? Raadselachtig ? Wereldwonder ?

De chirurg kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik sta voor een GROOT raadsel" zegt hij."Op de scan is niets te zien, behalve dan dat ene vlekje op uw long, maar dat zat er al. Uw CEA waarde is gedaald naar 3. Ik begrijp hier totaal niets van. Als u mij zegt hoe u dat voor elkaar heeft gekregen, wilt u mij dan zeggen hoe u dat doet?" en verder: "Voelt u niets? Heeft u ergens last van? Gebruikt u medicatie? Aha, hm hm. Tsja..."

Dus??? Als hij het al niet snapt, hoe moet ik het dan allemaal begrijpen? Het onmogelijke, ondenkbare, onwaarschijnlijke en onverklaarbare is geschied. Van 18 is mijn waarde nu 3. Dat is een enorm verschil. 3 is een mooi getal, zeker als je bedenkt dat de waarde tussen 0 en 5 moet zijn. Precies goed zou je denken. Op de scan niets waarneembaar, ook goed zou je denken... en toch.... de chirurg bleef behoudend. Wat moet je hier nu mee? In ieder geval over drie maanden dan maar weer bloedprikken en opnieuw door de molen: darmonderzoek. 

Op mijn prangende vraag of er nu dan wel een mogelijkheid is om geholpen te worden aan de zwellingen door mijn breuken, antwoordde de arts net zo behoudend. Het is wel duidelijk dat hij daar geen voorstander van is. Ten eerste is het een lastige operatie die risico's met zich meebrengt. De kans op complicaties is groot en de kans van slagen schatte hij in op 70% - met alle naweeën van dien. De vraag of het verbetering oplevert blijft. Liever zo laten, zeker in deze fase waarin het toch nog onzeker is allemaal -zo zei hij. Er mee leren leven dus, is mijn vertaling. 

Maar goed, de uitslag is dus een soort van positief. Denk ik. Ik ben blij. Denk ik. En met dat gemengde gevoel verlaten Don en ik de Daniel den Hoed. Eenmaal in de auto passeert alle tekst nog even de revue en blijf ik hangen op dat zinnetje met "vlekje op uw long". Dan realiseer ik me dat die nieuw is voor mij. Op mijn long?! Dat ding zat toch op mijn lever??? Ah joh, opperde Don nog, dat was een verspreking van hem, hij bedoelt je lever natuurlijk. O ja, is dat zo? Hij zei toch echt long. Het laat me niet los en als ik thuis kom is het eerste wat ik doe: bellen met de afdeling. De secretaresse komt er niet uit en gaat het navragen...tiktaktiktak....vervolgens klinkt de stem van de chirurg aan de andere kant van de lijn. Hij legt mij uit dat het om een minuscuul vlekje gaat op mijn long, dat de vorige keren ook al is geconstateerd maar niet verontrustend. Dat vlekje is niet groter geworden en kan geen kwaad. Aha, goed om te weten, ik parkeer 'm maar ergens achterin.

De rest van de dag is Don vrij. Het is prachtig weer. Toch maar even samen genieten en "iets" vieren, Denk ik. En ondertussen realiseer ik me dat niets 'standaard' is bij mij. Als je als een soort wereldwonder bent geboren, dan zul de de rest van je leven de wereld blijven verwonderen... Ik ben nummer acht. Denk ik....

Bonnie beweegt

Bonnie Groenewout
door beweging bewogen
door dans bevlogen

Een haiku die op mijn lijf geschreven is.

Als geen ander weet ik hoe dans letterlijk en figuurlijk beweging in een mens brengt  en als geen ander ben ik bekend met het samenspel tussen dans en muziek.

In mijn dansopleidingen leerde ik over de toegevoegde waarde van muziek in combinatie met dans en beweging. Ook door de jaren van ervaring ben ik me goed bewust geworden van de invloed van muziek in al haar vormen en maten. Zowel bij het geven van danssessies volgens de Querido Methode en bij  het geven van Sacrale Dans weet ik muziek toe te passen om een beweging meer kracht te geven, zodat de beleving intenser wordt.  

Soms is dat om beweging extra te kunnen aanzetten, of juist te verkleinen. Soms is het om een gewenst effect te bereiken of om een bepaalde emotie op te roepen. Soms is het doel om te ontladen; je lekker uit te leven of juist om rustig te worden. Soms om je te laten meevoeren in het ritme om balans te kunnen vinden in de cadans. En soms om schoonheid te ervaren, of plezier te beleven en om verbinding te voelen.

Een (lichamelijke)beperking hoeft geen probleem te zijn, het vraagt hooguit een aanpassing. Ieder beweegt immers op zijn of haar eigen unieke manier. Van goed of fout is geen sprake, alleen de beleving telt.

Begin 2016 werd ik overvallen met de diagnose kanker. Na een zwaar jaar van behandelingen,  overleven en revalideren, begint er nu langzaam een nieuwe dansfase in mijn leven te ontstaan. Het voelt als een uitdaging in mijn herstelproces om straks weer te kunnen dansen vanuit –en met- mijn eigen ontstane beperking. Mijn doel is om al mijn kennis en ervaring op dansgebied weer te kunnen overbrengen en te delen met anderen. Ik denk hierbij ook aan lotgenoten: samen bewegen op muziek om je verbonden met elkaar weer sterk te voelen. Aan enthousiasme ontbreekt het mij niet, ik doe mijn best en zal het laten weten zodra ik weer zover ben.

Ik zie er naar uit!

bron: http://www.bonniebeweegt.nl/

Aan de barre

Nu ik in de wachtstand sta flitsen regelmatig allerlei gedachten door mijn hoofd. Niet dat ik aan het piekeren ben, maar ik heb alle tijd om over dingen wat meer na te denken. Spinsels en creatieve ideetjes borrelen in me op en vooral de gedachte: Oh ja, leuk! Straks ga ik weer…..(vul maar in)…

Of het nu door de fysio komt, of door de medicatie en vernevelaars, eindelijk is mijn neus weer ademvrij en is mijn longorkest met reces. Hierdoor kan ik eindelijk weer wat meer conditie opbouwen.  Het enige jammere is dat ik heel erg veel hinder en pijn ervaar aan die uitpuilende zwellingen die door het ontbreken van bekkenbodemspieren zijn ontstaan. Ik blijf het apart vinden dat ze daar toch geen vervanging voor kunnen verzinnen, of misschien is het er wel  maar is het te kostbaar (of kan het bij mij niet).  Hoe dan ook, ik doe mijn best. Een fitness circuitje was nooit zo ‘mijn ding’, toch doe ik braaf mijn rondje twee keer per week tijdens de fysio. Als ik voor de spiegel sta om met gewichtjes serietjes van 15 opvliegers te tellen kan ik het soms niet laten om er stiekem tussendoor een porte des bras van te maken –als niemand kijkt.

Tot nu had ik er de energie niet voor, maar zo langzamerhand begint het te komen:  ik wil mijn dansstudio wel weer in. Voorlopig even alleen, kijken wat mijn mogelijkheden zijn. Letterlijk kijken, want de gordijntjes gaan open en acht meter spiegelwand zullen mij confronteren met de  beperkingen van mijn inwendig gekwetste lichaam. Het is als een Volgende Fase.

Waar ik voorheen mijn balletoefeningen op eigen kracht kon doen, heb ik nu een houvast nodig om mijn balans te hervinden. Licht, maar toch aanwezig. Makkelijk te verplaatsen totdat ik datzelfde heb bereikt en me weer op eigen benen  staande kan houden.  In de dansstudio is geen ballet barre, dat heb ik nooit gewild juist om te stimuleren om zelfstandig in balans te blijven. Nu had het handig geweest, mijmer ik hardop. En zo werkt het als je elkaar meer dan dertig jaar kent. De één zegt een woord en de ander voegt daar een daad aan toe.  “Als we nou eens….” begon Don en eindigde na over-en-weer gebrainstorm met een mikado van PVC buizen op de vloer.  Het was toch bar weer, dus wat moet je anders op een vrije zondag ;-) T-stukje hier, bochtje daar….. et voilá la barre pour moi. Licht, verplaatsbaar en toch stevig genoeg om er mee uit de voeten te kunnen.  Nu mijn daad nog bij het woord. In ieder geval  staat ie alvast in de studio en zijn de eerste voorzichtige tendu’s geboren….

Ik ben er bar blij mee!