Een nieuw begin

Hoe prop je de inhoud van een huis met drie verdiepingen en een schuurtje in een gelijkvloers appartement met twee slaapkamers en een soort was/bergruimtetje? Dat is zoiets als toveren met kreten als: grof vuil, kringloop en Creatief Met Kast. Wij treffen het, want één van ons is Donomatic: Hij veegt, hij ruimt, hij boort, hij bouwt, hij regelt, hij sluit aan, hij verft, hij voert af, hij overziet (hij is nu moe). Ik heb mijn bijdrage in kleine fases geleverd en kwam er steevast ’s avonds doodmoe achter dat het misschien nét even te veel was. Morgen doe ik ietsje minder, hoorde ik mezelf een week lang mompelen. Aber wir haben es geschaft! Met ontzettend  veel dank aan hulptroepen, die op dag 1 al kwamen aandraven en er voor hebben gezorgd dat in twee dagen alle dozen leeg waren. Is dat niet geweldig?! Zeker als ik vertel dat het er toch zo’n slordige honderdvijtig-en-iets-meer waren. Dankjulliewel!!

De inhoud van de dozen is grof gerubriceerd en verdeeld over de kastruimtes in slaap-, kleine-, keuken/woonkamer en de mini was/bergkast. Aan mij de schone taak om er de komende periode een logistieke blik op te werpen en alles te herindelen. Stap voor stap, ofwel: plank voor plank en la voor la… Er is gelukkig geen deadline en ach… wie ziet nou dat er achter dat deurtje een elektrisch straalkacheltje tussen een kudde opgerolde sokken ligt. Ik vraag me af of we dat ding nog wel moeten bewaren -als ik het gebouw zo inschat, dan is het hier eerder altijd te warm dan koud. En zo zullen we ongetwijfeld meer dingen tegenkomen die alsnog hun weg naar de kringloop gaan vinden. Het ruimt wel lekker op, na 23 jaar verzamelen in een huis-met-plek-zat….

En tussen de bedrijven door reed zwagerlief mij heen-en-weer naar de Daniel, alwaar ik MRI gescand werd en er roodbevlekt vandaan kwam. Waarschijnlijk door de contrastvloeistof -ach, ik ben inmiddels wel wat gewend.
Don ging zelf mee naar het Franciscus Gasthuis in Rotterdam waar ik door een voor mij nieuwe longspecialist werd gezien, beluisterd, beklopt en bevraagd. Hij heeft een aantal van mijn vaste medicijnen geschrapt, de dosis van mijn Foster inhalator verhoogd en wat nieuwe dingen voorgeschreven. Onder andere Spiriva Respimat, een inhalator die ik nog herken van mijn Zwarte Lijst Met Enge Bijwerkingen. “Toch maar proberen, en als het voor u niet werkt dan stopt u er gewoon weer mee” zei de arts, waarop ik braaf knikte. Verder ga ik volgende maand een weektraject in met allerlei tests en onderzoeken om mijn astma te analyseren. Ik krijg dan ook een zogenaamde Move Meter op mijn lijf, die een week lang iets registreert. Hoe en wat precies, dat hoor ik nog. Na die week wordt alles uitgelezen en is (hopelijk) duidelijk waar het precies om gaat en welke behandelvorm voor mijn astma het beste is. Het is dus nog niet met zekerheid gezegd of de Xolairmethode dat is.

Vanaf het definitieve moment van intrek in ons nieuwe huis, zit ik onder de rode vlekken. Ik verdacht er het eerst de contrastvloeistof van na de MRI, maar het konden net zo goed alle dozen, het stof en de verhuisstress zijn. Of was het toch die extra inhalator? Toen mijn armen, benen en lijf er net zo gespikkeld uitzagen als de bananen op onze fruitschaal, ben ik voor de zekerheid maar gestopt met de Spiriva. Ik merk echter geen verschil. Ik lijk het beste te gedijen bij een constante temperatuur, niet te warm en niet te koud en dat is lastig. Ik merk dat ik slecht overweg kan met de irritante chagrijnigmakende jeuk die mij dag en nacht treitert. Het voelt alsof al die plekken in brand staan, maar tegelijkertijd heb ik het koud en intussen krab ik mij een spierkramp.  Pijn kan ik beter behappen, zelfs die benauwdheid van twee maanden geleden. Of toch niet?? Een ding is zeker: van jeuk word je niet blij.

Een week na de MRI belde mijn chirurg met de uitslag. Die was te voorspellen…niets te zien op de scan. Hij had nog even gedacht aan een bekkenhernia, maar gelukkig is daar geen sprake van. Bezoek aan een neuroloog heeft geen zin. De klachten die ik ervaar zijn hoogstwaarschijnlijk ‘gewoon’ ontstaan door de operatie en werd ik er nog even aan herinnerd dat  “Het nogal een ingreep was, in een behoorlijk groot gebied”. Bovendien kunnen de pijnen onder mijn voeten en soms in mijn handpalmen nog altijd een vorm van neuropathie zijn, die ontstaat na chemo. Is niets aan te doen. Ik heb maar niet gevraagd naar een reconstructie van alle kwabben die mijn lijf uitpuilen op plekken waar het niet hoort. Ik begrijp wel dat ik dan eerst een jaar ‘stabiel’ moet zijn qua uitslagen van CEA waardes. En dus is de eerstvolgende meting met CT scan over drie maanden en ben ik ondanks alles blij met dit toch wel positieve bericht! Ik zing het nog wel even uit met mijn kwabjes, dat is me het afgelopen jaar ook gelukt dus dat komt het komende jaar ook wel goed. En ach…. Een jaar is immers zó voorbij ;-)

Goeie voornemens heb ik niet. Net zo min als een bucketlist. Ik doe toch wel waar ik zin in heb, dat deed ik al toen ik nog ‘niets’ mankeerde. Missies heb ik wel. Mijn missie voor vandaag is: Iets vinden wat past bij ons nieuwe interieur en wat geschikt is om voor de openslaande Franse balkondeuren te hangen…