en een week later op 28 maart staat een afspraak bij de chirurg voor de uitslag. Dat is best wel spannend. Tot die tijd gaan we gewoon vrolijk verder met de dingen van de dag. Vandaag misschien een klein taartje voor Zakkelien. Zelf bakken maar even niet, Don heeft net de keuken spic & span, maar misschien is dit een idee...

   

...of misschien straks in de stad toch maar iets Maison Kelderigs?     ;-)