Mr. Bean....nooit saai

Ik kon nooit om hem lachen, sterker nog die man irriteerde me: Mr. Bean met zijn stomme stunts. Nu heb ik nogal eens de neiging om in mijn weerstand te duiken, rare gewoonte maar soms levert het best nog wel iets interessants op. Wat was dat toch bij die man waardoor mijn haren rechtovereind gingen staan? Waarschijnlijk  de herkenning. Die stomme stunts heb ik ook. Alleen worden die niet gefilmd en verdien ik er ook geen kapitalen mee. Aha, dat zal het zijn. Hang bij mij thuis een paar camera’s op en ik ben mijn eigen goudmijntje.  Ik doe dagelijks suffe dingen en verdien er niks-nada- noppes mee en hij doet alsof en loopt binnen. Niet eerlijk. En daarbij komt: eens in de zoveel tijd beland ik ongevraagd zo’n Bean-periode, die staat gelijk aan Murphy -ook zo'n fijne man.

Vanaf oktober ben ik aan het sukkelen met mijn astma. Mijn longen piepen en zagen als nooit te voren, met onlangs maar weer een zoveelste antibiotica kuur tot gevolg.  Ik hield mijn hart vast voor afgelopen woensdag: de mri scans. Als ik het maar kon volhouden om 2x drie kwartier muisstil te liggen. Rechtop is voor mij nog het prettigst, maar zodra ik even met mijn bovenlichaam hel, dan barst het gepiep al los en volgen de hoestbuien. Ik wilde me er nog maar niet al te druk over maken en stond daags tevoren slaperig mijn tanden te poetsen.  Tingng! Hoorde ik in de wasbak. Wat was dat? Ik keek, maar door het stromende water was er niets bijzonders zichtbaar. Ik spoelde nog maar eens, keek in de spiegel….en stond verbijsterd als aan de grond genageld. Neeee, niet!! Waar was mijn tand?! Jawel, spontaan afgebroken. Tingng, in de wasbak, door de afvoer…. Ik voelde me al miserabel, maar nu nog meer.
Dat zou wel eens met  de chemo te maken kunnen hebben, verklaarde mijn tandarts de volgende ochtend.  Niets meer aan te doen. “Ik ga geen ingewikkelde ingrepen doen in je kaak hoor. Kroonopbouw en zo, dat blijft toch allemaal niet zitten” De moed zonk me even in de schoenen, maar het alternatief was om een tandje bij te zetten –letterlijk- aan mijn bestaande frame. Dat kon diezelfde dag nog. Betekende wel dat ik totdat de klus geklaard was zonder tanden mocht doorbrengen.  Nu hoorde ik dat er een nieuwe Harry Potter trilogie verfilmd wordt, nou… als ik auditie zou doen voor een van de heksen dan zou ik zomaar in aanmerking komen met dit uiterlijk.
Pffff….gedoe.

De ochtend van de mri scans was een van onze vrienden al vroeg hier om met mij mee te gaan. Hij ging nog even naar het toilet en ik zou nog even snel iets uit de keuken pakken. Het gebeurde in a split second… ik weet nog steeds niet hoe, óf ik struikelde óf ik gleed uit. Ik klapte voorover en wilde als in een reflex Zakkelien beschermen tegen mijn val, waardoor ik een vreemdsoortige draai maakte en bovenop mjn rechterknie terecht kwam en mijn enkel verdraaide. En zo vond een verbaasde vriendlief mij op de keukenvloer “Meid, ik hoorde me net toch een klap! Huh? wat doe jij nou?” ik kon me niet bewegen door de pijn, panty kapot, knie kapot. Lachkriebels welden in me op. Zó stom dit, zó mr. Bean!
Geen tijd meer voor andere pantys, kom we gaan.

“U mag met mij mee en u mag daar in de wachtkamer plaatsnemen”zei het meisje van het Erasmus MC. Voordat we door de klapdeuren verdwenen vroeg ik haar nog “Krijg ik wel een korte pauze tussen de twee scans? Ik weet niet of ik het zo lang kan volhouden om stil te liggen met mijn longklachten” Het meisje keek me even ongemakkelijk aan Eehhh… ja nou, ik had u straks daar op de afdeling eigenlijk pas willen informeren.. Wij keken haar niet begrijpend aan.
Eehm… het is namelijk zo… u mag maar 1x door de scan. Een heel vaag verhaal volgde over de contrastvloeistof die ik via een infuus krijg toegediend. Dat schijnt maar 1x te kunnen en dus kan er maar 1 scan gemaakt worden. Ik begreep er werkelijk geen hol van. Hoe dan ook een scan van het bekken had de hoogste prioriteit en die van de lever….tja, daar moet u dan nog voor terugkomen en dat kan binnen twee maanden al hoor. PARDON???? Dit verstond ik verkeerd toch?  Ik kon met mijn zere been niet stampvoeten, maar had des te meer zin om de hele tent te verbouwen. Maar u begrijpt, ging ze verder, wij plaatsen u op een spoedlijst, dus waarschijnlijk weten we al wanneer u kunt komen als u straks klaar bent.

Laat ik me vooral niet druk maken, zoemde het als een mantra door mijn hoofd terwijl ik op het smalle bed  de nauwe tunnel van het mri apparaat werd ingeschoven. Mijn hemel wat was dit krap! Het duurde niet lang of het oorverdovende gehamer begon en voelde ik een briesje op komen zetten. Lekker, dacht ik nog eerst. Maar later werd dat van een stevige bries een behoorlijke irritante wind die in mijn hals en gezicht blies. Ik voelde me koud worden.

Gelukkig was er een nieuwe afspraak gepland voor de scan van min lever, toen ik klaar was. Dinsdagavond, dus dat is nog voor de datum van de uitslag.  Thuisgekomen heb ik voor de zekerheid toch maar even naar de Daniel gebeld met de vraag of de datum van de uitslag gehandhaafd kan blijven nu ik op dinsdagavond pas mijn tweede scan krijg. Zij waren  zeer verbaasd over het verhaal dat ik niet twee keer door de scan mocht. Want dan hadden we net zo goed twee aparte afspraken voor u kunnen maken en was u al veel eerder geholpen. Aaaarrhhhhh grrrr… nou die opmerking heb ik maar even niet gehoord.  Afijn, op dinsdagmiddag is het chirurgisch teamoverleg. Als ik pas ’s avonds door de scan ga betekent dat, dat ik die dinsdag daarop pas word besproken en dus schuift ook de datum van de algehele uiitslag op. Nee hoor! Nee alsjeblieft niet! Ik wacht nu al zo lang, ik wil nu wel eens weten waar ik aan toe ben. Misschien heel kinderachtig dat het “maar” om 1 week verschil gaat, maar ik heb hier zó geen zin meer in. Daar was alle begrip voor. En zo werd ik een paar uur later teruggebeld dat mijn scan verplaatst is naar maandagmiddag. Mooi op tijd voor de bespreking en blijft de datum van de uitslag op donderdag 2 februari. Punt. Eind goed, al goed.
Je zal maar last hebben van je bloeddruk….
In ieder geval: het is hier NOOOOOIT SAAI

Oh, minor detail…. Ik heb weldegelijk een behoorlijke kou gevat in die mri scan.  Huisarts is op bezoek geweest; antibioticakuur verlengd en prednison erbij….. Ik draai er mijn hand niet meer voor om. Zou mr. Bean ook niet doen.

Mijn vier jaargetijden....en die van Antonio

Ik kan best begrijpen dat sommigen in mijn naaste omgeving het afgelopen jaar als een Rotjaar hebben bestempeld en dat is dan nog netjes uitgedrukt, ik heb ook andere kreten gehoord ;-)
Blij dat het is afgelopen en niet meer aan denken. En toch…. Als ik nog één keer bij mezelf te rade ga, dan was het toch ook een bijzonder jaar, een pittig jaar. Bijzonder pittig én bizar. Natuurlijk ben ik net zo goed blij dat het is afgelopen, neemt niet weg dat 2016 voorgoed in mijn geheugen gegrift staat.

Niet eerder heb ik de vier jaargetijden zo intens beleefd en (deels)beschreven. Ik voel me een beetje Antonio Vivaldi, alleen bestaat mijn componeren uit het aanslaan van letters op een toetsenbord en niet uit geschreven muzieknotaties –dat talent bezit ik helaas niet.  Volgens mij moet Antonio de jaargetijden toch minstens zo intens hebben beleefd,  anders lijkt het me bijna niet mogelijk om er zo’n fantastisch  muziekstuk over te kunnen creëren.

Seizoenen. Je kunt er niet omheen, je moet er doorheen. Ontlopen kun je ze niet, zelfs als je in december naar Portugal gaat. De zon mag er dan wel schijnen, maar het blijft winter. Het is meer een kwestie van een ander standpunt innemen, iets van een andere kant bekijken en daardoor diezelfde winter anders beleven.  Daar heb ik inmiddels wel van geleerd.

De wintermaanden van 2015/2016 waren als een tsunami. Er kwam ineens van alles over me heen. Letterlijk overkwam het me en kon ik niet anders dan het maar laten gebeuren. In het begin deed ik misschien nog wel een poging om me te verzetten, me te bewapenen en te vechten…. Maar tegen wat? Tegen wie? Het is niet dat ik het heb opgegeven, maar meer geaccepteerd. Hoe moeilijk dat soms ook was.  Het ontstane tumult voelde soms als een wervelwind,  dan tolde en draaide alles om me heen. Wat een gekkenhuis en toch ook niet. Want: In het midden van een orkaan is het immers stil. Zo heb ik dat ook letterlijk ervaren. Er middenin zitten. Stilte. De stilte waaruit ik op een bepaalde manier kracht kon putten.

De lente heb ik per dag zien ontstaan tijdens de weken van mijn ritjes naar de chemo/radiatiebehandelingen. Ja, dat was erg vermoeiend, maar het zien van de eerste lammetjes en voorjaarsbloemen gaven me een houvast en maakten me vrolijk. Alles om me heen ging weer leven! Dan was er de vakantie met mijn moeder, waarvan ik toen niet had vermoed dat het onze laatste samen zou zijn.  Het was al een lente vol lichamelijke pijn en daarbij kwam ook nog de pijn om haar verlies. Verdrietig, maar ook zo speciaal. Zij is niet weg, ik vind haar regelmatig terug in mezelf en bovendien: waar zij is gestopt ben ik verder gegaan. Ook dat geeft me kracht om door te zetten bij alles wat nog komt.

De warmte van de zomer deed me beseffen dat die warmte er al die tijd al was, zij het in een andere vorm.  Het was de liefdevolle warmte van iedereen die op wat voor manier aandacht aan me besteedde. Dat vond ik niet zomaar vanzelfsprekend,  ik vond dat bijzonder en heb me er gesteund door gevoeld.  De grote operatie daags na mijn verjaardag was het hoogtepunt, twee seizoenen hiervoor had ik me erop voorbereid. En nu kon in diezelfde zomermaand echt begonnen worden aan een algeheel herstel. In de warmte van de zon, op mijn schommelbankje in de tuin.

De herfst stond in het teken van revalideren en weer langzaam opkrabbelen. Terwijl de natuur om me heen zich zichtbaar ontdeed van alles wat was geweest door het letterlijk los te laten, deed ik dat ook op mijn manier.  Ook karakteristieke onstuimige buien horen bij de herfst en ja die had ik ook. Maar hee, mag het, na zo’n heftige periode?

Met de winter is het jaar nu weer rond. Herrijzend uit de as, voel ik me als een Feniks. Ofwel, gezien mijn roots, als een Garuda.  Ik weet wel dat ik er nog niet ben, maar er borrelt weer van alles in mij. Mijn streven is om het nieuwe jaar weer te dansen ook al ziet dat er misschien anders uit dan voorheen, dat kan me niet schelen. Ik merk dat ik nu wel weer geïnspireerd raak door muziek, het zet me in ieder geval in beweging. Dit brengt me weer terug bij het begin: de vier jaargetijden. Als ik die net als Vivaldi zou mogen vertalen naar muziek, dan zouden mijn jaargetijden van 2016 als volgt klinken:

Winter:
Storm, Antonio Vivaldi
Hoef ik niet uit te leggen toch?

https://youtu.be/NqAOGduIFbg

Lente:
Aja o que houver, Madredeus (Electronico)
Omdat het een fado is, een levenslied. En ook omdat het zoiets betekent als “wat er ook gebeurt…”
https://youtu.be/liYtguGrAy0

Zomer:
Gates of Istanbul, Loreena McKennitt
Omdat het de muziek is van mijn favoriete dans “Poorten Van Verlangen” en het de afgelopen zomer mijn wens was om deze weer zelf te kunnen dansen en dat de komende zomer kan!
https://youtu.be/SDl5G-mxqF0

Herfst/winter:
Rise van Safri Duo
Zowel om de titel als om het opzwepende ritme en tussenliggende ‘pauzes’. Ik kan hier echt niet bij stilzitten.
https://youtu.be/FHKMlyGw2Jc