Hier is -ie dan: het maagschortvet, ofwel omentum. Gek dat het al zo vaak ter sprake is gekomen, maar dat ik me er op de een of andere manier nooit echt in verdiept heb. Waarom nu dan wel? Misschien omdat ik soms te simpel denk, wel hoorde over de klok en de klepel...maar niet precies weet van de hoed en de rand, zoiets dergelijks. Een paar weken terug, vlak voor mijn vakantie, ben ik voor de zekerheid teruggegaan naar de Daniel. Ik was wat onzeker over het litteken en het herstel van de wond aan mijn barbiebutt. Sinds ik begonnen ben met dagelijkse wandelingen en fysiotherapie, voelt het soms pijnlijk, maar vooral ook loodzwaar tussen mijn benen. De beruchte bowlingbal lijkt zich weer aan te dienen om te bevallen, ofwel het gevoel alsof ik mijn ingewanden verlies. Ook al is dat natuurlijk niet zo, toch zijn er hier en daar wel wat 'uitstulpinkjes' waarneembaar. Voor mij reden om het na te laten kijken. Het blijkt een breukje. Niet alarmerend, maar toch.
Voor het eerst werd mij, aan de hand van beeldmateriaal uitgelegd hoe dat nou precies zit met het omentumplastiek dat is aangebracht. Nu pas begreep ik ook waarom het een vetschort heet. Het is inderdaad net een schort dat onderaan de maag bungelt en geheel wordt doorbloed vanuit de maag. Om dit schort te kunnen gebruiken, wordt het los geknipt van de maag (van rechts naar links), maar blijft het linksboven vastzitten om er voor te zorgen dat het ontstane losse deel goed doorbloed blijft. Nu kan het schort (dat hier en daar verknipt is om te verlengen) op de plaatsen gelegd worden waar ruimtes zijn ontstaan. In mijn geval o.a. daar waar de endeldarm, rectum en waar de bekkenbodemspieren zijn weggehaald. In mijn bekken bevindt zich nu dus een soort hangmatje van vet. En ja, vet is nu eenmaal een andere constructie dan spieren. Sowieso minder stevig en als er dan ook nog eens druk ontstaat door het gewicht van de ingewanden, neigt het er inderdaad naar om naar buiten te willen en gaat uitpuilen. Dat wat ik voel klopt dus wel. Nu is het van groot belang om meer breuken en uitstulpingen te voorkomen. Niet te zwaar belasten, geen grote stappen nemen, niet fietsen, uitkijken met zitten, bukken, tillen en andere bewegingen waardoor er te veel spanning op de wond/het litteken kan ontstaan. Aan de breuk die er nu zit, wordt niets gedaan. Jammer, maar helaas, gelukkig is het te doen, ik kan er mee uit de voeten het voelt hooguit een beetje eng aan. Pas als het veel erger zou worden en het problemen met zitten en bewegen geeft, of erger nog: de wond barst open, dan wordt er ingegrepen. Betekent wel dat een nieuwe operatie risico's met zich meebrengt en er ontstaat nieuw littekenweefsel op littekenweefsel. De vraag is dan hoe dat zich herstelt en of zo een ingreep afdoende is. Brrrr.... maar even niet aan denken.
Tijdens de fysio wordt door middel van fitness trainingen niet alleen gewerkt aan mijn conditie, maar ook aan mijn spiermassa en daar komt die klepel om de hoek kijken. In de wandelgangen hoor ik zo vaak zeggen, dat als je traint vet in spiermassa wordt omgezet. Of zoiets. Koekoek! Dussss dacht ik simpel: als ik nu maar hard genoeg train, dan wordt dat vetmatje in mijn bekkenbodem vanzelf weer een spier. Ja toch? Niet dus. Echt niet. Echt niet? Neen, echt niet! Jammer.
Mijn motto zou moeten zijn "Voorkomen is beter dan genezen". Voortaan uitkijken met spontane ondoordachte bonnie-acties dus en wat vaker tijd nemen voor een momentum.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten