Nieuwe tijden

Een nieuwe fase staat voor de deur.  Gisteren was het op de kop af zeven weken geleden na mijn operatie.  De eerste zes weken heb ik maar zo’n beetje beschouwd als een gipsperiode, maar dan zonder het gips. Zes weken behelpen en als -in het geval van een gebroken been-  uiteindelijk  het gips eraf gaat, dan kun je pas voorzichtig aan echt opbouwend revalideren.  Zo heb ik de knoop doorgehakt om het zorgbed vandaag  op te laten halen.  Ik vond het al een tijdje niet meer prettig om er op te zitten. Door het antidecubitus matras zak ik er eindeloos in weg om vervolgens in het luchtledige te blijven hangen. Ik merk dat ik nu juist meer behoefte heb aan een stevige, vastere ondergrond. Vorige week durfde ik het nog niet aan. Stel dat ik toch nog wat comfortabeler wil liggen, of even wil rusten... Nog maar even wachten tot die magische zes weken voorbij zijn.

Enfin, nu is het een feit. Het bed is weg. Fijn dat de mogelijkheid er was om er gebruik van te maken, maar ook fijn dat alles nu weer ‘normaal’ is in huis. Het geeft een stuk meer bewegingsvrijheid. Nu ikzelf ook nog ;-)

Deze week ben ik voor een evaluatiegesprek bij de radiotherapeut-oncoloog in Delft geweest. Zij had mij na het bestralings-/chemotraject al gezegd dat ze me graag na mijn operatie nog eens wilde zien en spreken. Het was een goed gesprek, de arts was belangstellend en nam de tijd om alles door te nemen. Ze had van te voren mijn dossier willen opvragen om in te zien ter voorbereiding, maar toen ze daartoe opdracht gaf bleek niemand in Delft te weten waar ik verder behandeld ben. Dus niks inzage in dossier, ik heb haar zelf zonder de technische termen maar even bijgepraat. Ze begreep dat ik het als heel lastig, onwennig en onzeker heb ervaren, om met zo weinig informatie naar huis te zijn gestuurd na de operatie. Daarbij komt dat ik moeilijk of nagenoeg niets terug kan vinden op het internet over mensen die een soortgelijk iets hebben meegemaakt. Nou ja, zonder alle randverschijnselen dan. De arts gaat nu voor mij informeren of er een soort lotgenoten-site is waar ik terecht kan.  Of misschien is er een andere mogelijkheid om met anderen in contact te komen met wie ik dingen kan uitwisselen, vragen kan stellen of wat maar ook. Dat zou wel fijn zijn. Ik voel me nu een beetje verloren zo zonder referentiekader. Ik weet wel dat ieder persoon anders is, maar toch zou het fijn zijn om juist ook van een ander te horen hoe die de hele periode is doorgekomen. Ik twijfel soms nog over de pijn. "Hoort" dit, is dit normaal na zeven weken? Volgende week word ik hierover teruggebeld door de arts. Verder wilde ze graag de operatiewond zien en net zoals iedere andere arts of verpleger was ook zij van mening dat het er keurig uitziet allemaal. Netjes, kunstig, goed gedaan, mooi genezen, bijna geheeld... en vooral ook: U doet het wonderbaarlijk goed en dat in zo'n kort tijdsbestek! Ach... en wat zijn dan zeven weken op een mensenleven? Tsja.....

Verder ben ik inmiddels wel gestopt met het innemen van paracetamollen en ben verwoed aan de detox-thee geslagen. Nu wordt er helemaal niets meer onderdrukt, dat is misschien nog even wennen. Maar op de longmedicatie na ben ik dus weer clean!

Clean! Dat is de woonkamervloer nu ook, terwijl ik dit zit te bloggen is Don weer eens aan het wittetornadoën en staat het interieur weer op z'n normale plek. Beter! Precies zoals ik me voel: steeds beter!

 Dag bed....nu is het weer tijd voor mijn eigen bankje!