Verhoging en Joling

Ik zit in de wachtkamer bij de oncoloog-verpleegkundige en ben zo aan de beurt. Dat is mooi, want dan ben ik daarna ook op tijd voor mijn bestraling. Als ze in de deuropening verschijnt, en ik in de startblokken sta om haar te volgen naar binnen, hoor ik haar tot mijn grote verbazing zeggen: "Nee, Gerard Joling heeft een hogere stem, dus hij is vandaag het eerst aan de beurt." Wat?! roep ik verontwaardigd uit "Dat dacht ik niet! Het is heel belangrijk dat ik op tijd geholpen word, anders heeft het gevolgen!" Een hevige pijnscheut trekt op dat moment door mijn bekken. Zie je wel, daar begint het al, maar ondanks dat is Gerard Joling toch als eerste aan de beurt. Woedend ben ik. Ik wil helemaal niet dat hij voor mij naar binnen piept, dus zet ik het op een schreeuwen.
Bon! Bonnie! Bon! Wat ben je aan het doen? Wat is dat met die  Joling? hoor ik vaag op de achtergrond de stem van Don. "Ik moet als eerste behandeld worden!" antwoord ik boos "Anders krijg ik last van mijn bekken. Au. Het doet nu al zeer"
Je droomt. Hallo? Word eens wakker? Bon?  Ik voel iemand aan mijn schouder schudden. Als ik verschrikt mijn ogen open doe, is het aardedonker en ben ik een moment mijn totale oriëntatie kwijt. Huh, waar ben ik? Wat gebeurt hier? Ik voel opnieuw een pijnlijke steek door mijn bekken trekken. Au, dat is de schuld van die stomme Joling, mompel ik. Ergens in het donker hoor ik Don nog altijd verwoed pogingen doen om mij bij mijn positieven te krijgen, maar dat lukt half. Ik voel me langzaam wegglijden in een rommelige, onrustige slaap.

Met een katterig, geradbraakt gevoel word ik vanmorgen wakker. Ik heb het koud, ben moe en wil alleen maar slapen. Als ik voor de zekerheid mijn temperatuur opneem, blijkt die 38.4 te zijn. Ik voel me niet fit. De taxi staat al vroeg voor de deur, vandaag zijn alle afspraken in de vroege ochtend gepland. Dat is mooi. Hoe eerder ik klaar ben, hoe eerder ik even plat kan. Als een zombie hang ik tegen Don aan in de wachtkamer bij de oncoloog-verpleegkundige. Op vrijdag gaat Don altijd mee en is dan ook bij het wekelijkse gesprek aanwezig. De uitslag van het bloedonderzoek van gisteren is goed, er zijn geen bijzonderheden alle waardes zijn goed. De verpleegkundige was dus tevreden, waar ze zich echter meer zorgen om maakte was mijn koorts. Er werd meteen een collega arts bijgeroepen die naar mijn longen kwam luisteren om uit te sluiten  dat daar iets van een ontsteking zat. Verder wilde ze dat mijn urine werd nagekeken om een blaasontsteking uit te sluiten. Er werd serieus nagedacht over pijnstillers.... een lastige, want: welke? Waar ben ik niet allergisch voor? Nu is besloten dat ik volgende week vrijdag in het ziekenhuis een morfinepilletje inneem. Als ik er dan op reageer met bijverschijnselen, dan zijn ze er direct bij.
Dit weekend moet ik mijn temperatuur in de gaten blijven houden. Zodra die 39 is, dan moet ik contact opnemen met het ziekenhuis.
De rest van de dag ben ik niet veel waard en plof ik zodra ik thuis ben languit op de bank  en val in een diepe slaap.