Zakkelientje

Vandaag voor controle op de WIS poli geweest, voor Zakkelientje. Zo heb ik mijn stoma vorige week omgedoopt en er meteen een paar gezichtjes aan gegeven. Dat laatste blijkt achteraf natuurlijk helemaal niet handig, want met het douchen loopt alle mascara door en loop ik de rest van de dag met Alice Cooper (Wie?!....grinnik) op mijn buik. 

Maar goed, vanmorgen stoma controle dus. De deskundige is dik tevreden met de gang van zaken, hoe alles er uit ziet, heelt, hoe ik er mee om ga en het allemaal heel snel heb weten te accepteren en de zorg heb opgepikt. Tsja... denk ik dan, ik ben nu eenmaal op die sneltrein gestapt en kan er pas bij het eindstation weer uit. Tot die tijd hou ik me maar bezig wat er zoal in die trein gebeurt en kijk af en toe naar buiten om te zien hoe de lentezon met mij meereist.

Als ik mijzelf verslag hoor uitbrengen over de dagelijkse verzorging van Zakkelien, dan realiseer ik me pas hoe geroutineerd ik er inmiddels in ben geworden. Behendig en snel. Dat komt waarschijnlijk ook omdat de zwellingen en het beurse gevoel weg zijn. Nu de wond genezen is ziet het er schoon en "opgeruimd" uit zonder hechtingen. Ik durf het nu zonder het eng te vinden gewoon aan te raken en daardoor goed te verzorgen. Het blijft wel raar dat je iets aanraakt wat er zichtbaar wel is maar voelt als niets. Ik heb nooit geweten dat de binnenkant van je darmen totaal gevoelloos zijn. 

Hoe dan ook, ik raak aardig gewend en moet zeggen dat ik er weinig hinder van ondervind. Ik draag gewoon de kleding die ik gewend ben, ook de strakke jurkjes en wapper daar dan soms een sjaal overheen om de eventuele 'verdikking' een beetje te verdoezelen -maar nodig is het niet. Ik kan me best goed bewegen, de belemmeringen komen meer vanuit een andere hoek. En ook als ik slaap, draai ik me met gemak van mijn ene naar mijn andere zij. Ik word niet meer angstig wakker met het idee dat ik er op lig en de boel is ontploft. Kortom: het zal best een 'proces', 'traject' of zelfs 'een ding' zijn, maar de tijd en de manier om er mee om te (leren) gaan is heel persoonlijk, Zelf vind ik dat ik het niet slecht doe, niet omdat anderen dat zeggen, maar meer omdat ik me een maand geleden nog niet kon voorstellen wat me boven het hoofd hing en wat de impact daarvan zou zijn. Heb ik toch mooi zelf gefikst ;-)

En dus chop chop... samen met Zakkelientje door naar de volgende ronde! 

(Ze pruttelt nu letterlijk wat tegen. Dat is nog wel even een beetje wennen. Gênant soms ook, in gezelschap, maar ja.... ik kan haar de mond niet snoeren -dus doe ik maar alsof ik het zelf niet ben en kijk dan quasi verbaasd in het rond. Oh, hoorden jullie dat ook? Ik moet er om lachen. Wat kun je anders. Het went wel. Prrrt prt prt prrrrrrrr ... hi hi hi)