Wat
een stralende dag. Een zeldzame zomerse dag midden in oktober! Zo’n
dag die niet meer stuk kan. Een dag die begon met een telefoontje uit
het Erasmus MC, voorheen Daniel den Hoed. “Uw bloed is goed. De CEA
waarde is 3.3”, de oncoloog verpleegkundige zei het maar 1x, maar
de zin galmde wel honderd keer na in mijn hoofd. Eindelijk gaat het
er op lijken dat de kanker zich laat verslaan. Mooi zo. Weg wezen!
Over drie maanden nog een keer testen, plus een CT scan en daarna de
uitslag in een gesprek met mijn chirurg. Als alles dan nog steeds
goed is, mag ik een half jaar wegblijven. 3.3...daar waar de waardes
tussen de 0 en 5 mogen schommelen. Geweldig toch? En ook een soort
opluchting, hoewel het me niet echt heeft beziggehouden.
Ik
had/heb genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Zo was er de Xolair
behandeling voor astma type 1, die gestaakt is vanwege de heftige
eczeem bijwerkingen. Inmiddels zijn we overgestapt op behandelingen
voor astma type 2: Mepolizumab. Ik heb er drie achter de rug en het
blijft de vraag of dit gaat aanslaan met zo min mogelijk
bijwerkingen. Jammer dat er zoveel tijd overheen gaat. Je bent zomaar
een jaar verder en als het tegenzit moet er weer iets anders
verzonnen worden. Maar vandaag even niet. Vandaag zit alles mee.
Mijn
gehoor schommelt ook mee. Door alle medicatie die ik inneem, hoor ik
soms “gewoon slecht” en soms slechter dan slecht. Doof ben ik in
ieder geval omdat er een blijvende beschadiging in het slakkenhuis is
ontstaan door medicijngebruik. Ik heb nu een hoorapparaat in mijn
linker oor en het is bijzonder lastig inregelen om het juiste aantal
decibellen mijn gehoorgang in te jagen. Vorige week was het bar en
boos, toen klonk mijn stem als Darth Vader in mijn hoofd zodat ik
bang werd van mezelf als ik sprak. Bovendien kon ik de bladeren horen
groeien aan mijn plant. Ok, bij wijze dan.
Dan
mijn rechter oor, die loopt al weken. Het gat in mijn trommelvlies
operatief dicht laten maken, is geen optie omdat het vuil er dan niet
uit kan. Hoorapparaat heeft dus ook geen zin, maar een alternatief is
een implantaat achter dit oor. Nou nee, danku laatumaar, ik zie dat
even niet zitten. Wel stelde de second opinion KNO arts voor om bij
de ingang van dat oor een stukje kraakbeen weg te halen, zodat het
vuil er makkelijker uit kan komen. Fluitje van een cent. Klein
ingreepje maar mevrouw. Hmmmmm. Ook daar wil ik nog even over
nadenken, dus dat loopt nog.
Wie
ook goed loopt, is Zakkelien. Gelukkig! Het ging een tijdje niet zo
denderend, steeds maar krampen die verdacht leken op klemzittende
darmen. Vorige maand belandde ik weer op de SEH, waar geconstateerd
werd dat alles nog op z’n plaats zat. Ik moest vooral maar
voorzichtig aan doen, want een tweede hersteloperatie is een
ingewikkelde optie, die ze eigenlijk liever niet uitvoeren aldus de arts.
En
zo kabbelt het met mijn gezondheid gestaag door, met pieken en dalen.
Met zeker heel veel goeie, maar ook minder geslaagde dagen. Dagen die
een trage opstart hebben, dagen waarop ik mijn bezigheden moet
plannen en verdelen om het vol te kunnen houden, maar ook energieke
dagen waarop ik denk dat ik de hele wereld aan kan. Vandaag is zo’n
dag!
Kom
maar op zon, zee, taart en thee! Vandaag vieren we 3.3
