IK BEN VERHUISD....

Vanaf 2019 zijn al mijn geschreven en nog te schrijven blogs te vinden op

www.bonblog.nl

Drie punt Drie

Wat een stralende dag. Een zeldzame zomerse dag midden in oktober! Zo’n dag die niet meer stuk kan. Een dag die begon met een telefoontje uit het Erasmus MC, voorheen Daniel den Hoed. “Uw bloed is goed. De CEA waarde is 3.3”, de oncoloog verpleegkundige zei het maar 1x, maar de zin galmde wel honderd keer na in mijn hoofd. Eindelijk gaat het er op lijken dat de kanker zich laat verslaan. Mooi zo. Weg wezen! Over drie maanden nog een keer testen, plus een CT scan en daarna de uitslag in een gesprek met mijn chirurg. Als alles dan nog steeds goed is, mag ik een half jaar wegblijven. 3.3...daar waar de waardes tussen de 0 en 5 mogen schommelen. Geweldig toch? En ook een soort opluchting, hoewel het me niet echt heeft beziggehouden.

Ik had/heb genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Zo was er de Xolair behandeling voor astma type 1, die gestaakt is vanwege de heftige eczeem bijwerkingen. Inmiddels zijn we overgestapt op behandelingen voor astma type 2: Mepolizumab. Ik heb er drie achter de rug en het blijft de vraag of dit gaat aanslaan met zo min mogelijk bijwerkingen. Jammer dat er zoveel tijd overheen gaat. Je bent zomaar een jaar verder en als het tegenzit moet er weer iets anders verzonnen worden. Maar vandaag even niet. Vandaag zit alles mee.

Mijn gehoor schommelt ook mee. Door alle medicatie die ik inneem, hoor ik soms “gewoon slecht” en soms slechter dan slecht. Doof ben ik in ieder geval omdat er een blijvende beschadiging in het slakkenhuis is ontstaan door medicijngebruik. Ik heb nu een hoorapparaat in mijn linker oor en het is bijzonder lastig inregelen om het juiste aantal decibellen mijn gehoorgang in te jagen. Vorige week was het bar en boos, toen klonk mijn stem als Darth Vader in mijn hoofd zodat ik bang werd van mezelf als ik sprak. Bovendien kon ik de bladeren horen groeien aan mijn plant. Ok, bij wijze dan.

Dan mijn rechter oor, die loopt al weken. Het gat in mijn trommelvlies operatief dicht laten maken, is geen optie omdat het vuil er dan niet uit kan. Hoorapparaat heeft dus ook geen zin, maar een alternatief is een implantaat achter dit oor. Nou nee, danku laatumaar, ik zie dat even niet zitten. Wel stelde de second opinion KNO arts voor om bij de ingang van dat oor een stukje kraakbeen weg te halen, zodat het vuil er makkelijker uit kan komen. Fluitje van een cent. Klein ingreepje maar mevrouw. Hmmmmm. Ook daar wil ik nog even over nadenken, dus dat loopt nog.

Wie ook goed loopt, is Zakkelien. Gelukkig! Het ging een tijdje niet zo denderend, steeds maar krampen die verdacht leken op klemzittende darmen. Vorige maand belandde ik weer op de SEH, waar geconstateerd werd dat alles nog op z’n plaats zat. Ik moest vooral maar voorzichtig aan doen, want een tweede hersteloperatie is een ingewikkelde optie, die ze eigenlijk liever niet uitvoeren aldus de arts.

En zo kabbelt het met mijn gezondheid gestaag door, met pieken en dalen. Met zeker heel veel goeie, maar ook minder geslaagde dagen. Dagen die een trage opstart hebben, dagen waarop ik mijn bezigheden moet plannen en verdelen om het vol te kunnen houden, maar ook energieke dagen waarop ik denk dat ik de hele wereld aan kan. Vandaag is zo’n dag!

Kom maar op zon, zee, taart en thee! Vandaag vieren we 3.3

Verhaal uit de kast

Al een tijdje spookt het door mijn hoofd dat ik wel wil doorgaan met bloggen, maar dat het dan niet per se over mijn gezondheid hoeft te gaan. Ook wil ik er een bepaalde regelmaat in laten terugkomen. Los-vaste ideetjes, zoals: als ik dat dan steeds op donderdag doe, dan kan ik er een nieuw label aan vastplakken Bonderdag. Dat wordt dan letterlijk Bon d'r blogdag. 

Tsja... en dan ga ik meteen al de mist in, want vandaag is het vrijdag. Maar, ik heb een goed excuus.

Vanmiddag reed ik in de auto en hoorde op de radio over de voorzorgsmaatregelen die ze in Amsterdam aan het treffen zijn voor de Gaypride die daar morgen gehouden wordt. Oh...door al die medische controle afspraken zou zowat van alles langs me heen glippen. In de auto passeerden mijn gedachten de bekende Memory Lane... Ach wat een lol heb ik een aantal jaren terug gehad, toen ik de Gaypride nog bezocht. En meteen schoot me ook te binnen dat ik er ooit een verhaaltje over heb geschreven. Nou ja, niet per se over de dag zelf maar meer over de aanleiding die het gegeven had.

Klinkt misschien een beetje vaag. Wordt vast duidelijk als ik het verhaal gewoon hier onder plaats.

Echte mannen

Aanstaande zaterdag is het weer zover, dan ga ik met een van mijn beste vrienden naar de Gaypride in Amsterdam. Ieder jaar denk ik dat het de laatste keer is geweest, want “nu heb ik het hier wel gezien hoor!” zeggen we dan tegen elkaar. Inmiddels is geen act meer te gek, niets wat er op de voorbijvarende bootjes gebeurt is mij vreemd -ik kijk nergens meer van op. Als bezoeker dos me al lang niet meer zo uitbundig uit zoals ik dat 'vroeger' deed. Met name dat laatste gaf nog al eens verwarring: ooit meende een enthousiast luidruchtig Carlo Boszhard-meets-Paul de Leeuw-persoon mij na grondig bestuderen te moeten complimenteren met de kirrende woorden “Mei-ei-eid! Te gek, jij bent goed gelukt!” Wat moest ik daar nou mee? Dacht hij misschien dat ik een Gelegenheids Bonnie ♀ was, maar in werkelijkheid en dagelijks leven een Macho Bennie ♂? Zoiets dergelijks? Hoe dan ook... 't is toch altijd weer de sfeer he...dat doet 't hem. Zaterdag dus toch maar weer mannen en make up bewonderen!

Dat brengt mij terug bij zo'n slordige twintig jaar geleden, toen had je alleen maar echte mannen. De meeste andere variaties trof je voornamelijk veilig ergens in een of andere kast. Het was begin negentiger jaren. In de vrije tijd na mijn werk, volgde ik een avondopleiding voor visagiste. Ik had bedacht dat dat wel handig was, in combinatie met een fotograferende echtgenoot. Leuk samen hobbyen of beroepsmatig aan de slag met modellen, maar goed: dat zijn aparte verhalen op zich, misschien iets voor een volgende keer.

Tijdens mijn opleiding moest ik iedere week een model zien te strikken voor de praktijkles. Dat viel niet altijd mee, met name omdat ik nooit van te voren kon zeggen wat de bedoeling was. Ik kreeg namelijk pas op de avond zelf de opdracht wat er met het model moest gebeuren. Zo heb ik ooit een vriendin van een vriendin meegevraagd, die zich normaliter nooit opmaakte en zich er op verheugde dat zij nu eens mooi in de make up gezet zou worden. Ik weet niet wie van ons er meer teleurgesteld was toen de opdracht luidde: Maak van je model een bejaarde, compleet met grijze haren en rimpels. Toch lukte het me iedere keer weer om een model te strikken, de dames vonden het vaak ook wel een uitdaging.

Tot het moment aanbrak dat er mannen modellen mee moesten. Die stonden nou net niet bepaald enthousiast in rijen opgesteld. Gelukkig heeft Don zich als eerste opgeofferd en liet zich toen braaf door mij plamuren tot TV-presentator. Een soort Hans van der Togt(wie kent hem nog??), maar dan véél knapper natuurlijk. TV make up voor mannen bleek lastiger dan je zou denken.
De tweede les droeg hij zijn beurt maar wat graag over aan een van onze vrienden. Nadat betreffende vriend de foto's van Don had gezien, durfde hij het avontuur wel aan. “Oh meid... al mijn oneffenheden en rimpeltjes weggewerkt! Ja leuk! Doen we!” Ons verkneukelend op dat wat kwam reden we naar de opleidingsstudio. Eenmaal daar geïnstalleerd, met kwastjes en sponsjes in de aanslag, luidde de opdracht: Maak een glamourvrouw van je model. 

Slik. Een seconde keken we elkaar met grote ogen aan, om vervolgens uit te schieten in een bulderend gelach. “Heb ik weer!” hikte vriendlief terwijl ik alleen maar kon uitbrengen: “Ooohh.... die snor!” Wat moest ik daar nou weer mee?! Kortom, het werd een hilarische avond. Ik besloot de snor gewoon te laten zitten waar die zat en geen enkele moeite te doen om 'm ook maar een beetje weg te werken. De make up zat uiteindelijk prachtig en met een langharige kastanjerode pruik uit de rekwisietenkast kwam ik een heel eind richting glamour, maar och...die snor! Na menig lachbui, wat weer leidde tot doorlopende mascara en de noodzakelijke herstelwerkzaamheden, mocht het eindresultaat er toch wezen! Voor mij rees een tikje foute, doch glamoureuse Joan Collins à la Jomanda van twee meter lang, gehuld in een vage blauwe draperie (lees: voor de gelegenheid van de rails afgerukt stuk gordijn). Dat laatste omdat ik nu eenmaal niets anders voorhanden had in mijn model zijn (of haar??) maat en mijn creativiteit geen grenzen kende op dat moment.

Normaal gesproken werden de modellen na het bestuderen door medecursisten, het beoordelen door de docent en het vastleggen op foto, weer keurig afgeschminkt zodat ze weer als zichzelf het pand konden verlaten. Mijn vriend-de-diva liet zich echter meeslepen door andere plannen. “Joh, laat zitten!” grinnikte hij “We laten het bij jou thuis even aan Don zien, halen we het er daarna af.” Mij best. Het gordijn en de pruik moesten we jammer genoeg achter laten. En zo bevonden we ons niet lang daarna thuis, waar Don zichtbaar opgelucht was dat hij deze beurt voorbij had laten gaan. “Heb jij niet zo'n soort kaftan?” vroeg vriendlief. Eh... ja, die had ik inderdaad, maar wat wilde hij daar nou mee? “Da's toch één maat? Geef 'm eens...”

Zo gezegd, zo gedaan. “Eén maat, dat wel ja...” bedacht ik mij “...maar wat bij mij tot op de grond reikt....” verder kwam ik niet, want wat ik zag sprak boekdelen. “Whahaha... dat gordijn stond je beter!” schaterde ik, toen ik constateerde dat mijn roze kaftan krap om hem heen plooide en zomaar ergens ter hoogte van zijn knieën ophield te bestaan. “En nu?” vroegen Don en ik ons grinnikend af. “Ik ga zó naar huis” was het resolute antwoord “Kijken hoe de reactie daar is als ik zo kom binnenwandelen hi hi hi.. Lachen joh!”

Ons aarzelende Zou je dat nou wel doen? wuifde hij weg. “Ben je gek, kan mij het schelen! 't Is trouwens toch al donker, als ik hard rij dan ben ik zo thuis. Het is al laat en stil op de weg, dus niemand die mij ziet.” Toch had ik er zo mijn bedenkingen over, maar hij zag niet in waarom. En zo stonden wij hem even later in zijn vol ornaat uit te zwaaien.

Wij lagen nog niet zo lang in bed, toen we opgeschrikt werden door de rinkelende telefoon. Toen ik opnam, kon ik er de eerste minuten geen touw aan vastknopen. Vriendlief met de slappe lach aan de andere kant van de lijn. Afijn, uiteindelijk kwam het verhaal er dan toch verstaanbaar uit. Onderweg naar huis had zijn auto kuren gekregen. Meid, dat doet -ie normaal nóóit!! Het werd op een bepaald moment zo erg dat -ie helemaal weigerde en vriend genoodzaakt was om 'm naar de kant te manoeuvreren. Daar stond hij dan in het donker -Meid, gelukkig in het donker!”- stil in de berm, proberend zijn auto weer aan de praat te krijgen. Als uit het niets doken er felle koplampen op, die hem naderden van achteren. Het zweet was hem toen uitgebroken, terwijl hij paniekerig had gedacht: “Wat er ook gebeurt, ik ga NIET uit de auto!” Het hing erom....ging zijn auto nog starten of niet? En juist op het moment dat de motor eindelijk -tot grote opluchting- aansloeg, stond de naderende automobilist inmiddels achter hem geparkeerd en was uitgestapt. Een echte man schoot te hulp en tikte nietsvermoedend op het bestuurdersraampje....... Wegrijden was geen optie meer....

Aangezien ik rijkelijk ben bedeeld qua inlevings- en voorstellingsvermogen, lag ik me te bescheuren in mijn bed om levendige beelden die spontaan op mijn netvlies verschenen over de ontstane hilariteit langs de snelweg.

Ik laat het vanaf hier graag verder over aan ieders eigen fantasie... waarmee ik mij met een knipoog wil beroepen op een gevleugeld citaat van Neerlands Hoop: Kleur de plaatjes en maak het verhaal zelf af....!

Oh ja enne: vriendlief is dus de vriend met wie ik zaterdag op stap ga. Wisten wij twintig jaar geleden dat wij ons in 2014 zouden vergapen aan een diva in een parade: Een Echte Man Met Baard, die ook nog eens het songfestival wist te winnen als Vrouw Met Baard....

Meid, we waren onze tijd gewoon ver vooruit!

(Neen, in het kader van de privacy geen foto van vriendlief)

Birdpower 2.8 !!

Zelfs ik was even stil toen ik vanmorgen mijn mailbox opende. Mijn kraanvogels hadden dus toch Hiroshima bereikt! Het ontroert me...

Weken geleden besloot ik een brief te schrijven met wat kraanvogeltjes naar de mensen in Japan die mij een paar maanden geleden origineel origami papier opstuurden om duizend kraanvogels te vouwen. Het was iets meer, ik heb uitgerekend dat ik er ruim 7500 uit haal... Ik had niet verwacht dat mijn post zou aankomen, of minstens gehavend en via een omweg langs de noordpool of zo. Maar zie daar....

Dag lieve Souta. Ik ken je niet, maar ik vind je een kanjer. Ik weet bijna geen woorden te vinden wat het met me doet om jou te zien met de vogels die ik hier in een voor jou ver vreemd land aan mijn eettafel heb zitten vouwen. Het raakt me. Het doet me iets, te weten dat jij hersteld bent van je leukemie en weer vrolijk op school rondhuppelt. Zo hoort het ook. Jongens van jouw leeftijd spelen buiten, halen kattekwaad uit, klimmen in bomen en maken zich nog niet druk over 'later'.
Tegelijkertijd besef ik dat dat niet altijd zo gaat....

Ik vraag me af of jij ook vogels hebt gevouwen. Ik ben nog lang niet op de helft,  rium 250 heb ik er gemaakt -maar daarvan heb ik er tientallen weggegeven of achter gelaten in wachtkamers van ziekenhuizen of op het nachtkastje van patienten. Jouw foto geeft me de moed om door te gaan met'mijn duizend kraanvogel-missie.

zou dit hebben geholpen?

Mijn chirurg belde: mijn CEA waarden zijn gedaald naar 2.8

Dat is geweldig!

ik mag weer 3 maanden (of 250 vogels) wegblijven!

Waar was ik?

Hier ben ik weer.

Tsja...waar was ik….

Ik was overal en soms ook (figuurlijk)nergens.

Ik was bij de huisarts,

omdat ik maar zo’n gekke pijn in mijn buik bleef houden waardoor ik me raar en onzeker voelde. Hadden ze mijn darmen te strak aangetrokken? Was de wond niet goed gehecht en scheurde mijn buik open zoals bij de wolf die de zeven geitjes had opgevreten?

De huisarts stelde mij gerust: het was pas twee weken na de operatie, de pijn die ik had was logisch. Mijn darmen klonken gezond door zijn stethoscoop. De wond genas juist mooi en echt, gelooft u me maar: het zit van binnenuit goed gehecht -alledrie de lagen.

Ik was bij mijn chirurg

voor de eindcontrole na mijn operatie. De WIS verpleegkundige stelde vast dat de vorm van Zakkelien inderdaad was veranderd. Kleiner, ovaler, meer naar binnengetrokken. Dit in tegenstelling tot voorheen, toen ze nog leek op de neus van een Clinic Clown of een rode brandalarm kop. Het duurt zeker drie maanden voordat ze haar nieuwe ‘vaste’ vorm heeft aangenomen. Tot die tijd is het even passen, meten en zelf op maat knippen van het materiaal. Daarna opnieuw bekijken wat handig is.

De chirurg was tevreden. Operatie geslaagd, Gelukkig was u op tijd! Ja, helaas wel jammer dat het zo’n enorme wond is, want nu doet u weer een flinke stap terug…

Ik liep beduusd het Erasmus door naar buiten… waar was ik toch? Zo nieuw was alles, zo enorm groot, zo niet-eigen, zo massaal...zelfs mijn eigen vertrouwde chirurg paste niet in dit plaatje. Ik was weer patient 9663490, mijn naam zegt niemand iets....

Ik was bij de KNO,

omdat ik tolde op mijn benen en door het huis zwalkte alsof ik zwaar had gezopen. Was dat dan ook maar zo, dan had ik tenminste nog lol gehad of op tafels gedanst. Maar nee. Ik had alleen nog maar plat op mijn rug kunnen liggen. Daardoor was het gruis dat in het evenwichtsorgaan hoort te zitten ergens anders terecht gekomen, om het maar even te versimpelen. Ik moest juist weer goed bewegen met mijn hoofd, schouders en bovenlijf om dat gruis weer op z’n plaats te manoeuvreren.

Verder is mijn gehoor getest. Mevrouw, u moet wel op het knopje drukken als u een piepje hoort hoor! Huh, watzeggu? Waarom drukt u niet? Ehhmmm omdat ik niets hoor misschien?

Verwijsbrief voor audicien om een hoorapparaat aan te meten. Ik kom in aanmerking voor twee stuks, maar rechts heeft geen zin. Uit dat oor komt alsmaar appelstroop. Het gat dichtmaken in dat oor zou operatief moeten. Mijn KNO opereert mij nu liever even niet. En eerlijk gezegd: ik heb er ook even helemaal geen zin in.

Zo jammer dat mijn gehoorproblemen zijn ontstaan door chemo en andere medicatie...

Ik was bij de dagopname,

omdat ik mijn eerste Xolair behandelingen kreeg. Om de week krijg ik een bed + infuus ernaast ‘voor als’. Het zijn vier injecties (in beide bovenarmen twee) en dan maar wachten tot ik raar ga doen. Niet dus. Geen hoofdpijn (duizelig was ik al vanwege mijn verstoorde evenwicht. Toch?)

Maarrrr…. Het weekend na mijn tweede behandeling kreeg ik toch jeukende bultjes op een onderarm en niet veel later breidde zich dat uit over beide armen. Zon? Xolair? Combi van zon+Xolair? Ik weet het nog niet. Ik heb een mail gestuurd en wacht nog op antwoord.

Zo jammer als dit het gevolg is van de nieuwe medicatie….

Ik was bij de tandarts,

omdat op een blauwe maandag Krrrrakkk een kies afbrak. @#$%!  Komt u maar even langs, dan repareren wij die meteen. Mijn tandarts doet aan 3D, dus misschien wel even een nieuw onderdeeltje printen? Maar nee. Helaas mevrouw… echt niet te redden, hij moet eruit.

Zo jammer dat mijn gebit zo is aangetast door chemo en alle medicatie…..

Ik zat aan de waterweg,

gewoon omdat ik die afstand na veel oefenen weer haalde met wandelen en om op een bankje af te koelen. Niet alleen qua temperatuur, maar ook qua gemoed… Ik heb niet eens meer zin om me af te vragen wanneer het ophoudt met al die randverschijnselen. Don is meegewandeld.

Ik mijmer maar zo’n beetje weg, starend over het kabbelende water. Dan doorbreekt een bliepje op mijn gsm de stilte. Ik krijg een appie. Nieuwsgierig. Toch maar even kijken. Huh...van Don, die nota bene vijf meter verderop staat. Hij heeft Het Moment vastgelegd. Ik glimlach. Oh jaaaa…..

Het is mooi zo.

Van High Tech naar Bye Tech

  

Als alles werkt, zijn gadgets leuk, maar mijn Erasmustablet sloeg op hol. Ik had m niet eens in mijn handen. Hing gewoon achter me op de lader naast alle andere interessante knoppen en apparaten. Vanuit het niets kwamen de luxaflex naar beneden rollen en zat ik pardoes in het donker. Iemand van de catering kwam bezorgd om een hoekje kijken waarom ik nog geen maaltijd had ingetoetst. Dat had ik wel, zeker weten. Ik had juist nu bewust gekozen voor iets wat ik absoluut zou moeten herkennen: worteltjes met doperwten (of in dientstermen: streepstip). Ik was juist op safe gegaan vandaag, na alle niet te definieren smakeloze brijsoorten op mijn bord met o.a. het label Bloemkool. Brrrr.... nee nou, dan toch maar liever mijn eigen 'kookkunsten'...
Afijn alle tablets op de afdeling hadden er de smoor in. Tijd om te verkassen, ik had het wel weer bekeken hier.

Een 1 persoonskamer heeft zo zijn voor- en nadelen. Uiteraard is het erg rustig, de nachten word je niet door je slaapgenoten wakker gehouden. Je flatscreen kun je zonder irritante koptelefoon op bekijken en beluisteren. Je kunt er, zoals ik, dagen achtereen in je operatiehemd rondhuppelen. Lekker luchtig met zo'n open achterkant, toch geen mens die je ziet. Voor mij was andere kleding en ondergoed wat lastig vanwege de enorme verticale jaap op mijn buik.
Aan de ander kant miste ik toch ook wel de sociale contacten om me heen. Er is geen afleiding, je moet nu echt zelf voor ieder wissewasje op de bel drukken. Op een meerpersoonskamer zie je vaker verplegend personeel en kun je tussendoor je vraag stellen. Als het echt niet goed met je gaat, is er niet even een goede buur die dat constateert en voor jou aan de bel trekt. Oh ja... ook nog zoiets: in de douche/toiletruimte is helemaal geen alarmvoorziening gemaakt bij de nieuwbouw. dus als daar iets gebeurt, dan moet je wel heel hard krijsen wil iemand je horen -laat staan vinden. De bedoeling was dat patienten voortaan een polsbandje om krijgen waar een alarmknopje ingebouwd zit. Alleen werken die nog niet. En zo wemelde het van de kinderziektes (bovenop de kwaal waarvoor je eigenlijk bent opgenomen) Mooi, zo'n nieuwe afdeling.. maar iedereen is de weg kwijt. Oude en nieuwe apparatuur sluiten niet op elkaar aan en dat is lastig. Ik kwam vanuit een superduper high tech operatiekamer uiteindelijk op mijn kamer alwaar nog het oude infuusapparaat stond, dat matchte niet met de aansluitingen die ik had. Ook blijkt op kamer dat alle aansluitingen aan de rechterkant van het bed aan de muur zijn, maar mijn infuus zat links. Dat gaf dus een gedoe met snoeren en stekkers.

Natuurlijk begrijp ik wel dat het wennen is. Niets ligt waar het handig zou zijn. lange gangen met dichte deuren, niemand ziet wie waar ligt, slaapt, gewassen wordt of iets dergelijks. Het is vooral zoeken. Maar wat ik nog het meest jammere vind is dat alles nu geintegreerd is. De Daniel den Hoed is niet meer. Al het personeel is nu ook naar het Erasmus verhuisd. Afgelopen zaterdag hebben zij een groot personeelsfeest gehad ter afscheid, op het terrein van de oude Daniel den Hoed kliniek. Om 22:00 zijn daar symbolisch voor de laatste keer alle lichten gedoofd. Een emotioneel moment. Het einde van een tijdperk. Het einde van een naam.

Ik was steeds blij als ik een verpleegkundige aan mijn bed trof die uit de Daniel kwam, een paar heb ik herkend van de tijd dat ik daar lag en eentje wist zelfs nog wie ik was. Zij kijken met weemoed terug naar hun werktijd daar. Het gemoedelijke, knusse is er af hier op deze mega grote locatie. Worden we nu weer een nummer?? Is mevrouw Groenewout nu weer Zij-van-E1114? Een patient achter een gesloten deur? Zo jammer....
Ik hoop van harte dat al het personeel uit de Daniel de rest van het personeel zal aansteken met hun persoonlijke benadering, luisterend oor en echte aandacht voor de patient die toch ook maar een mens is.

(daktuin 8e etage)

Zoals ik al zei, tijd om naar huis te gaan. Helaas mocht dat pas als mijn stoma weer ging lopen. En ja... wat wil je, na al dat gemor, geduw en getrek had Zakkelien er duidelijk de pé in en weigerde aan alle kanten. Tot zondagochtend, direct na bezoek van de zaalarts, liet ze onder luid protest eindelijk van zich horen. Ik zag mijn kans onmiddellijk daar: naar huis! Maar nee, 1x zegt nog niets, er moest nog een keer iets gebeuren. Ik heb vanalles naar binnen gepropt, met lange tanden, maar met het idee dat het er dan ook weer snel uit zo moeten komen. Hmm.... dat gebeurde 's avonds. Don was er en ik besloot dat ik dan maar meteen met hem naar huis zou gaan. Wishfull thinking.... Nee, eerst moest de dienstdoende arts toestemming geven. Alleen was er een spoedgeval, dus het kon even duren. Uiteindelijk was het 23:30 toen we te horen kregen dat de arts geen risico wilde nemen. Hij kende mij niet goed genoeg om te beoordelen of ik naar huis kon. Ik moest dus een nachtje wachten op de zaalarts. Jammer.
Toen ik het hele verhaal de volgende morgen aan de zaalarts vertelde, zei ze doodleuk: "Ach, nou zeg, wat sneu. Waarom hebben ze mij dan niet even gebeld? Ik had u zo laten gaan hoor"
(.......) laat maar.

En dus zit ik nu weer thuis, wachtend op mijn pijnstillers. Het valt me nog niet echt mee. Wondpijn, spierpijn, stomapijn, alles pijn, niet fijn. Paracetamol staat sinds de operatie ook op mijn allergielijstje. Ze hadden me dat op de SEH toegediend via het infuus en ik veranderde per direct in een diapositief paddestoel (bleek met rode stippen) Laat maar! riep ik nog, want dat is normaal. Maar dat vonden zij met z'n allen niet en dus kwam er Tavegil aan te pas om de boel te sussen. Pfff... geen paracetamol meer dus.
Ik heb me qua pijn vergist. Ik was er vanuit gegaan dat die met deze operatie net zoiets zou voelen als de vorige. Waar ik echter niet aan heb gedacht, was dat ik na de vorige operatie nog een aantal dagen met een ruggeprik gevoelloos werd gehouden. Dat is nu dus niet en dat is best pittig. Maar goed, ook hier kom ik wel weer door heen, ook al is het beetje bij beetje... of: steentje voor steentje

brrrr.... niet te pruimen deze krengen.

(en ik vrees dat ik ze ook niet kan slijten aan mijn Ajaxietfamilie...... grijns...)

Kraanvogel in de eras mus

Ik weet niet of dit gaat lukken, want: nieuwe gsm en nieuw ziekenhuis...
Zo zit ik thuis aan tafel te vouwen en ineens ben ik hier

Werd ik woensdagochtend ineens weer wakker met enorme buikkrampen die ik herkende van de vorige keer toen Zakkelien behoorlijk aan het kronkelen was. Plat liggen en een beetje weg masseren, herinnerde ik me. Maar helaas dat werkte niet. Strompelend van bed naar bank naar stoel, uiteindelijk toch maar naar het oude nummer van de Daniel gebeld. Ik wist dat de laatste poliklinieken afgelopen weekend naar het Erasmus zijn verhuisd, maar er werd toch opgenomen. Gezien mijn voorgeschiedenis kon ik meteen naar de seh komen. Don kon onmogelijk weg van zijn werk, maar gelukkig was zwagerlief beschikbaar. 

Op de seh werd meteen een infuus aangesloten en ging ik er vanuit dat het nog wel even zou duren voordat er iemand kwam kijken. Dit keer verliep alles echter anders. Meerdere artsen kwamen naar mijn pijnlijke buik kijken, duwen, trekken, knijpen en wroeten in het stomagat. Echt niet fijn. Ik ben heus niet kleinzielig, maar ik heb de tent nu wel even bij elkaar gebruld. De arts van de vorige keer probeerde zijn truukje nog eens uit te halen, maar het gaf alleen maar meer pijn. 

Hmmmm. En nu? 

Ik ga een bed voor u regelen, dit keer gaat u niet naar huis, werd mij gezegd. En niet veel later kwam het bericht dat ik met bed en al naar boven gebracht kon worden. 

Wat daarna gebeurde verliep in een rap tempo. Ik werd een kamer in gereden waar iemand direct riep: nee nee mevrouw gaat direct naar de OK, het team staat al klaar. Chop chop, bed werd weer net zo snel weggereden terwijl ik ondertussen uit mijn jurkje werd gewurmd en een operatiehemd omgeslingerd kreeg. Voor ik er erg in had werd ik door de sluis van operatiekamer 13 geduwd en werd er aan me geplukt, geplakt, geprikt en geaaid. Alles spiksplinter nieuw, ook het mee verhuisde personeel vanuit de Daniel. Iedereen moest z'n draai hier nog vinden, ik bleek een van de eerste patiënten hier op deze afdeling. Gemorrel aan mijn oor, ik hoorde iemand zeggen dat ik aan iets leuks moest denken. 

Het volgende moment weer dat gemorrel aan mijn oor en iemand die riep "hallooooo! Mevrouw Groenewout wilt u even goed doorademen!" Ik voelde me alleen maar  zwaar slaperig. Wanneer ben ik aan de beurt, vroeg ik. "het is nu tien uur, u bent al geopereerd" Huh??? dacht ik... En weg viel ik weer.

Ik sliep diepe hazenslaapjes en pas tegen de ochtend werd me duidelijk dat ik op de high care afdeling lag. In de loop van de ochtend werd ik terug gereden naar mijn kamer. 

De hele dag ben ik constant in slaap gevallen. Met flarden weet ik me te herinneren dat Don er even was, maar voornamelijk hing ik versuft door de pijnstillers in mijn bed. 

Een van de operatie artsen legde uit dat de operatie via mijn vorige litteken op mijn buik hadden uitgevoerd, zodat de stoma nog intact kon blijven. Mijn darmen zijn ontward en de kronkel die er zat hebben ze recht getrokken, tegelijk ook de stoma uitgang middels wat hechtingen vernauwd zodat de darmen nu hopelijk op hun plaats blijven. Ook is uitgelegd waarom er geen matje is geplaatst. Een darm gaat na een dergelijke ingreep als deze zweten. Dat vocht zou dan op het matje terecht komen en dan is er een grote kans op infecties. Duidelijk. 

Nu moet eerst de stoma goed lopen, dan pas mag ik naar huis. En ach ja.. Een duidelijk geïrriteerde Zakkelien weigert aan alle kanten. Ik doe mijn best. Ik eet en drink, vanmorgen heb ik het operatie hemd verruild voor mijn gebloemde jurkje - na een vluchtige douche partij. Ik ben zelfs de gang drie keer op en neer gewandeld met infuus en al. 

Net geluncht aan tafel, met spontaan bezoek dat kwam. Nu heb ik het wel weer gehad en kruip ik zo mijn bed weer even in. 

Ik lig op een luxe 1persoonskamer met flatscreen, logeerbed

(Wie wil? - grinnik) en een tablet waarmee ik licht temperatuur en zonwering kan regelen, zo'n leuk speeltje! 

Wel jammer dat mijn afspraken gecancelled moesten worden bij de kno en longarts, maar het is even niet anders. De xolair moet nog even wachten, helaas.

Ik hou het voor gezien, ik ben nu doodmoe en mijn buik zeurt. 

Genoeg voor vandaag. 

Uitzicht vanuit mijn ligplaats ...