Hier
ben ik weer.
Tsja...waar
was ik….
Ik
was overal en soms ook (figuurlijk)nergens.
Ik
was bij de huisarts,
omdat ik maar zo’n gekke pijn in mijn buik
bleef houden waardoor ik me raar en onzeker voelde. Hadden ze mijn
darmen te strak aangetrokken? Was de wond niet goed gehecht en
scheurde mijn buik open zoals bij de wolf die de zeven geitjes had
opgevreten?
De
huisarts stelde mij gerust: het was pas twee weken na de operatie, de
pijn die ik had was logisch. Mijn darmen klonken gezond door zijn
stethoscoop. De wond genas juist mooi en echt, gelooft u me maar:
het zit van binnenuit goed gehecht -alledrie de lagen.
Ik
was bij mijn chirurg
voor
de eindcontrole na mijn operatie. De WIS verpleegkundige stelde vast
dat de vorm van Zakkelien inderdaad was veranderd. Kleiner, ovaler,
meer naar binnengetrokken. Dit in tegenstelling tot voorheen, toen ze
nog leek op de neus van een Clinic Clown of een rode brandalarm kop.
Het duurt zeker drie maanden voordat ze haar nieuwe ‘vaste’ vorm
heeft aangenomen. Tot die tijd is het even passen, meten en zelf op
maat knippen van het materiaal. Daarna opnieuw bekijken wat handig
is.
De
chirurg was tevreden. Operatie geslaagd, Gelukkig was u op tijd!
Ja, helaas wel jammer dat het zo’n enorme wond is, want
nu doet u weer een flinke stap terug…
Ik
liep beduusd het Erasmus door naar buiten… waar was ik toch? Zo
nieuw was alles, zo enorm groot, zo niet-eigen, zo massaal...zelfs
mijn eigen vertrouwde chirurg paste niet in dit plaatje. Ik was weer
patient 9663490, mijn naam zegt niemand iets....
Ik
was bij de KNO,
omdat
ik tolde op mijn benen en door het huis zwalkte alsof ik zwaar had
gezopen. Was dat dan ook maar zo, dan had ik tenminste nog lol gehad
of op tafels gedanst. Maar nee. Ik had alleen nog maar plat op mijn
rug kunnen liggen. Daardoor was het gruis dat in het evenwichtsorgaan
hoort te zitten ergens anders terecht gekomen, om het maar even te
versimpelen. Ik moest juist weer goed bewegen met mijn hoofd,
schouders en bovenlijf om dat gruis weer op z’n plaats te
manoeuvreren.
Verder
is mijn gehoor getest. Mevrouw, u moet wel op het knopje drukken
als u een piepje hoort hoor! Huh, watzeggu? Waarom drukt u
niet? Ehhmmm omdat ik niets hoor misschien?
Verwijsbrief
voor audicien om een hoorapparaat aan te meten. Ik kom in aanmerking
voor twee stuks, maar rechts heeft geen zin. Uit dat oor komt alsmaar
appelstroop. Het gat dichtmaken in dat oor zou operatief moeten. Mijn
KNO opereert mij nu liever even niet. En eerlijk gezegd: ik heb er
ook even helemaal geen zin in.
Zo
jammer dat mijn gehoorproblemen zijn ontstaan door chemo en andere
medicatie...
Ik
was bij de dagopname,
omdat
ik mijn eerste Xolair behandelingen kreeg. Om de week krijg ik een
bed + infuus ernaast ‘voor als’. Het zijn vier injecties (in
beide bovenarmen twee) en dan maar wachten tot ik raar ga doen. Niet
dus. Geen hoofdpijn (duizelig was ik al vanwege mijn verstoorde
evenwicht. Toch?)
Maarrrr….
Het weekend na mijn tweede behandeling kreeg ik toch jeukende bultjes
op een onderarm en niet veel later breidde zich dat uit over beide
armen. Zon? Xolair? Combi van zon+Xolair? Ik weet het nog niet. Ik
heb een mail gestuurd en wacht nog op antwoord.
Zo
jammer als dit het gevolg is van de nieuwe medicatie….
Ik
was bij de tandarts,
omdat
op een blauwe maandag Krrrrakkk een kies afbrak. @#$%! Komt u maar even langs, dan repareren wij die meteen. Mijn tandarts doet aan 3D, dus
misschien wel even een nieuw onderdeeltje printen? Maar nee. Helaas
mevrouw… echt niet te redden, hij moet eruit.
Zo
jammer dat mijn gebit zo is aangetast door chemo en alle medicatie…..
Ik
zat aan de waterweg,
gewoon
omdat ik die afstand na veel oefenen weer haalde met wandelen en om
op een bankje af te koelen. Niet alleen qua temperatuur, maar ook qua
gemoed… Ik heb niet eens meer zin om me af te vragen wanneer het
ophoudt met al die randverschijnselen. Don is meegewandeld.
Ik
mijmer maar zo’n beetje weg, starend over het kabbelende water.
Dan doorbreekt een bliepje op mijn gsm de stilte. Ik krijg een appie.
Nieuwsgierig. Toch maar even kijken. Huh...van Don, die nota bene
vijf meter verderop staat. Hij heeft Het Moment vastgelegd. Ik
glimlach. Oh jaaaa…..
Het
is mooi zo.
