't is pet...en de trein raast door...
Als die ene zwarte maandag van het niet-biopt nou nog iets
opgeleverd had….
The day after kreeg nog een naar staartje, om het nog maar eens gematigd te benoemen. We werden afgebeld voor de alternatieve nieuwe afspraak voor bezichtiging van het huis waar we door mijn langdradig ziekenhuisbezoek niet naar toe konden: het had geen zin meer, het huis was die maandag al verkocht. Ook de verhuizer, met wie we de volgende dag alsnog een afspraak konden plannen bleek op onze verhuisdatum niet meer beschikbaar te zijn. “Wat jammer, hadden jullie gisteren nou maar… dan had het nog gekund… ” Nu hebben we moeten uitwijken naar een veel duurder alternatief. Ik lijk inmiddels numb, zoiets als apatisch, onverschlllig, verdoofd voor deze fratsen. Nou ja, als dan de punctie maar wat op ging leveren, dacht ik hoopvol terwijl ik eigenlijk al wist waar het op uit zou draaien.
The day after kreeg nog een naar staartje, om het nog maar eens gematigd te benoemen. We werden afgebeld voor de alternatieve nieuwe afspraak voor bezichtiging van het huis waar we door mijn langdradig ziekenhuisbezoek niet naar toe konden: het had geen zin meer, het huis was die maandag al verkocht. Ook de verhuizer, met wie we de volgende dag alsnog een afspraak konden plannen bleek op onze verhuisdatum niet meer beschikbaar te zijn. “Wat jammer, hadden jullie gisteren nou maar… dan had het nog gekund… ” Nu hebben we moeten uitwijken naar een veel duurder alternatief. Ik lijk inmiddels numb, zoiets als apatisch, onverschlllig, verdoofd voor deze fratsen. Nou ja, als dan de punctie maar wat op ging leveren, dacht ik hoopvol terwijl ik eigenlijk al wist waar het op uit zou draaien.
Mijn vermoeden werd bevestigd toen Don en ik gisteren tegenover
mijn chirurg in de Daniel zaten. Een verontrustende blik zei voldoende. Tsja….wat moet ik toch met u? Waar had
ik die woorden meer gehoord? Het vocht bleek niets bijzonders. Ikzelf daarentegen
ben uitermate bijzonder. Een soort medisch wonder met veel te hoge waarden waar
de artsen bloednerveus van worden omdat er niets te zien en niets te vinden is.
Het klopt gewoon niet. Maar gezien het feit dat we nu al ruim een jaar zo bezig
zijn, zou het ook kunnen dat die hoge waardes dan “bij mij horen”. Als dat niet zo was….dan had u al lang
overleden moeten zijn…maar u bent er nog…. Ja, gelukkig wel!
Wat nu? Nu is er weer bloed afgenomen voor het opnieuw bepalen van mijn cea-waardes en is er door het team besloten om een PET-scan te maken, een ander alternatief is er niet. Reden dat er niet eerder zo een scan is gemaakt, is omdat het vaak een onrustig beeld kan geven: je ziet er (te)veel op. In mijn geval zou het misschien net dát zichtbaar kunnen maken wat een CT-scan niet laat zien. Ik heb nog geïnformeerd naar een second opinion, maar die heeft weinig zin. We hebben de allerbeste radioloog naar uw beelden laten kijken, aldus de chirurg.
Ik krijg vanzelf een oproep vanuit de Centrum locatie…oeiiii
als dat maar goed gaat. De klacht die ik heb ingediend bij het Erasmus is in
behandeling genomen. Ik werd daags erna gebeld met de mededeling dat ik sowieso
mijn parkeerkosten terugkrijg. Daarna volgde ook een reactie van de
leidinggevende met alvast excuses en de melding dat nog verder onderzocht wordt
op betrokken afdelingen hoe en waarom
het zo vreselijk is misgegaan. We zullen zien hoe de dag van de PET scan
verloopt. Ik ben op mijn hoede, ben alvast maar gaan googlen en vond iets voor Jips en Jannekes ;-)
Dus: kom maar op met die PET (klik voor Jip&Janneke info)... ik ga alvast voor-gloeien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten